Przewody Müllera
Z Wikipedii
Przewody Müllera (przewody przyśródnerczowe, ang. Müllerian ducts) – para przewodów wykształcających się w embriogenezie z nabłonka mezodermalnego. Przewody przyśródnerczowe biegną równolegle z przewodami śródnerczowymi (Wolffa). Rozwijają się z nich żeńskie drogi płciowych. U samic ssaków łożyskowych z części proksymalnej przewodu rozwija się jajowód, ze środkowej macica, a z dystalnej górna część pochwy; u samców przewody ulegają uwstecznieniu, tworząc narządy szczątkowe: przyczepek jądra, przyczepek najądrza i łagiewkę sterczową.
Struktury te opisał jako pierwszy niemiecki fizjolog Johannes Peter Müller w pracy "Bildungsgeschichte der Genitalien" z 1830 roku.