Stevie Nicks

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Stevie Nicks i Lindsey Buckingham, Oberhausen 2003

Stevie Nicks, wł. Stephanie Lynn Nicks (ur. 26 maja 1948 w Phoenix) – amerykańska wokalistka rockowa.

[edytuj] Początki kariery

Stevie rozpoczęła karierę w latach sześćdziesiątych występując w wielu zespołach rockowych (The Changing Times, Fritz). W tym czasie Nicks poznaje Lindsey'a Buckinghama. W 1971 roku Nicks i Buckingham nagrywają wspólnie płytę pt."Buckingham Nicks", która co prawda nie odnosi zbyt dużego sukcesu, ale zwraca uwagę Micka Fleetwooda z grupy Fleetwood Mac. Mick Fleetwood poszukiwał nowego gitarzysty do zespołu i chciał aby Buckingham objął tę funkcję. Buckingham zgodził się, ale pod warunkiem że do zespołu dołączy także Stevie Nicks. W 1975 roku ukazuje się pierwsza płyta Fleetwood Mac w nowym składzie zatytułowana "Fleetwood Mac", która w samych tylko Stanach Zjednoczonych zyskuje status multiplatynowego krążka (ponad pięć milionów sprzedanych egzemplarzy) i single "Rhiannon" i "Landslide" (obydwa skomponowane i zaśpiewane przez Nicks). W latach siedemdziesiątych Nicks nagrywa z Fleetwood Mac jeszcze dwa, przebojowe studyjne krązki: "Rumours" (jedna z najlepiej sprzedających się płyt w historii, ponad 16 milionów sprzedanych egzemplarzy w samych Stanach Zjednocznych) oraz "Tusk". Pochodzące z tych płyt single: "Dreams" (pierwszy w karierze Fleetwood Mac singel na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów) oraz "Sara", obydwa zaśpiewane przez Nicks, umocniły pozycję grupy na światowym rynku muzycznym^{[potrzebne źródło]}.

[edytuj] Kariera solowa

W 1981 roku Nicks decyduje się na wydanie pierwszej, solowej płyty pt. "Bella Donna". Na albumie znajdują się utwory, które wokalistka skomponowała w latach siedemdziesiątych, a które nie znalazły się na płytach Fleetwood Mac. Produkcję krążka Nicks powierza Jimmy'emu Iovine. Płyta stanowi mieszankę rocka, popu z elementami muzyki country. Album znalazł się na 1. miejscu amerykańskiej listy przebojów i wkrótce zyskał status multiplatynowej płyty, rozchodząc się w Stanach w ponad pięciu milionach egzemplarzy. Z albumu pochodzą single "Stop Draggin' My Heart Around" (nagrane z Tomem Pettym), "Leather and Lace (duet z Donem Henleyem) czy Edge of Seventeen". Nicks wyruszyła w krótką trasę koncertową promującą jej solowy krążek, ale przerwała ją żeby nagrać kolejny album z Fleetwood Mac. W 1982 roku ukazał się album "Mirage". Wydawnictwo przez pięć tygodni nie schodziło ze szczytu amerykańskiej listy przebojów.

Po sukcesie krążka "Bella Donna" Nicks kontynuuje solową karierę równocześnie współpracując z Fleetwood Mac. W 1983 roku Stevie wydaje drugą solową płytę pt. "Wild Heart". Z płyty tej pochodził singiel "Stand Back" (w którym na keybordzie zagrał Prince), jednak nie odniósł sukcesu na miarę "Bella Donny". Płyta sprzedała się w Stanach w ponad dwóch milionach egzemplarzy,a Nicks wyrusza w trasę koncertową. W 1985 roku artystka wydała trzeci album "Rock a Little", który został bardzo chłodno przyjęty przez krytyków^{[potrzebne źródło]}. Pomimo złej prasy płyta zyskała status platyny, a wokalistka odbyła kolejne tournée po Ameryce. Kolejna solowa płyta Stevie Nicks "The Other Side of the Mirror" ukazała się w 1989 roku, a promował ja singiel "Rooms on Fire". Płyta stylistycznie różniła się od poprzednich solowych dokonań piosenkarki i nie sprzedawała się tak dobrze jak poprzednie, ale ostatecznie z ponadmilionowym nakładem zyskała status platyny. W 1991 roku Nicks wydała pierwszą składankę-"Timespace-The Very Best of Stevie Nicks", na której obok największych przebojów z solowej kariery artystki znalazło się kilka premierowych utworów, z których "Sometimes It's a Bitch" ukazuje się na singlu. Następny studyjny krążek Stevie został wydany w 1994 roku i nosił tytuł "Street Angel". Album był artystycznym i komercyjnym niepowodzeniem. Niepowodzenia zawodowe a także problemy ze zdrowiem (spowodowane najpierw uzależnieniem od kokainy, a później od leków) sprawiły, iż przez dłuższy czas Nicks pozostawała w cieniu. Dopiero w 2001 roku wokalistka zdecydowała się na powrót. W tym właśnie roku ukazuje się jej płyta "Trouble in Shangri-La", która zadebiutowała na 5 miejscu amerykańskiej listy przebojów i zdobywa uznanie krytyków na całym świecie^{[potrzebne źródło]}.