Prawo Snelliusa
Z Wikipedii
Prawo Snelliusa (załamania, refrakcji, Snella) — prawo fizyki opisujące zmianę kierunku biegu promienia światła przy przejściu przez granicę między dwoma ośrodkami przeźroczystymi o różnych współczynnikach załamania. Prawo odkrył holenderski astronom i matematyk Willebrord Snell w 1621 roku i na jego cześć nadano nazwę prawa.
Spis treści |
[edytuj] Prawo załamania
Zgodnie ze schematem promień (padający) P pochodzący z ośrodka A, w punkcie S pada na granicę ośrodków, załamuje się na granicy i podąża jako promień załamany Z w ośrodku B.
Prawo Snelliusa mówi, że promienie padający i załamany oraz prostopadła padania (normalna) leżą w jednej płaszczyźnie a kąty spełniają zależność:
gdzie:
- n1 — współczynnik załamania światła ośrodka A
- n2 — współczynnik załamania światła ośrodka B
- θp — kąt padania, kąt między promieniem padającym a prostopadłą padania,
- θz — kąt załamania, kąt między promieniem załamanym a prostopadłą padania.
[edytuj] Historia
Choć za odkrywcę prawa na drodze doświadczalnej uznaje się Willebroda Snella to znaleziono zapisy świadczące, że prawo to było znane wcześniej.
[edytuj] Zależności
Prawo to można wyprowadzić z zasady Fermata lub zasady Huygensa przy uwzględnieniu różnych prędkości wówczas:
Prawo Sneliusa obowiązuje tylko dla ośrodków jednorodnych. W ośrodkach anizotropowych promień świetlny może rozdzielać się na dwa promienie, zjawisko takie nazywane jest dwójłomnością.
[edytuj] Zobacz też
- Droga optyczna
- Zasada Fermata
- Całkowite wewnętrzne odbicie
- Odbicie światła
- Pryzmat
- Tęcza
- Halo
- Metamateriały - ujemny efektywny współczynnik załamania