Wikipedysta:Radegast89/brudnopisB

Z Wikipedii

Powrót do brudnopisu A, Przejście do brudnopisu C

Liczba występów w ekstraklasie: 282-104

Kiedyś na treningi do Kotwicy Kórnik dojeżdżał starym „maluchem”, którego czasami musiał wraz z późniejszą małżonką…pchać w kierunku Poznania. Groził mu także pobyt w więzieniu. Dziś plakaty z uśmiechniętym Piotrem Reissem zdobią cały Poznań, a sam zawodnik jest bezsprzecznie ikoną obecnego Lecha i najbardziej wartościowym zawodnikiem tego klubu.

O pierwszą drużynę „Kolejorza” ocierał się w czasach, gdy nasz zespół sięgał po pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski. Jednak młody „Rejsik”, zanim zabłysnął na ligowych boiskach, dostał porządną lekcję pokory. Najpierw dostał powołanie do wojska, gdzie ogolono go na „zapałkę” i nie stosowano wobec anonimowego wtenczas piłkarza żadnej taryfy ulgowej. – Pewnie mam gdzieś zdjęcia z tamtego okresu. Śmiesznie wyglądałem bez włosów, bo mam małą głowę – wspominał Reiss, który miał to szczęście, że z pewnego meczu rezerw Lecha zapamiętał go jeden z działaczy Kotwicy Kórnik. To oni umożliwili będącemu ciągle w „kamaszach” Piotrowi treningi, choć oczywiście nie w profesjonalnym wymiarze. Jednak wskutek występów w Kotwicy Reiss mógł popaść w kłopoty, które nawet mogły zakończyć się więzieniem! Napastnik zdezerterował z jednostki po to, aby zagrać w trzecioligowym meczu, wygranym przez Kotwicę 2:0. – Wszystko miałem dokładnie zaplanowane i pewnie nikt by się nawet o tym nie dowiedział, gdyby nie fakt, że strzeliłem jedną z bramek. Mój dowódca w poniedziałkowej gazecie zobaczył moje nazwisko i zażądał wyjaśnień. Powiedział jednak, że jeśli nikt inny nie zwróci na to uwagi, to on przymknie oko. Na szczęście upiekło mi się, lecz gdyby podczas mojej nieobecności coś się komuś stało, mógłbym trafić do więzienia. Jeśli oficer by się uparł, to miałbym kłopoty, bo przecież opuściłem posterunek bez powiadomienia dowództwa. To była brawura z mojej strony – przyznaje na łamach „Faktu” zawodnik, który ze stopniem starszego szeregowego opuścił, już w normalny sposób, jednostkę i rozpoczął mozolną walkę o miejsce w składzie Lecha. Po Kotwicy przyszedł jeszcze czas na roczną grę w Amice Wronki, aż wreszcie w sezonie 1994/95 Reiss dostąpił zaszczytu gry w pierwszej lidze. To było dokładnie 30 lipca 1994 roku, graliśmy na wyjeździe z ŁKS-em. Zdobyłem gola na 2:0 - taki strzał z 18 metrów - wspomina na swojej oficjalnej witrynie internetowej piłkarz, który w tamtym sezonie w 34 spotkaniach strzelił jeszcze osiem bramek. W kolejnych trzech latach regularnie trafiał do siatki przeciwników, choć nigdy jego dorobek w jednym sezonie nie przekroczył trzynastu trafień. Do czasu…

Na początku sezonu 1998/99 wyjechał do niemieckiej Herthy Berlin, z marzeniami o tym, by podbić Bundesligę. Jednak już na miejscu nie było tak wesoło. W lidze niemieckiej rozegrał w barwach Herthy i MSV Duisburg trzydzieści osiem spotkań, strzelając sześć goli. Nie jest to dorobek, który powala na kolana. - Po części była to trochę moja wina, nie potrafiłem chyba do końca przystosować się do tamtejszych warunków. Z drugiej strony zobaczyłem jak wyglądają profesjonalne kluby niemieckie od wewnątrz. Życzę innym zawodnikom, by mogli spróbować sił na zachodzie bo warto. Niestety, pod względem organizacyjnym wciąż nam bardzo daleko do klubów zachodniej Europy – mówi napastnik, który zimą 2001 po epizodzie w SpVgg Greuther Fürth wrócił do ukochanego Poznania. W krótkim czasie pokazał, że jest jeszcze lepszym piłkarzem. Bo Reiss to nie tylko specjalista od strzelania pięknych bramek, czy to z gry, czy ze stałych fragmentów, lecz także zawodnik, który potrafi przyjąć piłkę, świetnie ją rozegrać, lub wcielić się w rolę skrzydłowego, który zagra do partnera tak, że ten grzeszy, jeśli nie wykorzysta takiej „patelni”. W ten sposób Reiss wypromował swojego przyjaciela Macieja Żurawskiego, czy Krzysztofa Gajtkwskiego. - To jeden z najinteligentniejszych piłkarzy, jakich widziałem. Zawsze ma pomysł na to, jak rozwiązać akcję, a wybiera najlepszy wariant. Czasem mu nie wyjdzie to tak, jakby sobie życzył, ale wybór rozegrania zawsze jest trafiony – charakteryzuje zawodnika trener Mistrza Polski, Czesław Michniewicz.

