Piotr Szewczyk
Z Wikipedii
Piotr Szewczyk, ps. "Siwy", "Piter", "Czer" (ur. 1908 w Babicach k. Oświęcimia, zm. 1988) – oficer Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich i Samodzielnej Brygady Spadochronowej, major, cichociemny, żołnierz Armii Krajowej.
Po maturze, którą uzyskał w 1929 r. w Gimnazjum im. Stanisława Konarskiego w Oświęcimiu[1], postanowił wstąpić do Szkoły Podchorążych i ukończył ją w 1931 r. Do 1939 r. prowadził zajęcia sportowe w szkołach w Łucku i Warszawie. Zmobilizowany 1 września 1939 r. walczył w obronie Warszawy, po czym w listopadzie udało mu się przedostać na Węgry a ostatecznie do Francji. Brał udział w walkach o Bretanię i Narwik. W 1944 r. walczył o wyzwolenie Lwowa, jako dowódca Kedywu Okręgu Lwów. Po wojnie, nie chcąc się poddać demobilizacji próbował przedostać się do Anglii, jednak został aresztowany i skazany na karę śmierci za "współpracę z obcym wywiadem". Kary nie wykonano, lecz zamieniono na 15 lat pozbawienia wolności. Na mocy amnestii z 1957 r. został uwolniony, a w 1968 zrehabilitowany. Spoczywa na oświęcimskim cmentarzu parafialnym, gdzie ma również swoje miejsce na ścianie pamięci "Pro Memoria LO w Oświęcimiu".
Za bohaterstwo odznaczony Orderem Virtuti Militari V kl.[2] i trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz bojowymi odznaczeniami zagranicznymi. Za bohaterstwo podczas walk o Narwik, jako jeden z 12 Polaków uhonorowany został najwyższym norweskim odznaczeniem wojskowym – Krzyżem Wojennym z Mieczem, który został mu nadany w 1942 r. przez króla Norwegii.
