Rym

Z Wikipedii

Rym – powtórzenie jednakowych lub podobnych układów brzmieniowych w zakończeniach wyrazów zajmujących ustaloną pozycję w obrębie wersu (w poezji) lub zdania (w prozie).

Rym pełni funkcję wierszotwórczą, instrumentacyjną i semantyczną (znaczeniową). W poezji współczesnej rymy mają mniejsze znaczenie niż w tradycjonalnej, w wielu zaś jej przejawach zupełnie nie występują.

Rodzaje rymów

żeńskie – posługujące się akcentem paroksytonicznym, nieodłączne od wiersza sylabicznego, np. "woda – uroda"
męskie – oparte na akcencie oksytonicznym, właściwe wierszowi sylabotonicznemu, jak "zew – krew"
daktyliczne – w języku polskim rzadkie, związane z akcentem proparoksytonicznym: "zakochać się – rozszlochać się"
bogate – charakteryzują się nagromadzeniem współbrzmień spółgłoskowych, np. „piąstkom – cząstkom”,
ubogie – nie posiadają wielu współbrzmień, np. „te – swe, mi – śni”,
głębokie – obszar współdźwięczności wychodzi poza granice ustalone przez miejsce akcentowanej samogłoski; są równocześnie rymami bogatymi, np. „łabędzie – tak będzie”,
dokładne (pełne, ścisłe) – utrzymują pełna identyczność głoskową na obszarze współdźwięczności,
„dla ucha” – oparte na współbrzmieniach i niezależne od pisowni, np. „straży – grabaży",
„dla oka” – literowa identyczność komponentów rymowych, np. rymowanie „ó” z „o” (a nie „ó” z „u”),
niedokładne (przybliżone) – nie operują identycznością głosek w obrębie obszarów rymowych, np. „domy – mody”,
składane – ich przestrzeń rozciąga się poza granice pojedynczego wyrazu, np. „do dna – chłodna”,
łamane – tworzą ekscentryczny efekt intonacyjno – semantyczny, są stylistycznie sfunkcjonalizowane,
przygodne – pojawiają się sporadycznie, np. „tyleż tędy co wszędy”,
gramatyczne – utworzone z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych, np. „spotkałem – uściskałem”,
niegramatyczne – utworzone z wyrazów należących do różnych kategorii gramatycznych, np. „świat cały – bez chwały”,
banalne (oklepane, częstochowskie) – utworzone z wyrazów często zestawianych ze sobą w pozycjach rymowych, tworzą ciąg wyeksploatowanych skojarzeń, np. „dal – żal”,
rzadkie (wyszukane, trudne) – przeciwieństwo rymów banalnych, charakteryzują się niezwykłością doboru wyrazów,
egzotyczne – wprowadzają słowa obce, np. „trytonów – pantalonów”,
homonimiczne – powtarzanie tych samych wyrazów, np. „stokroć – stokroć”,
kalamburowe – ujawniają dwuznaczność wyrazów i więzi znaczeniowe, np. „bogiń – albo giń”,
asonans – rym oparty na identyczności samogłoskowej, np. „plama - trawa”,
konsonans – rym oparty na identyczności spółgłoskowej, np. „gong – gang”.