Pioneer 4
Z Wikipedii
| Pionner 4 | |
|---|---|
 |
|
| Inne nazwy | 1958 Nu 1 |
| Zaangażowani | NASA, wojskowa agencja ABMA, JPL (USA) |
| Indeks COSPAR | 1959-013A |
| Rakieta nośna | Juno II |
| Miejsce startu | Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA |
| Cel misji | Księżyc |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Okrążane ciało niebieskie | Słońce |
| Perycentrum | 0,98 j.a. |
| Apocentrum | 1,13 j.a. |
| Okres obiegu | 398 d |
| Nachylenie | 29,9° |
| Mimośród | 0,07109 |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 3 marca 1959 (05:10:56 GMT) |
| Koniec misji | 5 marca 1959 |
| Wymiary | |
| Wymiary | wys. 51 cm; śr. 23 cm |
| Masa całkowita | 6,1 kg |
Pioneer 4 - amerykańska sonda wysłana w kierunku Księżyca. Był pierwszym amerykańskim statkiem, który pokonał siłę przyciągania Ziemi. Zbliżył się do powierzchni Księżyca. Statek osiągnął orbitę okołosłoneczną i przebywa na niej do teraz. Była to piąta, tym razem udana, próbą opuszczenia pola ziemskiej grawitacji przez amerykańskie sondy. Poprzednie próby, statków Pioneer 0, Pioneer 1, Pioneer 2, Pioneer 3, zakończyły się fiaskiem.
Spis treści |
[edytuj] Opis misji
Pioneer miał być pierwszym statkiem, który minie Księżyc. Jednak udało się to dopiero za 4 razem. W wyścigu w Kosmos, jaki towarzyszył zimnej wojnie, USA przegrały walkę o tytuł pierwszego statku, który opuści ziemskie pole grawitacyjne, ze Związkiem Radzieckim, który kilka tygodni wcześniej pomyślnie wystrzelił sondę Łuna 1.
Po wykonaniu najważniejszego zadania (lot do Księżyca i minięcie go), Pioneer 4 zwrócił dane o promieniowaniu i umożliwił Amerykanom wykonanie cennych ćwiczeń w zakresie namierzania odległych statków kosmicznych. Statek zbliżył się na 58 983 km do powierzchni Księżyca 4 marca 1959 (godz. 22:25 GMT, nad punktem 7,2° E i 5,7° S), z prędkością 7230 km/h. Odległość ta była za mała do wyzwolenia czujników fotoelektrycznych - nie wykonano zdjęć powierzchni Księżyca. Następnie weszła na orbitę okołosłoneczną, na której przebywa cały czas. Sonda była śledzona przez 82 h, do osiągnięcia dystansu 655 000 km. Peryhelium osiągnęła 18 marca, o godz. 1:00 UTC.
Wraz z sondą, na orbitę weszła także cylindryczna obudowa czwartego stopnia rakiety nośnej, ozn. 1959 Nu 2, tj. 1959-013B.
[edytuj] Budowa i działanie
Pioneer 4 i Pioneer 3 były bliźniaczymi konstrukcjami. Satelita ważył 5,87 kg. Miał kształt stożka o wysokości 0,58 m i średnicy 0,28 m. Był wykonany z pozłacanego włókna szklanego, które zapewniało przewodność elektryczną kadłuba. Pomalowany był w pasy, dla regulacji temperatury. Zasilanie odbywało się z baterii rtęciowej. Antenę stanowił kadłub statku wraz z cienkim bolcem umieszczonym na jego szczycie. W środku podstawy sondy umieszczono czujnik fotoelektryczny sprzężony z dwoma fotokomórkami. Miał on zadziałać, gdy sonda byłaby ok. 30 000 km od Księżyca.
Mechanizm derotacji składał się z dwóch 7-gramowych ciężarków umieszczonych na 150 cm lince (zwiniętej). Hydrauliczny czasomierz wyzwalał szpulę po 10 godz. od startu. Linki odwijały się i nadawały całości ruch obrotowy, który przeciwdziałał dotychczasowym obrotom sondy. Po zwolnieniu obrotów statku, z 400 do 6 obr./min, ciężarki były odrzucane.
[edytuj] Ładunek
- 2 liczniki Geigera-Mullera
- System fotograficzny (2 elementy fotoelektryczne)
- Nadajnik radiowy: 960,05 MHz; masa 0,5 kg; syg. FM o mocy 0,1 W
[edytuj] Linki zewnętrzne
Pioneer 0 • Pioneer 1 • Pioneer 2 • Pioneer 3 • Pioneer 4 • Pioneer P-1 • Pioneer P-3(X) • Pioneer 5 • Pioneer P-30(Y) •
Pioneer P-31 1(Z) • Pioneer P-31 2 • Pioneer 6(A) • Pioneer 7(B) • Pioneer 8(C) • Pioneer 9(D) • Pioneer E • Pioneer 10(F) •
Pioneer 11(G) • Pioneer H • Pioneer Venus 1 • Pioneer Venus 2
