Przewaga pozycyjna
Z Wikipedii
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Clermont-Ferrand, 1989 pozycja po 40. posunięciu białych |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Przewaga pozycyjna – korzystna sytuacja w szachach, wynikająca nie z posiadania przewagi materialnej w postaci większej liczby lub silniejszych bierek, lecz z takiego ich ustawienia na szachownicy, które umożliwia większą swobodę ruchów i rozstrzygnięcie partii na swoją korzyść w dłuższej perspektywie.
Jednym z najlepszych na świecie szachistów, którzy słynną ze swojej techniki realizacji najmniejszej nawet pozycyjnej przewagi jest szwedzki arcymistrz Ulf Andersson. Na diagramie pokazano pozycję z jego partii z Kevinem Spraggettem, rozegranej w Clermont-Ferrand w roku 1989. Białe posiadają niewielką, ale trwałą przewagę, wynikającą z aktywniejszej pozycji skoczka. Czarne natomiast muszą szukać swoich szans na remisowe zakończenie partii w otwarciu pozycji oraz aktywacji swojego hetmana. Realizacja tej minimalnej przewagi wymagała doskonałej techniki i zajęła Anderssonowi 60 posunięć.
