Wiesław Protschke

Z Wikipedii

Wiesław Protschke, ps. "Wiesław" (ur. 1913 we Lwowie, zm. w styczniu 1945) – syn architekta.

Ukończył wydział prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W czasach studenckich związany z pismem "Sygnały". W latach 1935-1939 aktywista Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej (ZPMD), działacz Robotniczego Instytutu Oświaty i Kultury im. S. Żeromskiego (RIOK). Propagator idei Edwarda Abramowskiego w dziedzinie spółdzielczości. Przed wojną członek Związku Związków Zawodowych (ZZZ) we Lwowie. Należał, obok Tomasza Pilarskiego i Władysława Głuchowskiego, do kierowniczej trójki w grupie anarchosyndykalistów w ramach ZZZ.

Przed wojną w redakcji pism: "Front Robotniczy" (pismo ZZZ), "Głos Pracownika Umysłowego" (pismo ZZZ Warszawa – Katowice w l. 1934-1937), i "Przebudowa" (pismo ZPMD).

W październiku 1939 wraz z Bolesławem Steinem we Lwowie był jednym z założycieli konspiracyjnej organizacji antysowieckiej o nazwie Rewolucyjny Związek Niepodległości i Wolności. Współtworzyli go syndykaliści, socjaliści oraz ludowcy. Organizacja została rozbita w styczniu 1940. Od roku 1940 przewodniczący Komitetu Centralnego Syndykalistycznej Organizacji "Wolność" (SOWa). W czasie wojny pracował w spółdzielni wydawniczej "Czytelnik" w Krakowie. Wspólnie z Tomaszem Pilarskim w początkach 1944 reprezentował SOW-ę podczas opracowywania platformy programowej Centralnego Komitetu Ludowego (CKL). Protschke został oficerem politycznym AK w wyniku scalenia pionu wojskowego SOW-y z Armią Krajową. Aresztowany podczas powstania warszawskiego we wrześniu 1944 roku na Powiślu i wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz, następnie przeniesiony do obozu w Mauthausen, gdzie został zamordowany w styczniu 1945.