Ulica Trzebnicka

Z Wikipedii

południowy odcinek ul. Trzebnickiej

przejazd pod wiaduktem kolejowym

północny odcinek ul. Trzebnickiej

Ulica Trzebnicka we Wrocławiu – jedna z arterii wylotowych, prowadzących od Starego Miasta na północ, w kierunku Trzebnicy. Zaczyna się na placu św. Macieja, a kończy na mostach Trzebnickich przez Starą Odrę. Przebiega przez osiedle Kleczków (część dawnego Przedmieścia Odrzańskiego). Przedłużeniem ulicy Trzebnickiej za mostami Trzebnickimi jest ul. Żmigrodzka, przecinająca Karłowice i Poświętne. Długość ulicy wynosi 1,1 km; w połowie długości, przy pl. Powstańców Wielkopolskich, przecina ją wiadukt kolejowy^[1]. Południowy odcinek jezdni ulicy Trzebnickiej (do pl. Powstańców Wielkopolskich) jest stosunkowo wąski (po jednym pasie ruchu w obu kierunkach, bez tramwaju); odcinek północny jest szerszy i mieści także tory tramwajowe.

W przeszłości część dzisiejszej ulicy Trzebnickiej (od pl. Powstańców Wielkopolskich do mostów Trzebnickich) stanowiła fragment Szosy Trzebnickiej (niem. Trebnitzer Chausee). Dawna rogatka miejska (Trebnitzer Barriere) zlokalizowana była w pobliżu skrzyżowania z ul. Ołbińską. Po roku 1868, w związku z budową linii kolejowej Prawego Brzegu Odry i korekcie sieci ulicznej (związanej także z wytyczonym w 1873 na dawnym Polu Maciejowym – Mathiasfeld – placem św. Macieja) przebieg nowoutworzonej Trebnitzerstraße przybrał współczesny kształt ulicy Trzebnickiej. Wybudowane wzdłuż ulicy budynki w większości powstały przed rokiem 1910 i podczas oblężenia Festung Breslau w 1945 prawie wszystkie przetrwały w stopniu, pozwalającym ich odbudowę; jest to jedna z nielicznych ulic miasta, których stuletnia zabudowa zachowała się w tak dużym stopniu do XXI wieku.

Prócz kamienic mieszkalnych – w większości 5- i 6-kondygnacyjnych, często ze zlokalizowanymi na parterze lub w suterenie sklepami i małymi zakładami usługowymi – wzdłuż ulicy Trzebnickiej wybudowano m.in. w latach 1894-1895 gmach przytułku Fundacji Claasseena (wg projektu Richarda Plüddemanna, pod numerem 25-27, pomiędzy ul. św. Wincentego a Ołbińską, dziś szpital MSW), szkołę (1905-1908, projekt R. Plüddemanna i Ch. Cabanisa, pod numerem 42-44, przy skrzyżowaniu z ul. Dębickiego i z ul. Kleczkowską, dziś Kolegium Nauczycielskie), a także gazownię miejską (nr 35, projekt i budowa – rok 1881 i następne, dziś Zakład Energetyczny) i jej budynek administracyjny (nr 33, rok 1938, dziś urząd skarbowy dzielnicy Psie Pole)^[2].

Przypisy

↑ wiadukt ten, zbudowany pod koniec XIX wieku, stanowi poważne utrudnienie dla dużych samochodów ciężarowych, przejeżdżających pod nim: dopuszczalna wysokość wynosi tam tylko 3,1 metra
↑ tereny w pobliżu gazowni służyły na początku XX wieku jako miejsce startu balonów