Sea Dart

Z Wikipedii

Sea Dart
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	British Aerospace
Typ	• woda-powietrze • woda-woda
Przeznaczenie	zwalczanie: • samolotów, • pocisków przeciw okrętowych • okrętów nawodnych
Historia
Dane techniczne
Długość	4,46 m
Średnica	42 cm
Rozpiętość	91 cm
Napęd	dwustopniowy: • silnik startowy na paliwo stałe • odrzutowy silnik na paliwo ciekłe w 2 stopniu
Naprowadzanie	radarowe-półaktywne, z oświetleniem radarem typu 909 (996 od 1986 r.)
Masa	550 kg
Typ głowicy	prętowa, od 1986 r. odłamkowa
Zasięg	40 km
Użytkownicy
Royal Navy, Argentyna

Sea Dart (GWS 30) brytyjski rakietowy pocisk obrony przestrzeni powietrznej klasy woda-powietrze trzeciej generacji, zdolny do przechwytywania statków powietrznych w zakresie pułapu wysokiego do ekstremalnie niskiego. Sea Dart zdolny jest do zwalczania wystrzeliwanych z wody lub powietrza pocisków przeciw okrętowych, dysponuje także możliwością zwalczania celów nawodnych, co czyni go systemem o potrójnym zastosowaniu.

[edytuj] Opis

System Sea Dart zaczął byc rozwijany w sierpniu 1962 roku. Pierwsze testy odpaleń rozpoczęły się w roku 1965, zaś pierwszy kontrakt produkcyjny zawarto w listopadzie 1967 roku.

Pocisk jest cylindrem zabudowanym wokół zespołów napędowych, zwłaszcza odrzutowego silnika strumieniowego typu ramjet - Rolls-Royce Odin. System naprowadzania (Marconi Defence Systems), zbliżeniowa głowica odłamkowa (Thorn EMI) i system kontroli (BAe Bracknell) oraz zbiornik paliwa są owinięte wokół centralnego tunelu strumienia wlotowego silnika, w przestrzeni pomiędzy nim, a zewnętrzną powłoką pocisku, którego wiodącym producentem jest British Aerospace plc.

Pocisk naprowadzany jest półaktywnym radarem, po uprzednim oświetleniu celu okrętowym radarem typu 909. Rozdzielczość obydwóch systemów pozwala na wykrycie minimalnych nawet zmian w ruchu celu, co w połączeniu z bardzo krótkim czasem reakcji, pozwala na skuteczne działanie nawet na najkrótszych dystansach i najniższych wysokościach. 22 pociski systemu umieszczone są pionowo w okrężnym magazynie pod pokładem okrętu, skąd bezpośrednio wprowadzane są do dwuramiennej wyrzutni. Radar okrętowy oznacza cel na potrzeby pocisku trzema koordynatami, śledzi go i przekazuje niezbędne dane do pocisku. Po starcie tego ostatniego, pocisk rozpędzany jest rakietowym silnikiem na paliwo stałe, po czym silnik strumieniowy podtrzymuje uzyskaną prędkość.

W 1986 roku, w ramach wartego 100 mln funtów programu, Sea Dart otrzymał unowocześnioną zbliżeniową głowice odłamkową, która zastąpiła dotychczasową głowice prętową, pokładowe radary 909 zostały natomiast zastąpione trójwymiarowymi radarami typu 996.

W połowie 1982 roku BAe zaproponował, oparty na Sea Dart, nowy pocisk dalekiego zasięgu typu ziemia-powietrzne, noszący nazwę Guardian. Pociski Sea Dart znajdowały się na wyposażeniu lotniskowców Royal Navy Invicible oraz pozostają na wyposażeniu niszczycieli typu 42. Uzbrojone są w nie także niszczyciele argentyńskiej odmiany tego typu, Hercules.

Lightweight Sea Dart

W 1978 roku pod nazwą Lightweight Sea Dart British Aerospace zaczęła oferować lekką wersje Sea Dart, przeznaczoną dla okrętów o wyporności nie przekraczającej 300 ton. W miejsce wyrzutni i magazynu pocisków, lekki system składa się ze stałych wyrzutni na pokładzie mieszczących dwa do czterech pocisków.

[edytuj] Źrodła

• Bernard Blake, Jane's Weapon Systems 1988-1989, Nineteenth Edition, 6004.231, Alexandria, Wirginia, USA, Jane's Information Group Inc., 1988, ISBN 0-7106-0855-1.