Jacky Ickx
Jacky Ickx (Brussel, 1 januari 1945) is een Belgisch autosporter en is een personage in enkele strips.
Inhoud |
[bewerk] Debuut
Als zoon van een motorsportjournalist, Jacques Ickx, begon Jacky Ickx zijn carrière in de motorsport als motorrijder en werd onder meer kampioen van België trial met zijn Zündapp,vooraleer over te schakelen naar het autoracen. Hij werd Belgisch kampioen toerismewagens in 1965 en won de 24 uur van Francorchamps in 1966 aan het stuur van een BMW 2000TI. In 1967 werd hij met Matra de eerste Europese Kampioen Formule 2, en nog hetzelfde jaar debuteerde hij in de Formule 1 te Monza met een Cooper-Maserati. Hij had zich dat jaar echter vooral in de kijker gereden door tijdens de kwalificaties voor de Grand Prix Formule 1 van Duitsland Formule 1 op de Nürburgring met zijn Formule 2 wagen de derde tijd te rijden. Volgens het wedstrijdregelement moesten Formule 2 wagens, die enkel toegelaten werden om het deelnemersaantal op te drijven, echter toch achteraan het veld starten. Geen nood, want na enkele ronden lag Ickx al op een vijfde plaats, vooraleer hij door technische problemen tot opgave gedwongen werd.
[bewerk] Formule 1
In 1968 kreeg hij een contract bij Ferrari en won hij op het circuit van Rouen zijn eerste Grand Prix. In 1969 reed hij voor Brabham, won hij op de Nürburgring en in Canada en werd vice-wereldkampioen na Jackie Stewart. In 1970 keerde hij terug naar Ferrari. Zijn jaar startte desastreus met een zware crash op het circuit del Jarama, waar hij bijna levend verbrandde. Bovendien bleek de Ferrari in de eerste seizoenshelft onbetrouwbaar zodat hij hopeloos achterop raakte in het kampioenschap. Tijdens de tweede helft keerden zijn kansen en met drie overwinningen wist hij uiteindelijk opnieuw tweede te eindigen in het kampioenschap, deze keer na Jochen Rindt, postuum. Ickx zou ook in 1971 en 1972 voor Ferrari uitkomen maar nog slechts twee overwinningen voor het team scoren. 1973 zou zijn zwanenzang worden bij het Italiaanse team, dat er dat jaar niets van bakte in de Formule 1 en zelfs enkele races afwezig bleef om orde op zaken te stellen. Dat Ickx zelf nog steeds competitief was bewees hij door tijdens de Grand Prix Formule 1 van Duitsland op zijn favoriete Nürburgring derde te eindigen aan het stuur van een McLaren. In 1974 stapte hij over naar Lotus dat het jaar voordien nog het constructeurskampioenschap had gewonnen, maar hij kwam er van de regen in de drop, toen bleek dat ook dat team niet langer over een competitieve wagen beschikte. In 1975 ging het van kwaad naar erger bij Lotus, het zou voor Ickx het begin van het einde in de formule 1 betekenen. Hij zou het nog vier jaar volhouden bij respectievelijk Williams, en Ensign waar hij nauwelijks aan rijden toekwam, en uiteindelijk bij Ligier waar hij halfweg 1979 de plaats overnam van Patrick Depailler maar op acht wedstrijden slechts twee keer kon finishen.
[bewerk] Enduranceracen
Gedurende zijn hele Formule 1 loopbaan was Ickx ook erg actief in het enduranceracen met sportwagens, waarin hij als fabriekspiloot uitkwam voor grote merken als Ford, Ferrari en vooral Porsche en een palmares opbouwde dat nauwelijks zijn gelijke kent. Zo stond hij zes keer als overwinnaar op het podium van de 24 uur van Le Mans (tussen 1969 en 1982), een record dat pas in 2005 sneuvelde. Door deze 6 overwinningen kreeg hij al gauw de bijnaam Mister Le Mans. In 1982 en 1983 werd hij als piloot wereldkampioen in deze discipline en hielp hij Porsche mee aan de constructeurstitel. Ook Ferrari, Ford en Alfa Romeo hielp hij in de jaren 60 en 70 aan constructeurstitels in wat toen nog het wereldkampioenschap voor merken heette. Toen Ickx in 1985 het sportwagenracen voor bekeken hield, had hij zijn aandacht al weer verlegd naar een volledig nieuw terrein van de motorsport, het woestijnracen.
[bewerk] Woestijnracen
In 1981 nam hij voor het eerst deel aan de Parijs-Dakar rally aan het stuur van een 2-wiel aangedreven Citroën CX. Hoewel hij tot opgave werd gedwongen, en ondanks de onconventionele keuze voor een "2 wheel-drive" had hij de smaak te pakken en bovendien indruk gemaakt op de concurrentie. In 1982 kwam hij samen met co-piloot Claude-Brasseur opnieuw aan de start, dit keer aan het stuur van een Mercedes-Benz-terreinwagen en streed hij lange tijd mee voor de overwinning. Uiteindelijk bleef het bij een 5e plaats, onder meer omwille van een omstreden straftijd voor het foutief passeren van een controlepost. In 1983 startte hij nog steeds met Brasseur en Mercedes als grote favoriet, en zijn overwinning kwam nooit in het gedrang. Het daaropvolgend jaar kon hij Porsche, waarvoor hij actief was in de sportwagenraces, overtuigen om speciaal voor de "Dakar" een 4x4-versie van de "911" te bouwen, en weer vertrok hij als favoriet. De overwinning ging echter naar zijn teamgenoot René Metge, in 1986 werd Ickx tweede alweer na René Metge. Na het afsluiten van het Porsche-hoofdstuk, kwam Ickx er in 1987 en 1988 niet echt aan te pas toen hij koos voor deelname met een Lada Niva om in 1989 door de grote poort terug te keren bij het toen dominante Peugeot. Dat jaar werd hij tweede na teamgenoot Ari Vatanen. In 2000 nam hij samen met zijn dochter Vanina Ickx als co-pilote deel aan deze rally-raid. Behalve de "Dakar" reed Ickx nog een aantal andere woestijnrally's zoals de Rally van de Farao's in Egypte. Tijdens deze laatste rally in 1991 kwam zijn co-piloot Christian Tarin om het leven toen hun Citroën ZX bij een ongeluk uitbrandde.
[bewerk] Palmares
[bewerk] Formule 1
Ickx haalde 8 F1-Grand Prix's binnen: Frankrijk in 1968; Duitsland en Canada in 1969; Oostenrijk, Canada en Mexico in 1970; Nederland in 1971 en nog eens Duitsland in 1972, daarnaast de onofficiële Grand Prix' "Rindt Memorial" in 1971 (Ferrari B312) en de "Race of the Champions" in 1974 (Lotus 72).
[bewerk] Formule 2
[bewerk] endurance
- zes overwinningen in de 24 uur van Le Mans (1969, 1975, 1976, 1977, 1981 en 1982);
- 24 uur van Spa-Francorchamps (1966);
- 24 uur van Daytona ();
- 12 uur van Sebring (1969,1972);
- de 1000 km van
- Spa-Francorchamps (1967, 1968, 1974, 1982 en 1983);
- Monthléry (1967);
- Monza (1972, 1973 et 1976);
- Oostenrijk (1972);
- Nürburgring (1973 et 1983);
- Imola (1976);
- Brands Hatch (1972, 1977 et 1982);
[bewerk] woestijnraces
In 1983 wint hij Paris-Dakar.
[bewerk] Beroemde overwinning
Ickx' meest fameuze overwinning is de 24 uur van Le Mans in 1969. Hij starte daar met Jacky Oliver in een verouderde Ford GT40, inferieur ten opzichte van de nieuwe Porsche 917. Voor de race had Ickx protest laten horen tegen de in die tijd nog gebruikelijke Le Mans-start, waarbij de coureurs de baan rennend oversteken om in hun auto te springen, deze te starten en de race aan te vangen. Daar veiligheidsgordels, om tijd te winnen, niet werden aangesnoerd leidde deze start tot levensgevaarlijke situaties.
Ickx weigerde bij de start om net als zijn collega's zo snel mogelijk van start te gaan en liep doodgemoedereerd de baan over, stapte zijn wagen in, snoerde zichzelf goed in de veiligheidsgordels en ging natuurlijk als allerlaatste van start.
Het gelijk van Ickx bleek snel; al vroeg in de race verongelukte John Woolfe met zijn privé ingeschreven Porsche 917. Hij had geen veiligheidsgordels omgedaan bij de start.
De Porsche 917 bleek die race onbetrouwbaar en Ickx en Oliver wisten steeds verder naar voren te komen. Het laatste uur van de race wisten ze aan te sluiten bij de koploper in de race; de Porsche 908 van het team Hermann/Larrouse. De strijd ging door tot de laatste meters, waar Ickx en Olivier de overwinning met miniem verschil opeisten.
De overwinning van Ickx in deze race leidde ertoe dat de organisatoren van de 24 uurs race van Le Mans, besslisten dat er voortaan niet meer gestart mocht worden op de traditionele Le Mans-manier. Dit omwille van de veiligheid.
De overwinning wordt, net als de overwinning van Juan Manuel Fangio op de Nurburgring in 1957 en deze van Ayrton Senna op Donington Park in 1993, gezien als een der grootste overwinningen in de geschiedenis van de autosport.
[bewerk] Trivia
- Jacky Ickx trad ook een aantal jaren op als wedstrijddirecteur tijdens de Grand Prix Formule 1 van Monaco.
- Als stripfiguur duikt hij voor het eerst op in het Michel Vaillant-album "Het spook van de 24 uur" als piloot van de Ford GT40 die meestrijd voor de overwinning. In het volgende album "Olie op de renbaan" krijgt hij een actievere rol als derde rijder voor het Formule 1-team van Vaillant. Auteur Jean Graton heeft over Ickx tevens een dossier gemaakt: Dossier Michel Vaillant 2. Jacky Ickx Het enfant terrible.
[bewerk] Externe link
| Zie ook: |
|---|
 Portaal Sport · Categorie:Sport · Sport van A tot Z · In het nieuws - Sport · Sport · Formule 1 |
