William Renshaw

Z Wikipedii

William Charles Renshaw (ur. 3 stycznia 1861, zm. 12 sierpnia 1904), tenisista brytyjski, siedmiokrotny zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej.

Razem z bratem bliźniakiem Ernestem dominował w turnieju wimbledońskim w latach 80., zdobywając siedem tytułów singlowych i siedem deblowych. Renshawowie, obaj praworęczni, byli pionierami gry ofensywnej, jako pierwsi używali smecza, operowali także atakującym serwisem. W deblu wprowadzili zasadę ataku w jednej linii, chociaż William Renshaw, jak wynika z jego listu do czasopisma "The Field" z 1883, był zwolennikiem dawnego stylu gry, z jednym partnerem grającym przy siatce i drugim z głębi kortu. Bracia Renshawowie byli uważani za pierwszych graczy, całkowicie angażujących się w tenis (ale pozostających amatorami) - występowali przez niemal cały rok, latem na turniejach angielskich, wiosną i jesienią na francuskiej Riwierze, a w Cannes wybudowali w 1880 własny kort.

Renshaw debiutował w grze pojedynczej na Wimbledonie w 1880, kończąc występ na III rundzie po porażce z O. E. Woodhouse. Od tego czasu poniósł w turnieju jedynie dwie porażki, obie z Willoughby Hamiltonem. Pierwszy tytuł singlowy zdobył w 1881, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) Herberta Lawforda, a następnie broniącego tytułu Johna Hartleya. Mecz o tytuł (tzw. challenge round) w 1881 był jednym z najkrótszych w historii - Renshaw triumfował 6:0, 6:1, 6:1 w 37 minut.

W 1881 William Renshaw rozpoczął na Wimbledonie serię 14 z rzędu wygranych meczów. Wynik ten pozostał rekordem turnieju przez cały czas obowiązywania regulaminu challenge round, tj. prawa startu w finale kolejnej edycji dla zwycięzcy turnieju, i został poprawiony dopiero w 1936 przez Freda Perry'ego. W latach 80. XIX wieku Wimbledon stał się areną rywalizacji przede wszystkim między Williamem Renshawem, jego bratem Ernestem i Herbertem Lawfordem. William Renshaw pokonał w 1882 i 1883 w challenge round brata, następnie przez trzy lata z rzędu Lawforda. W 1887 nie przystąpił do rywalizacji ze względu na kontuzję łokcia (co jest uważane za pierwszy przypadek kontuzji nazywanej popularnie "łokciem tenisisty") i tytuł przypadł Lawfordowi, a w 1888 uległ w ćwierćfinale Willoughby Hamiltonowi. W 1889 William stanął jeszcze raz do walki o mistrzostwo, zwycięstwo w turnieju pretendentów odnosząc w niezwykłych okolicznościach. W meczu przeciwko Harry S. Barlowowi przegrywał 0:2 w setach, później 2:5 w czwartym secie, a w piątym nawet 0:5, obronił sześć piłek meczowych, by ostatecznie wyjść obronną ręką 3:6, 5:7, 8:6, 10:8, 8:6. Do legendy Wimbledonu przeszła jedna z piłek meczowych dla Barlowa, przy której Renshaw poślizgnął się i upadł, a rywal, zgodnie z ówczesnymi niepisanymi zasadami fair-play, zagrał wysoką piłkę, dając czas na pozbieranie się. W challenge round tej edycji Wimbledonu William Renshaw ponownie zmierzył się z bratem, wygrywając w czterech setach. Sięgnął tym samym po siódmy tytuł, co stanowi rekord do dzisiaj (wyrównany w 2000 przez Pete Samprasa). Rekordem pozostaje również sześć tytułów zdobytych z rzędu.

W 1890 nie udało mu się obronić tytułu, przegrał po raz drugi na Wimbledonie z Willoughby Hamiltonem. Razem z bratem Ernestem odniósł łącznie siedem zwycięstw deblowych, w tym dwukrotnie w latach 1880-1881, kiedy tenisiści walczyli o tytuły w grze podwójnej na kortach Oksfordu. Ponadto bracia Renshawowie wygrywali w latach 1884-1886, w 1888 i po raz ostatni w 1889 (nie przystąpili do obrony tytułu w 1890). Wspólnie triumfowali także cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej William wygrywał mistrzostwa Irlandii w latach 1880-1882.

W 1887 Renshaw został wybrany na pierwszego prezydenta Lawn Tennis Association. W latach 90. nie uczestniczył już w turniejach wimbledońskich, zmarł w wieku 43 lat w 1904. W 1983 jego nazwisko (także Ernesta Renshawa) wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.

Osiągnięcia na turnieju wimbledońskim:

gra pojedyncza:
- wygrane 1881, 1882, 1883, 1884, 1885, 1886, 1889
gra podwójna:
- wygrane 1880, 1881, 1884, 1885, 1886, 1888, 1889 (wszystkie z Ernestem Renshawem)

Występy w challenge round na Wimbledonie:

1881 - 6:0, 6:1, 6:1 z Johnem Hartleyem
1882 - 6:1, 2:6, 4:6, 6:2, 6:2 z Ernestem Renshawem
1883 - 2:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3 z Ernestem Renshawem
1884 - 6:0, 6:4, 9:7 z Herbertem Lawfordem
1885 - 7:5, 6:2, 4:6, 7:5 z Herbertem Lawfordem
1886 - 6:0, 5:7, 6:3, 6:4 z Herbertem Lawfordem
1889 - 6:4, 6:1, 3:6, 6:0 z Ernestem Renshawem
1890 - 8:6, 2:6, 6:3, 1:6, 1:6 z Willoughby Hamiltonem

Źródła:

Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978