Lecha doprowadził do zdobycia Pucharu Polski oraz Superpucharu Polski, po zwycięstwo, odpowiednio, nad Legią Warszawa i Wisłą Kraków. - W 1998 roku ustrzeliłem pierwszego w karierze hat-tricka właśnie w meczu z Legią. Ale chyba ważniejsze były dwie bramki zdobyte w Pucharze Polski trzy lata temu, dzięki którym zdobyliśmy to trofeum – wyjawia piłkarz, który w pewnym momencie był zdecydowany na opuszczenie stolicy Wielkopolski. Dostał bowiem znakomitą propozycję z krakowskiej Wisły, chciał go także GKS Bełchatów. W obu przypadkach Reiss rozmawiał z potencjalnymi pracodawcami, ale determinacja fanów „Kolejorza” sprawiła, że został przy ulicy Bułgarskiej. - Wiem, ile zyskałem – dziś mogę o sobie powiedzieć, że jestem prawdziwym lechitą. Zdarzało mi się wiele razy, że frustrowałem się tym bałaganem, który panował w klubie. Miałem dosyć. Mówiłem sobie „czas uciekać”. A potem pojawiała się dobra oferta, na przykład z Wisły Kraków, a zamiast skakać z radości, myślałem: „A może jeszcze nie? Może w Lechu będzie lepiej?”. I choć to było irracjonalne myślenie, choć czasami sam sobie nie wierzyłem, doczekałem tych lepszych czasów – przyznawał w jednym z wywiadów. Dla Lecha jest zawodnikiem nieocenionym. Jeśli jest on w składzie drużyny i w dodatku strzela bramkę, to Lech ma wygraną prawie w kieszeni. – To miłe, ale tak naprawdę dla mnie liczyła się tylko jedna statystyka. Zależało mi na tym, żeby przekroczyć liczbę stu goli w ekstraklasie i wejść do elitarnego „Klubu 100” – mówi piłkarz, który spełnił swoje marzenie w meczu poprzedniego sezonu z łódzkim Widzewem (6:1), strzelając temu zespołowi piękną bramkę po uderzeniu z rzutu wolnego. Uradowany natychmiast pobiegł w kierunku 10-letniego syna Adriana, który idąc w ślady ojca kopie piłkę w młodzieżowych grupach Lecha, prezentując trykot ze stosownym napisem. - Chciałbym, żeby poszedł w moje ślady, ale wiem, że nie będzie to łatwe. Kosztuje to jednak sporo wyrzeczeń. Jeśli któregoś dnia zrezygnuje, nie będę naciskał. Sam będzie decydował o swojej przyszłości – mówi król strzelców poprzednich rozgrywek, do którego przylgnęła etykietka szczęśliwego strzelca w debiutanckich meczach. - Tych goli w debiutach miałem chyba z sześć. Nie jestem w stanie wytłumaczyć, skąd się to brało. Może urodziłem się pod szczęśliwą gwiazdą? Wiadomo, że zawsze te pierwsze spotkania były bardzo ważne. Od nich często zależała dalsza aklimatyzacja w zespole – przyznaje „Rejsik”, któremu gole w premierowych spotkaniach na niewiele zdały się zarówno w Hercie, jak i reprezentacji Polski. W koszulce z orzełkiem na piersi wystąpił czterokrotnie, pokonując – a jakże, w debiucie! – bramkarza Słowacji (3:1). - Jakoś piłkarzom Lecha nigdy nie było po drodze do reprezentacji. Najlepszy w historii klubu zawodnik, Mirosław Okoński też za wiele nie pograł w reprezentacji. W każdym razie moja przygoda z kadrą okazała się tylko epizodem.

Piotr Reiss nie zamierza jeszcze wieszać butów na kołku, wszak w kolejnym sezonie udowadnia, że wciąż jest prawdziwą gwiazdą ligi. – Mogę powiedzieć, że w piłce kieruję się tylko jedna zasadą. Jesteś tak dobry, jak twój ostatni mecz. To mi pozwala nigdy nie spoczywać na laurach – twierdzi ikona poznańskiego klubu. Reiss ma jeszcze jedno, niezrealizowane, jak dotąd marzenie. – Chciałbym sięgnąć po tytuł mistrzowski z moim ukochanym Lechem. Wtedy mógłbym kończyć karierę – mówi z uśmiechem, ale i rozmarzeniem. Dla sympatycznego zawodnika byłoby to wspaniałe ukoronowanie kariery i…książki, którą zaczął pisać.