Sedeprywacjonizm
Z Wikipedii
Sedeprywacjonizm (teoria Cassiciacum lub sedewakantyzm formalno-materialny) – teoria zakładająca utracenie w okresie Soboru Watykańskiego II przez biskupów Kościoła rzymskokatolickiego i papieża władzy jurysdykcyjnej.
Zwolennicy tej hipotezy twierdzą, że papież jak i biskupi popadli w herezję wyrażającą się w popieraniu i propagowaniu modernizmu i utracili poprzez notorycznie popełnianie aktów heretyckich władzę jurysdykcyjną. W rezultacie twierdzą, że "modernistyczna hierarchia" nie posiada formalnego aspektu władzy, lecz jedynie materialną sukcesję stanowisk biskupich i papieskich i władzę administracyjną.
W odniesieniu do papieża Benedykta XVI twierdzą, że nie jest papieżem, jednakże został on ważnie wybrany, co stawia go w sytuacji zdolności do przyjęcia tego urzędu, gdy tylko usunie przeszkody stojące na drodze do jego objęcia[1].
Twórca tej hipotezy – zakonnik dominikański o. Guerard des Lauriers, późniejszy biskup (najpierw sedewakantystyczny, następnie sedeprywacjonistyczny) – używał w odniesieniu do takiej osoby łacińskiego terminu "papa materialiter tantum, sed non formaliter". (Papież tylko materialnie, lecz nie formalnie). Argumentował to niemożnością sprawowania urzędu papieskiego przez osobę, która jest heretykiem lub apostatą i doprowadza do zaaprobowania "fałszywej doktryny i szkodliwego powszechnego prawa dyscyplinarnego".
Określenie sedeprivationism (od łac. sedes - tron, stolica; privatio - pozbawienie) oznacza odmówienie pewnych praw wynikających ze sprawowania urzędu papieskiego.
