Sapere aude
Z Wikipedii
Sapere aude (z łac. miej odwagę posługiwać się własną mądrością) – łacińska sentencja autorstwa Horacego (Epistulae 1,2), która w całości brzmiała: Dimidium facti, qui bene coepit, habet, sapere aude, incipe[1]. W liście do przyjaciela Maximusa Lolliusa, poeta daje rady - wszystkie zaczerpnięte z filozofii (aurea mediocritas) złotego wieku. Między nimi jest także zaproszenie do postanowienia żeby być mądrym (v.40) i poświęceniu się studiom (nauce) i cnocie.
Wyrażenie to rozsławił filozof niemiecki Immanuel Kant, który z niego zrobił dewizę Oświecenia i zawarł w nim orędzie tego procesu historyczno-filozoficznego.
W swoim dziele z 1784 r. Odpowiedź na pytanie: Was ist Aufklärung ?[2] rzeczywiście daje definicję: Oświeceniem nazywamy wyjście człowieka z niepełnoletności, w którą popadł z własnej winy. Niepełnoletność to niezdolność człowieka do posługiwania się swym własnym rozumem, bez obcego kierownictwa. Zawinioną jest ta niepełnoletność wtedy, kiedy przyczyną jej jest nie brak rozumu, lecz decyzji i odwagi posługiwania się nim bez obcego kierownictwa.[3]
"Sapere aude - miej odwagę służyć sobie swoją własną inteligencją" to główna myśl Oświecenia.
Przypisy
- ↑ Połowę pracy ma za sobą, kto dobrze zaczął, miej odwagę być mądrym, zacznij
- ↑ Beantwortung der Frage : Was ist Aufklärung
- ↑ Immanuel Kant, Rozprawy z filozofii historii, Kęty 2005, ISBN 83-89637-23-5, tłumaczenie: Mirosław Żelazny, Tomasz Kupś, Dariusz Pakalski, Adam Grzeliński
