Ranger 5
Z Wikipedii
| Ranger 5 | |
|---|---|
 |
|
| Inne nazwy | 1962 Beta Eta 1, S00439 |
| Zaangażowani | NASA (USA) |
| Indeks COSPAR | 1962-055A |
| Rakieta nośna | Atlas Agena B |
| Miejsce startu | Centrum Lotów Kosmicznych imienia Johna F. Kennedy'ego, USA |
| Cel misji | Księżyc |
| Orbita (docelowa, początkowa) |
|
| Okrążane ciało niebieskie | Słońce |
| Perycentrum | 0,949 j.a. |
| Apocentrum | 1,052 j.a. |
| Nachylenie | 0,39° |
| Czas trwania | |
| Początek misji | 18 października 1962 (16:59 GMT) |
| Wymiary | |
| Masa całkowita | 342,5 kg |
Ranger 5 – amerykańska bezzałogowa sonda kosmiczna wysłana w ramach programu Ranger. Misja zakończyła się niepowodzeniem. Z powodu usterki sondzie energii elektrycznej, i co za tym idzie, wszystkie instrumenty pokładowe przestały działać. Planowane zderzenie Rangera 5 z powierzchnią Księżyca nie doszło do skutku. Minął on powierzchnię Srebrnego Globu o 725 kilometrów, w dniu 21 października. Sonda krąży obecnie wokół Słońca. Pokładowy detektor promieni gamma przekazał tylko 5 godzin danych o kosmicznym tle gamma, w dodatku w pozycji złożonej.
Człon Agena B rakiety nośnej wyniósł sondę na orbitę parkingową, a po 25 minutach odpalił się ponownie i skierował sondę w stronę Księżyca. Usterka w systemie kierowania członu Agena B sprawiła, że sonda uzyskała za dużą prędkość. Ogniwa słoneczne statku nie zapewniły zasilania (konieczne było 135W), a nieprawidłowe komendy spowodowały, że antena telemetrii straciła połączenie z Ziemią. Uniemożliwiło to również odbiór sygnałów mających korygujących tor lotu oraz odbiór wykonywanych zdjęć. Sonda minęło Księżyc i weszła na orbitę heliocentryczną. Statek był śledzony przez 8 godzin i 44 minuty, aż do wyczerpania baterii rezerwowej.
Sonda była konstrukcyjnie identyczna z sondami Ranger 3 i Ranger 4.
[edytuj] Instrumenty
- Detektor promieni gamma (CsI)
- Identyczny instrument, co na Ranger 3. Eksperyment składał się z trzech części: detektora, 32 kanałowego analizatora amplitudowego i zasilacza wysokiego napięcia. Detektorem był ukośny, 3 calowej (76,2 mm) średnicy kryształ CsI, otoczony przez 0,125 calowej grubości (3,175 mm) plastyczny scyntylator. Detektor był połączony z fotopowielaczem. Analizator amplitudowy umożliwiał zmagazynowanie 2x1016 impulsów w każdym kanale. Kanał 0 rejestrował wszystkie impulsy, które były większe od impulsów pojawiających się w kanale 31. Spektra były pozyskiwane w zakresach 0,1-3,0 MeV i 20-600 keV. Kalibrację umożliwiało pokładowe źródło promieniotwórcze
