Voyager 1

Z Wikipedii

Sonda kosmiczna Voyager 1 przekraczająca granicę szoku końcowego

Voyager 1 (pl. Podróżnik 1) - bezzałogowa sonda kosmiczna NASA, wystrzelona z Przylądka Canaveral na Florydzie 5 września 1977 roku. Obecnie jest najdalszym i ciągle działającym obiektem wysłanym w przestrzeń kosmiczną przez człowieka. Od Ziemi dzieli ją odległość już ponad 100 j.a. Sygnał wysłany przez sondę w kierunku anten Deep Space Network potrzebuje około 14 godzin na przebycie tej drogi. Pierwotnym celem misji Voyagera 1 było zbadanie Jowisza i Saturna oraz ich księżyców. Obecnie główny cel stanowi badanie heliopauzy oraz pomiar właściwości fizycznych przestrzeni międzygwiezdnej. Dalsze badanie wiatru słonecznego jest niemożliwe po awarii w 1990 roku instrumentu umożliwiającego wykonywanie pomiarów.

Sondę początkowo planowano nazwać Marinerem 11 i włączyć ją do programu Mariner. Jej misja od samego początku miała wykorzystać technikę przyspieszania w polu grawitacyjnym planet, co pozwala na osiągnięcie dużych prędkości bez konieczności używania paliwa. Szczęśliwym trafem rozpoczęcie lotu zbiegło się w czasie z bardzo korzystnym położeniem planet, które umożliwiło odwiedzenie wszystkich gazowych olbrzymów: Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna przez jeden próbnik. Przy okazji cała seria asyst grawitacyjnych uczyniła z Voyagera 1 najszybszy obiekt wysłany przez człowieka w kosmos (Sonda New Horizons została wystrzelona w kosmos ze znacznie większą prędkością niż Voyager 1, jednak korzystając tylko z jednej asysty grawitacyjnej opuszczając układ słoneczny nigdy Voyagera nie wyprzedzi ^[1] ). Voyager 1 wystrzelony później niż Voyager 2 wyprzedził swoją siostrzaną jednostkę i pierwszy dotarł do dalszych planet Układu Słonecznego.

Podczas przelotu obok Jowisza wykonał on serię zdjęć i pomiarów dzięki którym odkryto wulkany siarkowe na Io.

Po przyspieszeniu w polu grawitacyjnym Jowisza Voyager dotarł do kolejnej planety Układu Słonecznego - Saturna. Największe zbliżenie nastąpiło 12 listopada 1980 roku. Skuszeni możliwością zbadania atmosfery Tytana, największego satelity planety, naukowcy zdecydowali się na przerwanie misji do dalszych planet i skierowanie sondy na trajektorię umożliwiającą zbadanie tego obiektu. Kolejne przyspieszenie w polu grawitacyjnym Tytana skierowało Voyagera 1 poza płaszczyznę ekliptyki, kończąc tym samym jego misję planetarną.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews na temat dotarcia sondy Voyager 1 do krańców Układu Słonecznego

Sonda dotarła do krańców Układu Słonecznego. Obecnie wszyscy naukowcy z zespołu Voyagera zgadzają się, że statek kosmiczny znalazł się prawdopodobnie w obszarze tzw. szoku końcowego. Ocenia się, że komunikacja z sondą będzie możliwa do 2030 roku.

15 sierpnia 2006 o godzinie 11:23 polskiego czasu Voyager 1 dotarł na odległość 100 j.a. od Słońca.

W marcu 2008 r. Voyager 1 znajdował się w odległości 105,684 j.a. (czyli ponad 14 godzin świetlnych) od Słońca. Sonda oddala się od niego z prędkością 17,115 km/s, czyli 61614 km/h w kierunku gwiazdy AC+793888 w konstelacji Żyrafy. Za około 40.000 lat Voyager 1 minie gwiazdę AC+793888 w odległości około 1,6 roku świetlnego.