Włodzimierz Baran

Z Wikipedii

Lubomir Włodzimierz Baran (ur. 27 września 1937 w Żniatynie), geodeta, członek PAN, przewodniczący Komitetu Geodezji PAN.

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1960), od ukończenia studiów związany z olsztyńską uczelnią techniczną (kolejno WSR, ART i UWM w Olsztynie). Twórca i kierownik Stacji Obserwacji Sztucznych Satelitów w Lamkówku koło Olsztyna (od 1999 pod nazwą Obserwatorium Satelitarne w Lamkówku). Wielokrotnie dziekan Wydziału Geodezji i Gospodarki Przestrzennej uczelni olsztyńskiej (1969-1975, 1978-1981, 1992-1999), prodziekan (1975-1978), kierownik Katedry Geodezji Wyższej i Fotogrametrii (1969-1970), kierownik Katedry Geodezji (1970-1976), zastępca dyrektora (1983-1984) i dyrektor (1976-1983, 1989-1993) Instytutu Geodezji i Fotogrametrii; pracownik Wydziału od początku jego istnienia (1960). W latach 1981-1984 prorektor, 1984-1987 rektor Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie. Obronił doktorat w 1966, habilitował się w 1972; 1976 profesor nadzwyczajny, 1987 profesor zwyczajny. Od 1994 członek korespondent PAN, od 2007 członek rzeczywisty PAN, od 2003 członek Prezydium PAN; jest członkiem wielu komitetów PAN, m.in. Komitetu Geodezji (od 2003 przewodniczący), Komitetu Astronomii, Komitetu Geofizyki. Należy także do wielu rad naukowych, m.in. Centrum Badań Kosmicznych PAN, Instytutu Geodezji i Kartografii w Warszawie, Planetarium Lotów Kosmicznych w Olsztynie. W latach 2000-2002 kierował Katedrą Geomatyki w Wyższej Szkole Morskiej w Szczecinie. Członek międzynarodowych organizacji naukowych (m.in. International Association of Geodesy od 1991, European Geophysical Society).

W 2000 Akademia Rolnicza we Wrocławiu nadała mu tytuł doktora honoris causa; laureat nagród naukowych, odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zajmuje się geodezją satelitarną, zastosowaniem technik satelitarnych w geodezji i geodynamice oraz zastosowaniem globalnych systemów satelitarnych (GPS) do badań jonosfery i jej wpływem na wyniki geodezyjnych wyznaczeń pozycji. Opracował metody wyrównywania sieci geodezyjnych przy wykorzystaniu obserwacji sztucznych satelitów Ziemi.

Jest autorem lub współautorem ok. 80 prac twórczych, ponad 150 artykułów, 5 podręczników i skryptów akademickich, ponad 200 referatów i komunikatów naukowych wygłoszonych na krajowych i międzynarodowych kongresach i sympozjach naukowych.

Wybrane publikacje:

• The Use of GPS for Monitoring of the Ionospheric Disturbances (Berlin-Heidelberg, 1998)
• Teoretyczne podstawy opracowania wyników pomiarów geodezyjnych (Warszawa, 1999).

Bibliografia:

• Słownik biograficzny profesorów Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, Olsztyn 2004