Słotowa

Z Wikipedii

Współrzędne: 49°57' N 21°17' E49.95 21.2833333 (Słotowa)


Słotowa
Województwo	podkarpackie
Powiat	dębicki
Gmina	Pilzno
Położenie	49° 57' N 21° 17' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	14
Kod pocztowy	39-223
Tablice rejestracyjne	RDE
Położenie na mapie Polski Słotowa

Słotowa – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie dębickim, w gminie Pilzno.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnowskiego.

[edytuj] Zabytki

We wsi znajduję się zabytkowa kapliczka, która została wzniesiona z kamienia i cegły w 1720 roku. Fundatorką była Anna Złocka, żona ówczesnego właściciela dworu słotowskiego - wybudowała ją jako wotum dziękczynne za spełnienie modłów o urodzenie dziecka. Pisze na ten temat Józefa Łazowska:

„Pani Złocka z Witwickich mając syna straconego przez stronników Sasa a będąc w leciach 40-tych strwożoną się być czuła, że chrana ojczyźnie nie urodzi. O świtaniu widywana była u krzyża, gdzie zabili jej 18 lat mającego syna i ciało unieśli w nieznane. Opłakująca ją z dobrego serca kmiotka Rdzaczyna wprosiła się z radą, by u Matki Boskiej od Czystych Wód ratunku szukała, która wedle jej dworu, nad paryją wodną od wieków była umieszczona. Ona wtedy dłubaczowi słotowskiemu Bartłomiejowi Nowakowi kazała wyrzeźbić od nowa ową figurę i do niej o świtaniu chodziła, prosząc, aby narościło się jej łono jeszcze jednego syna na świadka losu rodziny i obrońcę kraju, chociaż jest w leciach. Gdy zbrzemieniała z wdzięczności kapliczkę ufundowała i w niej Matkę Boska od Czystych Wód umieściła. Uproszonym był u niej Karol, urodzony w 1720 roku, ożeniony z Zofią z Trzecieckich gawrzyłowskich. Z córka Karola – Zofia ożenił się Giżycki z Mazowsza ścigany przez saskich pachołków za wierność królowi Leszczyńskiemu. On przywiózł z sobą talizman narodowych nadziei – statuetkę Matki Boskiej Skępskiej Patronki Mazowsza. Statuetkę te umierająca Giżycka ofiarowała Jakubowi Rybie, który ją z kolei przekazał synom. Statuetka znajduje się w zbiorach Jana Wojnarowskiego."

Z dalszej części tego rękopisu wynika, że w 1809 roku Austriacy mszcząc się za ukrywanie powstańców, zabrali zgromadzone przez ludność zboże. Spowodowało to głód. Wówczas obnoszono figurę Matki Boskiej od Czystych Wód po polach. W rezultacie tatarka i rzepa tak obrodziły w jesieni, że uratowały ludzi od głodu. Nic dziwnego, że do kaplicy przyjeżdżały z okolicznych dworów i modliły się przed figurą Matki Boskiej wdowy i panny z Budynia, Dulczówki, Łęk, Dzwonowej i Strzegocic. Tekst ten dowodzi, że zarówno kaplica, jak i umieszczona w niej figura były przez długie lata otoczone kultem. Według pamięci Kazimierza Wojnarowskiego i Józefa Papiernika jeszcze w roku 1910 kobiety lubeckie paliły świecei modliły się przed figurą Matki Boskiej w kapliczce. Kult ten trwa do dziś.