Paweł Potocki (inżynier)
Z Wikipedii
Paweł Potocki (ur. w 1879 w Sankt-Petersburgu, zm. 15 marca 1932 w Baku, w Azerbejdżanie, polski inżynier, specjalista przemysłu naftowego, szczególnie wydobycia ropy naftowej.
[edytuj] Życiorys
Urodził się w w polskiej rodzinie. Ojciec, Mikołaj Potocki, był generałem infanterii i wykładał w Akademii Wojskowej w Petersburgu. Miał nadzieję, że Paweł pójdzie w jego ślady, ponieważ był absolwentem Korpusu Paziów w Petersburgu. Jednakże syn chciał zostać inżynierem. W 1901 ukończył Instytut Technologiczny i otrzymał dyplom inżyniera z wyróżnieniem.
Z powodzeniem pracował w Holandii, a następnie w Rosji - w Chersonie i Sormowie. Do Baku przybył w 1910, by podjąć prace nad osuszeniem zatoki Bibi-Ejbat, kontynuując pracę już nie żyjącego innego inżyniera Polaka, Witolda Zglenickiego (zmarł w 1904), który badał złoża naftowe w Azerbejdżanie i wskazał najbardziej perspektywiczne działki roponośne na lądzie i na Morzu Kaspijskim, w tym również na zatoce Bibi-Ejbat.
Prace nad osuszeniem zatoki zaczęły się w 1910, lecz zostały przerwane w czasie wojny domowej i wznowione dopiero po jej skończeniu, dzięki inicjatywie działacza partyjnego, Kirowa. Tymczasem, po ciężkiej chorobie Potocki całkowicie stracił wzrok. Już niewidomy, w 1922 stworzył śmiały projekt osuszenia 27 hektarów morza, za który na konkursie w Moskwie otrzymał nagrodę. Wkrótce Potocki stworzył nowy projekt, na 79 hektarów, który również z powodzeniem był zrealizowany. Potocki był także wynalazcą pompy piaskowej do gaszenia płonącej ropy naftowej. Za swoje osiągnięcia Paweł Potocki pracę został odznaczony najwyższą nagrodą w Związku Radzieckim – orderem Lenina.
Zgodnie ze swoją ostatnią wolą został pochowany na miejscu swej pracy - na sztucznie utworzonym lądzie Bibi-Ejbat, nad brzegiem Morza Kaspijskiego.
