Protokół brytyjski

Z Wikipedii

Protokół brytyjski - Protokół nr. 7 dołączony do Traktatu lizbońskiego, będący klauzulą opt-out dotycząca ograniczenia stosowania całości przepisów Karty Praw Podstawowych dla obywateli Wielkiej Brytanii i Polski. Powstanie Protokołu spowodowane było brytyjskimi zastrzeżeniami związanymi ze specyfiką anglosaskiego systemu prawnego. Do Protokołu, oprócz Wielkiej Brytanii ostatecznie przystąpiła także Polska.^[1] Stał się on również jednym z istotnych elementów debaty związanej z trybem ratyfikacji Traktatu z Lizbony w polskim parlamencie. Zapowiedź pozostania przy Protokole spowodowała poparcie części posłów PiS dla ratyfikacji, powodując jednocześnie sprzeciw LiD-u wobec uchwały poprzedzającej ustawę zezwalającą na ratyfikację.^[2]

Spis treści

1 Treść protokołu
2 Debata wokół przystąpienia Polski do Protokołu brytyjskiego
3 Przypisy
- 3.1 Zobacz też
- 3.2 Linki zewnętrzne

[edytuj] Treść protokołu

„

Artykuł 1
1. Karta nie rozszerza możliwości Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej ani żadnego sądu lub trybunału Polski lub Zjednoczonego Królestwa do uznania, że przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne, praktyki lub działania administracyjne Polski lub Zjednoczonego Królestwa są niezgodne z podstawowymi prawami, wolnościami i zasadami, które są w niej potwierdzone.
2. W szczególności i w celu uniknięcia wątpliwości nic, co zawarte jest w tytule IV Karty nie stwarza praw, które mogą być dochodzone na drodze sądowej, mających zastosowanie do Polski lub Zjednoczonego Królestwa, z wyjątkiem przypadków gdy Polska lub Zjednoczone Królestwo przewidziały takie prawa w swoim prawie krajowym.

Artykuł 2
Jeśli dane postanowienie Karty odnosi się do krajowych praktyk i praw krajowych, ma ono zastosowanie do Polski lub Zjednoczonego Królestwa wyłącznie w zakresie, w jakim prawa i zasady zawarte w tym postanowieniu są uznawane przez prawo lub praktyki Polski lub Zjednoczonego Królestwa.

”

— Traktat Reformujący (protokół 7)^[3]