Saichō
Z Wikipedii
Saichō, jap. 最澄 (ur. 767, zm. 822) zw. również Dengyō Daishi (Wielki Nauczyciel Dengyō) - założyciel szkoły Tendai w Japonii.
W wieku 12 lat wstąpił do zakonu buddyjskiego i studiował pod okiem Gyohyo w prowincjonalnej świątyni w Omi. W kwietniu 785 roku został wyświęcony w świątyni Todai-ji, otrzymując 250 reguł. W czerwcu tego samego roku, powędrował na górę Hiei i zbudował tam małe schronienie, w którym oddał się studiowaniu traktatów i pism buddyjskich, zwłaszcza szkoły tiantai. W 804 roku engyo udał się do Chin, w towarzystwie swojego ucznia Gishina. Tam studiował buddyzm Tiantai pod przewodnictwem ucznia Miaoluo, Daosuia, który wówczas zatrzymał się w świątyni Longxing. W 805 wrócił do Japonii i w następnym roku założył szkołę Tendai. W tym czasie wszyscy kapłani byli wyświęcani w obrządku Theravady. Saichō kontynuował wysiłki, aby zdobyć cesarskie zezwolenie na budowę centrum wyświęceń mahajany na górze Hiei, pomimo opozycji ze strony starszych szkół Nary. Pozwolenie zostało w końcu udzielone tydzień po jego śmierci, w 827 roku, a centrum wyświęceń zostało zakończone przez jego następcę, Gishina.
Po swoim powrocie do Japonii, Saichō koncentrował się również na obalaniu interpretacji starszych szkół buddyjskich. Szczególnie znana jest jego debata z Takuichim, kapłanem buddyzmu Hosso. Rozpoczęła się ona we wczesnym okresie ery Konin (810-824). Takuichi utrzymywał, że nauka jednego wehikułu w Sutrze Lotosu jest nauką tymczasową, którą Budda Siakjamuni głosił, aby trafić w możliwości ludzi, a nauki trzech wehikułów to prawdziwe nauki, oraz że niektórzy ludzie nie mają możliwości osiągnięcia stanu Buddy. W przeciwieństwie do tych twierdzeń, Saichō utrzymywał, że wszyscy ludzie mają naturę Buddy oraz że najwyższy wehikuł głoszony w Sutrze Lotosu jest prawdziwą nauką. Saichō był kluczową postacią utrzymywania słuszności Sutry Lotosu w Środkowym Dniu Prawa.
[edytuj] Bibliografia
- Maciej Kanert Starożytna Japonia, WUJ, Kraków 2006, ISBN 83-233-2152-3
- Jolanta Tubielewicz Kultura Japonii. Słownik, WSiP, Warszawa 1996, ISBN 83-02-06378-9
[edytuj] Zobacz też
- Kūkai (Kōbō-Daishi)
