Wasyl Kuk
Z Wikipedii
Wasyl Kuk, ukr. Васи́ль Степа́нович Кук, ps. Kowal, Łemisz, Medwid (Wedmid), Jurko (ur. 11 stycznia 1913 w Krasnem koło Złoczowa - zm. 9 września 2007 w Kijowie) - ukraiński działacz wojskowy, ostatni dowódca UPA (od 1950), więzień polityczny.
Ukończył gimnazjum w Złoczowie, następnie studia prawnicze i ekonomiczne na uniwersytecie w Lublinie. Był członkiem OUN od jej powstania, na uniwersytecie zorganizował koło OUN, od 1930 członek zarządu OUN powiatu złoczowskiego. Aresztowany przez władze polskie w 1934, po odbyciu kary 2 lat więzienia organizuje podziemną drukarnię koło Podhajec, oraz kilka drobnych akcji terrorystycznych.
Od 1939 w Krakowie, kierował oddziałem organizacyjnym OUN. Od kwietnia 1941 został członkiem Zarządu OUN.
W 1941 dowodził grupą pochodną kierującą się do Dniepropietrowska. Od 1942 był krajowym przewodniczącym OUN.
Od lutego 1943 kierował całym podziemiem ukraińskim na terenie Reichskommissariat Ukraine, Krymu, Kubania i Transnistrii.
W latach 1944-1949 dowódca grupy UPA-Południe i zastępca Romana Szuchewycza.
W roku 1960 opublikował "List otwarty Wasyla Kuka do Jarosława Stećko, Mykoły Łebedia, Stepana Łenkawskiego, Darii Rebet, Iwana Hryniocha i do wszystkich Ukraińców mieszkających za granicą". W liście tym uznawał władzę radziecką na Ukrainie, krytykował metody walki OUN i UPA, a także wzywał wszystkie [1] ukraińskie organizacje, prowadzące walkę narodowo-wyzwoleńczą, do ich ujawnienia i uznania ZSRR.
Mieszkał w Kijowie.
