Dyskusja wikipedysty:Witkacy
Z Wikipedii
.
Spis treści |
[edytuj] Zdjęcie Eugeniusza Stasieckiego
Myślę, że to jest dokładnie to samo zdjęcie tylko twój skan (odbitka) jest dużo lepszej jakości :) Jeśli możesz umieść w polskiej wiki swoje zdjęcie, a ja usunę moje gorszej jakości ok ? Szumyk ✉ 15:29, 1 sie 2005 (CEST)
[edytuj] Sprawy polsko-niemieckie
Konflikty na tym tle na angielskiej Wikipedii towarzyszą jej praktycznie od początku. Niezależnie od tego kto ma rację, o wiele sensowniejszym sposobem postępowania jest dodawanie nowych informacji do spornych haseł, dotyczących bezpośrednio lub nie przedmiotu sporu (tego kto był a kto nie był Niemcem itd.), niż wzajemne się revertowanie.
Jeśli strona jest przedmiotem sporu, rozszerzaj ją, dyskutuj i ewentualnie taguj ją kontrowersjami, a nie baw się w "ile revertów mogę zrobić zanim dostanę banem" i w osobiste ataki, nawet jeśli ich cel jest rzeczywiście winny. Taw 03:20, 10 wrz 2005 (CEST)
Na moje wsparcie możesz liczyć co najwyżej warunkowo. Nie chodzi o to, że nie łamałeś nigdy zasady 3RR, a Chris 73 zachował się nie fair. Chodzi o to, żeby wszyscy zainteresowani doszli do zgody.
Wiesz, że ten temat jest kontrowersyjny, i wiesz, że jeśli będziesz robił takie edycje to ktoś inny będzie je cofał i to się nigdzie nie posunie. Może więc zamiast tego:
- Nie kasuj niemieckich nazw w nawiasach, jeśli są tylko raz w całej treści artykułu. Paru osobom to się może rzeczywiście przydać, nie sprawia problemów, a jest bardzo kontrowersyjne i nie ma sensu się tego w ogóle dotykać.
- Daj sobie spokój z Chrisem 73, nawet jeśli źle sie zachowuje. To zupełna strata czasu.
- Jeśli chcesz wprowadzić drobną poprawkę do jakiegoś artykułu polsko-niemieckiego, o której możesz przypuszczać że niektórym się nie spodoba (a nie ma sensu udawanie, że nie wiesz jakie to poprawki), napisz co zamierzasz na stronie dyskusji i odczekaj przynajmniej z dzień.
Jeśli obiecujesz, że będziesz się do tych reguł stosował, mogę cię odblokować i pogadać z wszystkimi zainteresowanymi. Taw 09:38, 13 wrz 2005 (CEST)
[edytuj] Przestępczość
Możesz się nie zgadzać, ale takie są fakty. Po prostu, ze względów ściśle ekonomicznych (w Polsce nie ma czego kraść w porównaniu np. z zachodem Europy) nasi krajowi złodzieje wyruszają w świat - i potem tak się zdarza, że Polacy zapełniają areszty deportacyjne. Właśnie chciałem wyjaśnić, skąd się bierze stereotyp Polaka-złodzieja (i odpowiednio Polki-prostytutki). Gdyby rzezimieszkowie z Niemiec działali w Polsce, wyrobiliby swoim rodakom z pewnością podobną opinię. Shaqspeare 23:41, 13 wrz 2005 (CEST)
- Problem polega na tym, że Turków jest w Niemczech dalece więcej niż Polaków i należałoby popatrzeć, ile przestępstw popełnianych w stosunku do Niemców przypada na 1000 Polaków. Do tego dochodzi ta prosta okoliczność, że wielu pospolitych przestępców otrzymało w latach 80. azyl polityczny w Niemczech. A uprzedzeń nie mam zamiaru usprawiedliwiać, ale tłumaczyć ich źródła. Jak ci się tak bardzo nie podoba, zmień. Shaqspeare 00:23, 14 wrz 2005 (CEST)
[edytuj] Wikipedia:Strony do usunięcia/Teatr polski
Proszę, zabierz głos ponownie Andrzej z Helu LIST 14:29, 21 wrz 2005 (CEST)
[edytuj] Witam
Witam, oczywiście Chris nie zdzierżył i zablokowal mnie na English wiki.No cóż :) Informacja: A N T Y POLONIZM
Zaczerpnieto z Wielkiej Ilustrowanej Encyklopedii Powszechnej (Suplement Wspolczesny) t.23/1 Wydanej przez Wydawnictwo Gutenberg Print w 1997 r. Haslo "antypolonizm"
ANTYPOLONIZM, wrogosc wobec Polski i Polakow,
dzialania majace na celu zniszczenie polskiego panstwa i narodu;
antypolonizm wystapil juz w poczatkach panstwowosci polskiej w niemieckiej kronice biskupa Merseburga, Thietmara (975-1018), pietnowano Boleslawa Chrobrego (nazwano go "jadowitym wezem"); sredniowieczna propaganda krzyzacka probowala znieslawiac narod polski, poddajac w watpliwosc prawdziwosc jego wiary chrzescijanskiej;
cesarz Zygmunt Luksemburski wysunal w 1392 pierwszy w historii projekt rozbioru Polski, wg ktorego calosc ziem owczesnego Krolestwa Polskiego miala byc podzielona miedzy zakon krzyzacki, Wegry, Waclawa IV Czeskiego, margrabiego brandenburskiego Josta i Jana Zgorzelskiego z Nowej Marchii; pierwszy traktat przewidujacy rozbior Rzeczypospolitej Obojga Narodow miedzy Szwecja, Brandenburgia, Siedmiogrod, Kozakow oraz Boguslawa Radziwilla zawarto 6 XII 1656 w Radnót (Siedmiogrod), jednak upadek koalicji uniemozliwil wprowadzenie tej umowy w zycie;
za jednego z czolowych przedstawicieli antypolonizmu w XVII w. uwazany jest czeski pedagog J.A. Komensky (1592-1670), ktory popieral najazd szwedzki na Polske, mimo ze uzyskal w niej dlugoletnie schronienie (z przerwami przebywal w Lesznie 1628-1655).
Poczatki antypolonizmu zorganizowanego na szeroka skale i bedacego wyrazem panstwowej polityki wiaza sie z rzadami krola Prus Fryderyka II i carycy Rosji Katarzyny II; swoje dazenia do rozbioru ziem polskich starali sie uzasadniac poprzez upowszechnianie "czarnej legendy" o Polsce jako kraju wyjatkowej anarchii i fanatyzmu religijnego; korzystali przy tym z wystapien niektorych czolowych postaci zycia intelektualnego owczesnej Europy (np. Wolter, odpowiednio przez nich wynagradzany, cynicznie wyslawial rozbior Polski jako "pomysl geniusza");
antypolonizm cechowal takze niektorych poetow rosyjskich - A. Puszkin w liscie do J. Chitrowa (1830) sugerowal, ze wojna z Polakami powinna byc walka na wyniszczenie, a byly dekabrysta A. Bestuzew (opiewany w wierszu A. Mickiewicza Do przyjaciol Moskali) pietnowal "zdrade warszawska" (powstanie listopadowe) i wyrazal nadzieje, ze "krew zaleje na zawsze polskich panow"; antypolonizm panstw zaborczych znajdowal wyraz w probach odpowiedniego ksztaltowania swiadomosci Polakow w poszczegolnych zaborach, w falszowaniu i oczernianiu polskiej historii i tradycji;
swoisty typ antypolonizmu uzasadnianego racjami postepu zaprezentowal F. Engels w liscie do K. Marksa: "[...] im wiecej rozmyslam nad historia, tym jasniej widze, ze Polacy sa narodem skazanym na zaglade, ktorym mozna tylko dopoty poslugiwac sie jako narzedziem, dopoki sama Rosja nie zostanie wciagnieta w wir rewolucji agrarnej. Od tej chwili Polska nie bedzie miala zadnej racji bytu"; angielski historyk i pisarz T. Carlyle przedstawial rozbiory Polski jako akt ,"boskiej sprawiedliwosci", a "zanarchizowanej" Polsce przeciwstawial Rosjan, ktorzy potrafia rozkazywac i sluchac rozkazow.
Kampania antypolska prowadzona przcz zaborcow napotykala silne i nierzadko skuteczne dzialania ze strony polskich srodowisk na Zachodzie, m.in. wyklady i publicystyka A. Mickiewicza, wielostronna dzialalnosc dyplomatyczno-polityczna Hotelu Lambert pod kierownictwern ksiecia A. Czartoryskiego, publicystyka L. Klaczki.
Stanowczy glos w obronie praw Polski zabierali liczni, wybitni tworcy i uczeni (P.J. Béranger, G.G. Byron, W. Hugo, J. Michelet, A. Musset), takze w spoleczenstwach panstw zaborczych, ale tu nalezeli oni do wyraznej mniejszosci (m.in. A. Odojewski, A. Hercen, R. Wagner, F. Raurner); w koncowych dziesiecioleciach XIX w., zwlaszcza po klesce Francji w wojnie z Prusami 1871, sympatie propolskie na Zachodzie znacznie przygasly, a do wybuchu I wojny swiatowej zdecydowanie panowaly tezy antypolonijne, lansowane przez panstwa zaborcze;
I wojna swiatowa przyniosla ozywienie sympatii propolskich i polemiki z antypolonizmem w krajach zachodnich (m.in. liczne wystapienia I. J. Paderewskiego, J. Conrada); sprawe niepodleglosci Polski poparl prezydent USA T.W. Wilson;
rownoczesnie jednak pojawil sie tzw. antypolonizm zydowski - czesc Zydow niemieckich i amerykanskich, zaniepokojona mozliwoscia powstania niepodleglego panstwa polskiego, zdominowanego przez katolicka wiekszosc, rozpoczela gwaltowna kampanie antypolska, upowszechniajac klamstwa o rzekomych pogromach Zydow w Polsce; kampania prowadzona w czasie I wojny swiatowej, byla w roznych formach kontynuowana w nastepnych latach;
nie pomogly otwarte sprzeciwy wyrazane na forum miedzynarodowym przez niektorych polskich patriotow pochodzenia zydowskiego lub Zydow - polonofilow (S. Askenazy, W. Feldman, B. Lauer, E. Deiches, H. Feldstein, B. Segel).
Powstanie Polski w 1918 i zakonczenie ksztaltowania jej granic po zwycieskiej wojnie z Rosja Radziecka w 1920 zdecydowaly o charakterze antypolonizmu w nastepnych dziesiecioleciach; byl on integralnie zwiazany z antypolskimi, rewizjonistycznymi dzialaniami ZSRR i Niemiec weimarskich, a pozniej III Rzeszy; ZSRR pozostawal wierny uksztaltowanej przez W. Lenina maksymie: "Polska Niepodlegla - Polska Niebezpieczna";
weimarskie Niemcy realizowaly polityke wytyczona w 1922 przez kanclerza Rzeszy J. Wirtha i szefa sztabu Reichswehry H. von Seeckta; jej glownym celem bylo znikniecie Polski z mapy; w kwestii antypolonizmu rzad Niemiec mogl liczyc na poparcie wiekszosci narodu nastawionego rewizjonistycznie, gdyz w publicystyce niemieckiej tego okresu Polska byla konsekwentnie przedstawiana jako "panstwo sezonowe" (Saison Staat).
W latach dwudziestych do dzialan antypolskich dolaczyla Komunistyczna Partia Polski.
Jesienia 1939 zostala uformowana glowna baza kolaborantow (m.in. W. Wasilewska, J. Borejsza, J. Rozanski, S.J. Lec), ktorzy mimo antypolskiej polityki ZSRR (wywozki polskiej ludnosci na Sybir, zbiorowe mordy - Katyn, Starobielsk, Ostaszkow, Miednoje) podjeli wspolprace z wladza radziecka; w 1943 doszlo do wyraznego nasilenia antypolonizmu na Zachodzie, rozwijanego glownie poprzez lewicowe srodowiska intelektualne, infiltrowane przez radzieckie agentury; po wykryciu zbrodni katynskiej dyplomacja i wywiad radziecki staraly sie kreowac obraz Polski jako "anachronicznego kraju feudalnego", pelnego reakcjonistow, nacjonalistow, faszystow i antysemitow; konsekwentnie falszowano obraz Powstania Warszawskiego;
wsrod intelektualistow zachodnich pojawily sie glosy ostrzegajace przed klamstwami o Polsce, m.in. George Orwell juz we wrzesniu 1944 protestowal przeciwko "podlej i tchorzowskiej postawie" prasy brytyjskiej wobec powstania w Warszawie i pisal o upadku moralnym brytyjskich dziennikarzy, ktorzy stali sie "lizacymi buty propagandystami sowieckiego rezimu"; wsrod popularyzatorow antypolonizmu znalezli sie tacy tworcy, jak G.B. Shaw oraz H.G. Wells.
Zajecie Polski w 1944 przez wojska radzieckie sprzyjalo dalszemu rozwijaniu na skale miedzynarodowa propagandy antypolonizmu; Polakow znow ukazywano jako reakcjonistow, antysemitow i nacjonalistow, ktorzy chca za wszelka cene sklocic aliantow dla swych egoistycznych i anachronicznych interesow (zob. kielecki pogrom); po wejsciu w zycie w 1953 porozumienia RFN - Izrael o odszkodowaniach dla Zydow coraz czesciej podejmowano dzialania dla "przyczernienia" obrazu Polakow (w stosunku do Zydow w czasie II wojny swiatowej) i rownoczesnego wybielenia Niemcow, a w latach osiemdziesiatych i dziewiecdziesiatych coraz czesciej upowszechniano oszczerstwa "o polskich obozach koncentracyjnych", w ktorych zginely miliony Zydow;
popularyzacji antypolonizmu sprzyjal fakt, ze Polska przez kilka dziesiecioleci nie miala wlasnych, suwerennych rzadow, zainteresowanych obrona polskiej godnosci i polskich interesow narodowych, a uzaleznieni od ZSRR, komunistyczni politycy partycypowali w pietnowaniu wlasnego narodu; przez kilkadziesiat lat w imie proradzieckiego i prorosyjskiego serwilizmu falszowano historie Polski, oslabiano swiadomosc narodowa kolejnych pokolen, manipulowano trescia podrecznikow historii, ksiazek historycznych i publicystyki.
Od kampanii pomarcowej w 1968 doszlo do znacznego pogorszenia stosunkow polsko-zydowskich; szczegolnie drastyczne rozmiary przybral antypolonizm w niektorych srodowiskach zydowskich w Ameryce, gdzie wydano wiele publikacji deformujacych obraz Polakow, przedstawiajacych ich jako "narod szmalcownikow", przemilczajacych prawde o pomocy Polakow dla Zydow w czasie wojny.
Towarzyszyly im klamstwa w licznych filmach i serialach telewizyjnych (m.in. Holocaust, Shoah, Wybor Zofii, Wichry Wojny, Lista Schindlera, Shtetl); obecnie niewiele zmienilo sie w obrazie Polski i Polakow takze w panstwach osciennych, zwlaszcza w Rosji i pozostatych krajach dawnego ZSRR; w Rosji przejawia sie antypolonizm kompensacyjny (antypolonizm nieczystego sumienia) - swiadomosc krzywd wyrzadzonych Polakom sklania liczne wplywowe postacie rosyjskiego zycia do poszukiwania mozliwosci oskarzania Polakow o ich domniemane zbrodnie z przeszlosci (np. M. Gorbaczow zalecal szukanie kontr-Katynia); dochodzi do skrajnych przejawow antypolonizmu (m.in. w wystapieniach A. Zyrinowskiego), ktory takze staje sie glowna bronia przeciwko mniejszosciom polskim na Litwie, Bialorusi i Ukrainie;,
Kwestie zwiazane z antypolonizmem omawiaja m.in.:
S.Buszczynski (Obraz spotwarzonego narodu, t. I, 1888) W. Konopczynski (Fryderyk Wielki a Polska, 1881) M. Berg (Zapiski o polskich spiskach i powstaniach, t.I-III, 1906) J. Unszlicht (Social-litwactwo w Polsce. Z teorii i praktyki Socjaldemokracji Krolestwa Polskiego i Litwy, 1911) J. Unszlicht (O pogromy ludu polskiego, 1912) K. Sarolea (Listy o Polsce,1923) J. Feldman (Bismarck a Polska, 1947) M.H. Serejski (Europa a rozbiory Polski, 1970) R.H. Lord (Drugi rozbior Polski, 1973) W.W. Hagen (Germans, Poles and Jews. The Nationality Conflict in the Prussian East, 1772-1914, 1981) J. Orlowski (Z dziejow antypolskiej obsesji w literaturze rosyjskiej, 1992) J.J. Sieviers (Jak doprowadzilem do drugiego rozbioru Polski, 1992) J.R. Nowak (Mysl o Polsce i Polakach, 1994) B. Urbankowski (Czerwona msza albo usmiech Stalina, 1995) L. Zebrowski (Paszkwil Wyborczej,1995) M. Dabrowska (Dzienniki powojenne, t.I-II,1996).
