Sulejki
Z Wikipedii
Współrzędne: 53°59' N 22°19' E
| Sulejki | |
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Powiat | olecki |
| Gmina | Świętajno |
| Położenie | 53° 59' N 22° 19' E |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
87 |
| Tablice rejestracyjne | NOE |
|
Położenie na mapie Polski
  Sulejki
|
|
Sulejki (lub dawniej także Dąbrowskie) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie oleckim, w gminie Świętajno.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego.
Najłatwiej jest dojechać do tej maleńkiej wioski nad Jeziorem Świętajno z Olecka. Należy udać się w kierunku Ełku, a po przejechaniu linii kolejowej skręcić w prawo. Sulejki leżą około 14 km na południowy zachód od Olecka.
Wieś Sulejki założono na prawie chełmińskim w 1550 r., kiedy Jakub Dąbrowski (stąd druga nazwa wsi Dąbrowskie) kupił od starosty książęcego, Michała von Eysacka, trzy włóki sołeckie i założył wieś czynszową. W roku 1719 mieszkali we wsi sami Polacy. W latach międzywojennych korzystali oni z instytucji pobliskiego Świętajna: poczty, szkoły, tam tez była najblizsza stacja kolejki wąskotorowej. W roku 1938 we wsi mieszkało 364 osób.
Wieś dawniej w dokumentach nosiła nazwę Sulleyken i Suleiken - wskazuje to na nawze pochodzenia pruskiego lub litewskiego. Druga nazwa - Dąbrowskie - pochodzi od nazwiska zasadźcy i najprawdopodobniej jest mładsząa nazwą. Wskazuje to na wczesniejsze tradycje osadnicze (przed 1550 r.).
W okresie międzywojennym w Sulejkach mieszkał lub przebywał Siegfried Lenz
[edytuj] Siegfried Lenz
Siegfried Lenz to jeden z najwybitniejszych pisarzy niemieckich okresu powojennego, (według niektórych źródeł podobno nigdy nie był w Sulejkach). Napisał w 1955 zbiór opowiadań pt. "So zärtlich war Suleyken" (Słodkie Sulejki). Sulejki znajdują się blisko jego miejsca urodzenia - Ełku. W tytułowym opowiadaniu zawarł w groteskowo-baśniowy obraz dawnej wsi mazurskiej, w której od lat wiedli cierpliwie swój żywot zwykli drwale, chłopi, rybacy i drobni rzemieślnicy. Wśród charakterystycznych cech tej zamkniętej, zaściankowej społeczności, wymienia autor "bystrą zmyślność i chłopską narowistość" oraz "niezdarną delikatność i wzruszającą cierpliwość". Swój osobisty, ciepły i serdeczny stosunek do ludzi i miejsca dawnego pobytu wyraził pisarz nie tylko w tytule, lecz także w treści innych opowiadań ("Wyprawa do Olecka" lub "Wąskotorowa kolejka imienia Paula Poppa"). W opowiadaniac tych odnaleźć można także elementy gwary mazurskiej: "Goronzä Gorä", "fschistko jädno" - "jak zwykło się u nas mówić, obojętne".
Bibliografia:
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Mapy: Autopilot • Google Maps • Szukacz • Targeo • Zumi
- Zdjęcia satelitarne: Google Maps • Wikimapia • Zumi
