Przybliżenie dyskretnych dipoli
Z Wikipedii
Przybliżenie dyskretnych dipoli - metoda dokładnego rozwiązania problemu rozpraszania światła na niesferycznych i niejednorodnych cząstkach.
Przybliżenie dyskretnych dipoli (ang. discrete dipole approximation; w skrócie DDA) opiera się na założeniu, że cząstkę rozpraszającą można przybliżyć przez układ mniejszych elementów oddziaływujących z falą elektromagnetyczna jak pojedynczy dipol. Metoda polega na uwzględnieniu jednoczesnych oddziaływań pomiędzy wszystkimi dipolami w układzie i daje dokładne rozwiązanie równań rozpraszania światła na cząstkach o dowolnym kształcie i rozkładzie niejednorodności materiału (współczynnika refrakcji). Została zaproponowana przez Purcella i Pennypackera [1] została istotnie rozwinięta przez Drainea i Flataua [2] [3]
Technika ta jest dokładnym rozwiązaniem równań Maxwella na niesferycznych cząstkach i uzupełnia rozwiązanie Mie, które są ważne tylko dla cząstek sferycznych. Ograniczeniem metody jest zakres parametru wielkości 
i wielkość współczynnika refrakcji. Metoda dyskretnych dipoli jest ogólniejsza niż przybliżenie Rayleigha, które jest ważne dla jednego dipola i sprowadza się do rozwiązania Rayleigha dla małych parametrów wielkości. Metoda jest wykorzystywana w szerokim zakresie problemów fizycznych, m.in. w zagadnieniach nanotechnologii, rozpraszaniu na pyle międzyplanetarnym, rozpraszaniu fal mikrofalowych (radar) przez kryształy lodu, ekstynkcji na cząstkach aerozoli atmosferycznych, detekcji zanieczyszczeń na powierzchni.
[edytuj] Zobacz też
Przypisy
- ↑ E. M. Purcell and C. R. Pennypacker. Scattering and absorption of light by nonspherical dielectric grains. Astrophysical Journal, 186:705, 1973.
- ↑ Draine, Bruce T., and Flatau, Piotr J. 2003, "User Guide to the Discrete Dipole Approximation Code DDSCAT.6.0", [1].
- ↑ Draine, B.T., and P.J. Flatau. Discrete dipole approximation for scattering calculations. J. Opt. Soc. Am. A, 11:1491-1499, 1994. [2]
