Stanisław Słoński

Z Wikipedii

Stanisław Słoński (ur. 9 października 1879 w Michałowicach koło Warszawy, zm. 8 marca 1959 w Warszawie), polski językoznawca i slawista.

W 1898 roku ukończył V carskie gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim. Powrócił jednak do Warszawy i studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, który ukończył w 1903 roku. Później zaczął studia na uniwersytetach niemieckich w Heidelbergu, a przede wszystkim w Lipsku (1904-1907). Po powrocie do Warszawy przez osiem lat (1907-1915) był nauczycielem polskiego w pięciu gimnazjach warszawskich.

Po powstaniu Uniwersytetu Warszawskiego w 1915 roku Stanisław Słoński był organizatorem i pierwszym kierownikiem Seminarium Słowiańskiego na Wydziale Humanistycznym na tej uczelni. Ze względu na swoje osobiste zainteresowania nadał mu zachodnio- i południowosłowiański profil lingwistyczny. W 1936 przy uniwersytecie Warszawskim był współzałożycielem Towarzystwa Przyjaciół Narodu Serbsko-Łużyckiego, którego został prezesem.

Od roku 1924 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1908 roku Stanisław Słoński został członkiem TNW, a w 1934 PAU.

W latach 1927-1939 był współredaktorem najstarszego polskiego czasopisma językoznawczego "Prac Filologicznych".

[edytuj] Wybrane prace naukowe i publikacje

• Psałterz puławski (1916)
• Historia języka polskiego w zarysie (1934)
• Słownik polskich błędów językowych (Warszawa, 1947)
• O języku Jana Kochanowskiego (1949)
• Gramatyka języka starosłowiańskiego (1950)

Stanisław Słoński jest pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kw. 101).