Ropniak podtwardówkowy

Z Wikipedii

Ropniak podtwardówkowy - (łac.empyema subdurale, ang.subdural empyema) - nagromadzenie treści ropnej pomiędzy oponą twardą i pajęczą mózgu.

Najczęściej występuje w 2 i 3 dekadzie życia jako następstwo zakażeń w obrębie twarzoczaszki. W ponad połowie przypadków występuje jako powikłanie zapalenia zatok przynosowych, w 30% jako powikłanie zapalenia ucha. Zakażenie szerzy się najczęściej układ żylny, choć opisywane są także przypadki szerzenia się przez ciągłość.

[edytuj] Przyczyny

Czynnikiem etiologicznym zakażenia najczęściej są:

[edytuj] Objawy kliniczne

W pierwszym okresie objawy są niecharakterystyczne i zwykle ograniczają się do 2 objawów:

W późniejszym okresie występują bardziej charakterystyczne objawy, takie jak:

i wreszcie dopiero w przypadku nagromadzenia większej ilości treści ropnej pojawiają się

objawy ogniskowe

[edytuj] Rozpoznanie

Pewne rozpoznanie można postawić na podstawie charakterystycznego obrazu tomografii komputerowej lub magnetycznego rezonansu jądrowego. Należy podkreślić, że w około 25% przypadków (u co czwartego chorego) badania te nie wykazują zmian w obrębie OUN. Dopiero powtórnie wykonane badanie lub magnetyczny rezonans magnetycznympo podaniu gadolinu zwiększa czułość tych badań i tym samym umożliwia rozpoznanie^[1]

[edytuj] Leczenie

leczenie neurochirurgiczne jest bezwględnie konieczne w przypadku grubości ropniaka powyżej 9 milimetrów
antybiotykoterapia w przypadku mniejszych rozmiarów i jako uzupełnienie leczenia operacyjnego. Zwykle stosuje się 3 antybiotyki dożylnie:
penicylina G ( w przypadkach MRSA - wankomycyna)
cefalosporyny III generacji
metronidazol^[2].

Antybiotyki stosuje się nawet do 1 miesiąca po leczeniu operacyjnym i do 2 miesięcy w przypadku leczenia zachowawczego.

[edytuj] Rokowanie

Im później choroba zostaje rozpoznana, tym większe ryzyko wystąpienia trwałych ubytków neurologicznych (padaczka, niedowład, afazja) pomimo wyleczenia ropniaka. W przypadkach zaawansowanych śmiertelność wynosi około 40%.