Pindar
Z Wikipedii
Pindar (gr. Πίνδαρος Pindaros, ur. m. 522 a 518 p.n.e. w Kynoskefalaj pod Tebami, zm. m. 443 a 438 p.n.e. w Argos) – grecki twórca liryki chóralnej (oda) - wykonywanej przez chór przy akompaniamencie instrumentów dętych (aulos)i/lub strunowych (kitara). Jego pieśni, połączone z układami teatralnymi, rozbrzmiewały ku czci bogów, ale także wyrażały żal po śmierci jakiejś osoby. Pindar znany jest głównie z utworów sławiących zwycięzców igrzysk w Olimpii, Koryncie, Delfach, Nemei.
Gdy w 335 p.n.e. Aleksander Macedoński zdobył zbuntowane Teby, zburzył wszystkie domy z wyjątkiem domu Pindara, a wśród nielicznych mieszkańców miasta którym oszczędzono losu niewolników byli potomkowie poety.
[edytuj] Dzieła
Zachowana do czasów hellenistycznych spuścizna Pindara została uporządkowana w Bibliotece Aleksandryjskiej; podzielono tam jego na siedemnaście ksiąg, według gatunków:
- cztery księgi epinikiów (pieśni zwycięskich)
- jedną księgę hymnów
- jedną księgę peanów (pieśni pochwalnych) na cześć Apolla
- dwie księgi dytyrambów na cześć Dionizosa
- dwie księgi prosodia
- trzy księgi partènia (pieśni dla chórów dziewczęcych)
- dwie księgi hyporchèmata (pieśni tanecznych)
- jedną księgę enkomia (pieśni pochwalnych)
- jedną księgę tren - pieśni żałobnych
Z tych, tylko cztery księgi epinikiów - pieśni zwycięskich - przetrwały do naszych czasów w całości, przy czym należy zauważyć, iż nie stanowiły one nawet czwartej części spuścizny poety. Zawierały one:
- księga pierwsza - czternaście ód olimpijskich;
- księga druga - dwanaście ód pytyjskich;
- księga trzecia - jedenaście ód nemejskich;
- księga czwarta - osiem ód istmijskich.
Nie istnieje, jak dotychczas, jednolite tłumaczenie wszystkich ód; spośród ciekawszych - odę Ol. I przełożył Adam Mickiewicz, a Stefan Srebrny - trzy olimpijskie (I, II, VI) i jedną pytyjską (I); zob. wydanie poniżej.
Wydanie - tylko częściowe - ód Pindara, w tłum. Alicji Szastyńskiej-Siemion i in. zaprezentowało wydawnictwo Ossolineum: BN II 199, Wrocław 1981, ISBN 83-04-00368-6
