Skrajnia kolejowa
Z Wikipedii
Skrajnia kolejowa to przestrzeń przeznaczona tylko do poruszania się taboru kolejowego, wewnątrz której nie mogą się znajdować żadne elementy nie należące do sieci trakcyjnej.
Wprowadzenie skrajni ma na celu uniknięcie kolidowania pociągów zarówno z budynkami i urządzeniami linii kolejowej, jak i innymi pociągami. Skrajnia taboru mieści się wewnątrz skrajni budowli, co znaczy, że jest określona minimalna odległość pomiędzy najdalej wystającymi elementami budynków a taboru będącego w ruchu.
Istnieją cztery odmiany skrajni dla kolei normalnotorowej:
- skrania A - dla linii nie podlegających elektryfikacji,
- skrania B - dla linii zelektryfikowanych z siecią górną dla budowli istniejących,
- skrania C - dla linii zelektryfikowanych z siecią górną dla nowych budowli ciężkich,
- skrania D - dla linii zelektryfikowanych z siecią górną dla nowych budowli lekkich.
Skrajnia dla parowozów w Polsce wynosi 3150mm, z przebiegającym przez środek środkiem toru (wg. Hipolita Sobolewskiego, "Konstrukcja i Projektowanie Parowozów", Warszawa, 1955r, rys. 5 str. 14).
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu kolejnictwa.
