Strzecha
Z Wikipedii
We współczesnym budownictwie polskim strzecha to pokrycie dachowe z trzciny (dawniej słomy) wykonywane na dachach tradycyjnych - więźbach dachowych o dużym spadku. Obecnie przeżywa renesans w budownictwie regionalnym (zajazdy), jak również w budownictwie ekologicznym. Grubość strzechy na budynkach mieszkalnych to ok. 35 cm. Oryginalne dachy kryte strzechą można spotkać m.in. na Pogórzu Karpackim, Mazowszu, Polesiu, Kaszubach i w Zachodniopomorskiem.
Strzechę dawniej wykonywało się ze słomy żytniej. Słoma musiała być skoszona wcześnie - kiedy była jeszcze zielona - nie nadawała się stara, przestała. Strzecharz oczyszczał materiał przez wytrząsanie. Robił to chwytając słomę za kłosy i mocno potrząsając. Wtedy liście i krótkie źdźbła wypadały. Następnym zabiegiem było kręcenie głowaczy (podwójnych snopów) w specjalnych skrzynkach. Rzemieśnik brał dwa snopy, układał je jeden na drugi w skrzyni i wiązał powrósło. Następnie dwa snopy związywał tuż pod kłosami, wsadzał kijek miedzy snopki i obracał jeden snopek wokół drugiego o 360 stopni. Taki wykręcak następnie kładło się na dach i przywiązywało do żerdzi. Słomę układało się warstwowo w taki sposób aby druga warstwa zakrywała przewiązła pierwszej. Na koniec na kalenicy układało się drewniane kozły i przybijało się kolki w poprzek dachu dla ochrony przed wiatrem.
Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu architektury
