Prawo Webera-Fechnera

Z Wikipedii

Prawo Webera-Fechnera - zasada mówiąca o relacji pomiędzy fizyczną miarą bodźca a reakcją układu biologicznego. Dotyczy ono reakcji na bodźce takich zmysłów jak wzrok, słuch czy poczucie ciepła. Jest to zasada fenomenologiczna będąca wynikiem wielu obserwacji praktycznych i znajdująca wiele zastosowań technicznych.

Wartość reakcji układu biologicznego jest proporcjonalna do logarytmu bodźca.

w=k*ln(B/B₀)

gdzie:

• w - reakcja układu biologicznego (wrażenie zmysłowe)
• B - natężenie danego bodźca
• B₀ - wartość początkowa natężenia danego bodźca
• ln - logarytm naturalny

Tak więc ocena głośności dźwięku zależy od logarytmu ciśnienia akustycznego na membranie bębenka, zaś ocena jasności światła zależy od logarytmu strumienia światła mierzonego na powierzchni oka. Właśnie z powodu stosowalności zasady W-F w pomiarze głośności dźwięków stosuje się jednostki ilorazowe jak bel i jego podwielokrotności.

Inną konsekwencją zasady W-F jest fakt, że aby uzyskać liniową skalę np. w pokrętle głośności radia (dwa razy dalsza pozycja daje dwa razy głośniejszy dźwięk) należy stosować potencjometr logarytmiczny.

Przejawem tego prawa jest także znana od czasów starożytnych wielkość gwiazdowa. Bodźcem jest światło wpadające do oka, reakcją jasność gwiazdy w wielkościach gwiazdowych. Magnitudo gwiazdy zmienia się o 5 jednostek, gdy natężenie jej światła zmienia się stokrotnie. (Kazimierz Gębarski, Tomasz Kwast "500 zagadek astronomicznych" Warszawa 1984 WP s. 207) Por. absolutna wielkość gwiazdowa.

[edytuj] Zobacz też

• Gustav Theodor Fechner
• Ernst Heinrich Weber