Płaszczyzna frankfurcka
Z Wikipedii
Płaszczyzna, w której leżą następujące punkty czaszki człowieka:
- najniższy punkt kostnej krawędzi oczodołu (orbitale),
- najwyższy punkt na kostnej krawędzi kanału słuchowego (tragion).
Jeżeli ustawimy głowę lub czaszkę w takim położeniu, że wymienione punkty znajdą się w płaszczyźnie poziomej, mówimy, że głowa/czaszka jest ustawiona w płaszczyźnie frankfurckiej. Jest to standardowe położenie głowy lub czaszki stosowane w antropologii fizycznej. Stosowane jest ono do wykonywania znormalizowanych zdjęć, rysunków oraz do przeprowadzania obserwacji porównawczych i pomiarów antropometrycznych – kraniometrycznych. Płaszczyzna ta jest także jedną z płaszczyzn odniesienia w ortodoncji.
Płaszczyzna frankfurcka dzieli głowę i czaszkę umownie na część górną i dolną.
Nazwa płaszczyzna frankfurcka pochodzi stąd, że została ona zatwierdzona w roku 1884 na zjeździe antropologów we Frankfurcie nad Menem[1].
Inne nazwy:
- płaszczyzna uszno-oczodołowa
- płaszczyzna C
Zalety płaszczyzny frankfurckiej to:
- możliwość zastosowania nie tylko dla czaszki, ale i dla głowy żywego człowieka dzięki łatwości odnajdywania wyznaczających ją punktów;
- dobra widoczność punktów na profilu czaszki, umożliwiająca ustawienie dowolnej fotografii lub rysunku w ten standardowy sposób;
- możliwość zastosowania prostego stelaża dla ustawienia głowy fotografowanych osób.
Przypisy
- ↑ Multimedialna encyklopedia powszechna PWN. Edycja 2007