Powstanie przeciwko Sewerowi

Z Wikipedii

Powstanie przeciwko Sewerowi - żydowskie powstanie w 197 na tle wewnętrznych konfliktów religijnych, gdy cesarzem rzymskim był Septymiusz Sewer.

Spis treści

1 Wojna domowa w Rzymie
2 Powstanie w Palestynie
3 Późniejsze prześladowania
4 Zobacz też
5 Bibliografia

[edytuj] Wojna domowa w Rzymie

Gdy Didiusz Julianus w 193 przekupił pretorianów by wybrali go cesarzem, przeciwko niemu wystąpili i obwołali się, na przełomie marca i kwietnia, cesarzami namiestnicy: Panonii - Septymiusz Sewer, Brytanii - Klodiusz Albinus i Syrii - Pescenniusz Niger. Wybuchła natychmiast wojna domowa. W końcowym okresie, walkę prowadził Septymiusz Sewer z Pascenniusem Nigrem. W Palestynie, Samarytanie opowiedzieli się po stronie Pascenniusa i rozpoczęli wojnę z Żydami, którzy popierali Sewera. Walki objęły całą prowincję. Informacje o złym stanie rzeczy dochodziły do Nigera z wielu miast Azji Mniejszej (Fenicji, Palestyny, a nawet Syrii). Animozje pomiędzy miastami coraz bardziej dawały sie we znaki. Miasta żydowskie (np. Palestyna) stały się ośrodkiem wspomnianych wcześniej walk pomiędzy Żydami a Samarytanami. Mieszkańcom Palestyny, którzy prosili Pescenniusza Nigera o zmniejszenie ciążących im podatków, odpowiedział: Wy chcecie wasze ziemie uwolnić od podatków, ja zaś chciałbym oszacować nawet wasze powietrze. W końcu Niger został zabity jesienią 194.

Cesarz Septymiusz Sewer w nagrodę za poparcie, zwrócił Żydom przywileje i nadał pewną wolność wyznania. Natomiast wiele przywilejów odebrał Antiocheńczykom, ponieważ wyśmiewali go, gdy zarządzał Wschodem, a w dodatku dostarczali Nigrowi żywność. Również obywateli Neapolu w Palestynie (miasto założone przez Wespazjana po wojnie z Żydami) pozbawił prawa obywatelskiego, ponieważ długo służyli w wojsku po stronie Nigra.

[edytuj] Powstanie w Palestynie

W latach 197-199 Rzymianie prowadzili wojnę z Partami. W owym czasie Partowie namówili Żydów do powstania przeciwko władzy rzymskiej i odbudowy Świątyni Jerozolimskiej. Jeśli wierzyć późnym kronikarzom chrześcijańskim, w Palestynie wybuchło w 197 powstanie żydowskie na tle wewnętrznych konfliktów religijnych. Sam cesarz zapoznał się na miejscu z sytuacją dopiero wracając w połowie 198 spod Hatry. Musiał siłą tłumić w Judei rozruchy wśród Judejczyków i mieszkańców Samarii. Nie mógł tolerować powstań na zapleczu syryjskiego limesu zagrożonego atakiem Partów.

[edytuj] Późniejsze prześladowania

Septymiusz Sewer, początkowo tolerancyjny wobec żydów i chrześcijan, miał wrogo nastawić się do chrześcijan w 202 kiedy to odmówili uczestniczenia w obchodach dziesięciolecia jego rządów (tzw. decennalia) i zaniepokojony był liczebnym ich rozwojem, wydał więc edykt zabraniający nawracania na chrześcijaństwo i judaizm jak też zakazujący chrześcijanom i żydom zgromadzeń, co spowodowało nasilenie represji wobec tych grup (męczeństwo św. Ireneusza, św. Perpetuy i Felicyty). Cesarz Sewer wprowadził także surowe dekrety antyżydowskie. Między innymi pod groźbą najsurowszych kar zabronił poganom przechodzić na judaizm. Ci, co poddawali się obrzezaniu karani byli konfiskatą majątku i wygnaniem. Nie potępiał jednak tych religii ani nie uderzał w osoby już będące chrześcijanami, a tylko w te, które nimi chciałyby zostać. Edykt miał obowiązywać w całym państwie, jednak nie stosowano go zbyt gorliwie. Prześladowania objęły przede wszystkim Aleksandrię i Kartaginę a wraz z śmiercią cesarza edykt poszedł w zapomnienie.