Wielka gala banderowa
Z Wikipedii
 |
Zasugerowano, aby ten artykuł zintegrować z artykułem Gala flagowa. (dyskusja) |
Wielka gala banderowa - ceremoniał morski polegający na dekoracji statków za pomocą bander, proporców i flag międzynarodowego kodu sygnałowego w dni szczególnie uroczyste lub podczas oficjalnej wizyty w portach obcych.
Spis treści |
[edytuj] Nazwa
W użyciu są dwie nazwy dla gali: gala flagowa oraz gala banderowa. Oba pojęcia określają ten sam ceremoniał, z tym że "gala banderowa" używana jest częściej w odniesieniu do okrętów, a "gala flagowa" częściej w odniesieniu do pozostałych statków.
[edytuj] Kolejność flag MKS
Flagi MKS użyte do dekoracji spięte są ze sobą w określonej kolejności:
- wersja pierwsza (zapewniająca równomierne rozłożenie barw, występuje w źródłach anglojęzycznych):
AB2, UJ1, KE3, GH6, IV5, FL4, DM7, PO trzecia zastępcza, RN pierwsza zastępcza, ST0(zero), CX9, WQ8, ZY druga zastępcza.
- wersja druga (występuje w źródłach polskich: podręcznikach żeglarskich, Regulaminie Służby Okrętowej Marynarki Wojennej RP):
AB1, CD2, EF3, GH4, IJ5, KL6, MN7, OP8, QR9, ST0(zero), UW pierwsza zastępcza, VX druga zastępcza, YZ trzecia zastępcza.
Jeśli potrzeba, można zwiększyć odległość pomiędzy flagami kodu poprzez łączenie flag nie bezpośrednio, ale stosując pomiędzy nimi dodatkowe linki przedłużające odpowiedniej długości. Czasem też używa się więcej niż jednego kompletu flag. Jeśli wszystkie flagi nie mieszczą się - należy zrezygnować z ostatnich.
[edytuj] Wielka gala banderowa
Podnoszą ją statki stojące w portach, bądź na kotwicy. Wymaga ona podniesienia łańcucha flag MKS, przebiegającego od dziobu do rufy przez topy wszystkich masztów, przy czym końce spiętych w łańcuch flaglinek zanurzone są w wodzie (przed dziobem i za rufą) - co symbolizować ma opasanie całej kuli ziemskiej, wraz ze statkiem. Pod dziobem (bukszprytem - jeśli jest) umieszczą się flagę "kodu i odpowiedzi". Ponadto na topach wszystkich masztów, ponad flagami kodu, podnosi się bandery narodowe. Ponadto, na okrętach na dziobie podnosi sie proporzec.
[edytuj] Mała gala banderowa
Podnoszą ją statki płynące na silniku. Istnieją dwie, wykluczające się wersje dotyczące wyglądu tej gali.
- Jedna - mówi że składają się na nią jedynie bandery ponad topami masztów (bez flag MKS!).
- Według wersji drugiej prócz bander ponad masztami występuje łańcuch flag MKS - przebiegający od prawej burty, przez top głównego masztu do lewej burty.
[edytuj] Gala banderowa na okrętach marynarki wojennej.
Okręty i pomocnicze jednostki pływające, będące w kampanii, mogą podnosić wielką lub małą galę banderową. Galę banderową podnosi się z okazji przybycia na okręt prezydenta RP, prezesa Rady Ministrów, ministra obrony narodowej, z okazji świąt narodowych i wojskowych, na rozkaz przełożonego, a także po przybyciu okrętu do portu lub na kotwicowisko, gdzie znajdują się inne okręty z podniesioną galą banderową. Przy wielkiej gali banderowej na okręcie podnosi się: banderę wojenną na drzewcu rufowym, proporzec marynarki wojennej na drzewcu dziobowym, bandery wojennej na masztach oraz zestaw flag sygnałowych kodu międzynarodowego, rozpięty od podstawy drzewca dziobowego, poprzez szczyty masztów, poniżej bander do podstawy drzewca rufowego. Przy małej gali banderowej podnosi się tylko bandery i proporzec. Mała gala banderowa zastępuje wielką, gdy okręt jest w ruchu oraz podczas postoju, jeśli warunki atmosferyczne uniemożliwiają podniesienie wielkiej gali banderowej. Galę banderową podnosi się i spuszcza równocześnie z podniesieniem i spuszczeniem bandery, jeśli ze względu na warunki atmosferyczne lub inne okoliczności nie zajdzie potrzeba spuszczenia jej wcześniej, a także na 30 min. przed planowanym czasem odcumowania lub odkotwiczenia.
[edytuj] Bibliografia
- Jerzy Apanowicz, Morska etykieta wizyt i savoir vivre z nią związany, Gdynia 1988, AMW Wewn. 815/88
- Jacek Czajewski, Etykieta żeglarska, Katowicki Okręgowy Związek Żeglarski, Katowice 2002, ISBN 83-917280-0-5 (s. 38-40)
- Włodzimierz Głowacki, Żeglarstwo morskie, Sport i Turystyka, Warszawa 1979, ISBN 83-217-2208-3 (s. 128)
- Eugeniusz Koczorowski, Jerzy Koziarski, Ryszard Pluta:
- Zwyczaje i ceremoniał morski, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1972
- Ceremoniał morski i etykieta jachtowa, Oficyna Wydawnicza Alma-Press, Warszawa 1996, ISBN 83-7020-233-0
- Andrzej Kolaszewski, Piotr Świdwiński, Żeglarz i sternik jachtowy, Almapress, Warszawa 2004, ISBN 83-7020-316-7 (s. 73)
- Antoni Komorowski, Vademecum żeglarskie, Interster Yachting SA, Warszawa 1988 (s. 29)
- Stefan Wysocki, Żeglarstwo: sternik jachtowy, Sport i Turystyka, Warszawa 1987, ISBN 83-217-2455-8 (s. 87-88)
