Jean Marais

Jean Marais (Cherbourg, Manche, 11 december 1913 - Cannes, Alpes-Maritimes, 8 november 1998) was een Frans acteur. Zijn echte naam was Jean-Villain Marais, terwijl zijn zeer goede vriend Jean Cocteau hem Jeannot noemde.

Waarschijnlijk heeft hij zijn meer dan zestig jaar durende carrière onder meer aan Jean Cocteau te danken. De schrijver en filmregisseur werd al vroeg zijn mentor. Marais' blonde, klassieke uiterlijk en het goede acteren werd uiteindelijk gezien in meer dan zeventig films, talrijke toneelstukken en televisieprogramma's. Marais was één van de meest gevierde sterren van de Franse films, het theater en de televisie.

[bewerk] Biografie

Jean Marais is waarschijnlijk het meest bekend geworden door de film De Schoonheid en het Dier (La Belle et la Bête) van 1946, waar hij zowel het dier als de prins speelde en Orphée van 1949 waar hij de titelrol had. Beide geregisseerd door zijn zeer goede vriend Jean Cocteau.

Zijn kinderjaren waren moeilijk, toen hij geboren werd wilde zijn moeder hem niet zien. Haar enige dochter was een paar dagen eerder gestorven. Toen zijn vader uit de dienst in het leger terugkeerde, was Jean vijf jaar oud. Niet lang hierna stuurde zijn moeder haar 3 kinderen naar hun grootmoeder waar ze zonder vader opgroeiden. Hij droomde van acteur worden al vanaf zijn kindertijd, maar hij werd tweemaal afgewezen door de toneelschool en ook niet door zijn familie aangemoedigd. Na als een meisje verkleed te zijn geweest om zijn vrienden te vermaken, en te hebben geflirt met een (mannelijke) leraar, werd hij van school gestuurd.

Nadat hij van school af was, werkte hij onder meer als assistent van een fotograaf en kon hij acteerlessen van de grote "metteur-en-scène" Charles Dullin nemen. Om de lessen te kunnen betalen, nam hij bijrolletjes voor tien franken per dag aan. Het was vermoeiend werk, maar Marais was gelukkig om uiteindelijk in de wereld van zijn keus te zijn. Eén van de producties waarin hij verscheen, Les Parents Terrible, werd jaren later gefilmd met hem in de hoofdrol. In het begin kreeg hij rollen vooral omdat hij goed uitzag en een winnende persoonlijkheid had, maar hij ontwikkelde zich steevast als acteur.

Zijn vroege interesse voor schilderen, iets wat hij overigens bleef doen zijn hele leven lang, gaf hem de eerste kans om in een film op te treden. Filmregisseur Marcel L'Herbier kocht in 1933 een van zijn schilderijen en gaf hem vervolgens kleine rolletjes in meerdere films.

Op zijn vierentwintigste ontmoette hij de dichter Jean Cocteau, die Marais' carrière als acteur startte door hem eerst een rol in Oedipe-Roi in 1937 te geven en vervolgens als Galahad in Les Chevaliers de La Table Ronde. Cocteau verwachtte veel van hem en terecht. Hij werd één van de bekendste Franse acteurs, een ster op het toneel, in de bioscoop en op de televisie. Op den duur nam Cocteau de plaats in van zijn vader terwijl Marais zijn zoon werd. De twee mannen bleven zeer hecht totdat Cocteau vijfentwintig jaar later overleed. Marais zou later zijn eerste ontmoeting met Cocteau als zijn "wedergeboorte" beschrijven, terwijl hij na zijn overlijden schreef dat hij zich slechts als een schaduw van zijn vroegere zelf waande.

De homoseksualiteit van Cocteau wierp geregeld vragen op in verband met de verhouding tussen hem en Marais. Op een gegeven moment, toen Marais Cocteau vroeg of hij niet een toneelstuk kon schrijven dat hem nog meer bekendheid kon geven, kwam L'Éternel retour uit de pen rollen. Deze film werd zowel een commercieel succes als een zeer nodige overwinning voor beide mannen. Het is dus duidelijk dat hij door Marais de hoofdrollen te geven in films naast de bovengenoemde L'Eternel Retour (1943), ook de Schoonheid en het Dier (1946) en Orphée (1950) hem tot bloei liet komen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef Marais in de filmindustrie en op het toneel werken terwijl de Duitse troepen Frankrijk bezetten. Nadat de geallieerden Parijs bevrijdden in Augustus 1944, ging hij bij de Tweede Franse Pantserdivisie en vervoerde hij als vrachtwagenchauffeur brandstof en munitie naar het front. Hij kreeg hiervoor later het Croix de Guerre.

Na de oorlog werd Marais aan het Amerikaanse publiek geïntroduceerd door zijn optreden in La Belle et la bête in 1946. Foto's van hem sierden veel tienerkamers in die periode.

De grootste successen behaalde Marais op het toneel in klassieke rollen. Op het witte doek werd hij vaak in hoofdrollen als de romantische man in poëtische drama's, lichte komedies, misdaadmelodrama's en, wellicht vooral, in spannende avonturenverhalen gezien.

In 1993 werd hem de eres-César uitgereikt.

Zijn laatste filmrol had Marais in 1996, in Io ballo da sola die door Bernardo Bertolucci werd geregisseerd. In hetzelfde jaar kreeg hij het Franse Erelegioen voor zijn bijdrage aan de Franse filmindustrie.

De acteur, schilder, dichter en beeldhouwer Jean Marais, Jeannot, overleed onverwachts op 8 november 1998 in Cannes (Frankrijk) aan een hartaanval, zijn geadopteerde zoon Serge Marais achterlatend.

[bewerk] Filmografie, als acteur

L'Épervier (1933), geregisseerd door Marcel L'Herbier
Étienne (1933), geregisseerd door Jean Tarride
Dans les rues (1933), geregisseerd door Victor Trivas
Le Scandale (1934)
L'Aventurier (1934), geregisseerd door Marcel L'Herbier
Le Bonheur (1935), geregisseerd door Marcel L'Herbier
Les Hommes nouveaux (1936), geregisseerd door Marcel L'Herbier
Nuits de feu (1936), geregisseerd door Marcel L'Herbier
Abus de confiance (1937), geregisseerd door Henri Decoin
Drôle de drame (1937), geregisseerd door Marcel Carné
Le Pavillon brûle (1941), geregisseerd door Jacques de Baroncelli
Le Lit à colonnes (1942), geregisseerd door Roland Tual
Carmen (1942), geregisseerd door Christian-Jaque
L'Éternel retour (1943), geregisseerd door Jean Cocteau en Jean Delannoy
Voyage sans espoir (1943), geregisseerd door Christian-Jaque
La Belle et la Bête (1945), geregisseerd door Jean Cocteau en Jean Delannoy
Les Chouans (1946)
Ruy Blas (1947), geregisseerd door Pierre Billon
L'Aigle à deux têtes (1947), geregisseerd door Jean Cocteau
Aux yeux du souvenir (1948), geregisseerd door Jean Delannoy
Le Secret de Mayerling (1948), geregisseerd door Jean Delannoy
Les Parents terribles (1948), geregisseerd door Jean Cocteau
Orphée (1949), geregisseerd door Jean Cocteau
Coriolan (1950)
Le Château de verre (1950), geregisseerd door René Clément
Les Miracles n'ont lieu qu'une fois (1950), geregisseerd door Yves Allégret
Nez de cuir (1951), geregisseerd door Yves Allégret
La Maison du silence (1952)
L'Appel du destin (1952), geregisseerd door Georges Lacombe
Les Amants de minuit (1953)
Dortoir des grandes (1953), geregisseerd door Henri Decoin
Julietta (1953)
Le Comte de Monte Cristo (1953)
Le Guérisseur (1954)
Si Versailles m'était conté (1954), geregisseerd door Sacha Guitry
Futures vedettes (1955), geregisseerd door Marc Allégret
Napoléon (1955), geregisseerd door Sacha Guitry
Goubbiath (1955)
Toute la ville accuse (1955)
Elena et les hommes (1956), geregisseerd door Jean Renoir
Si Paris m'était conté (1956)
Typhon sur Nagasaki (1957), geregisseerd door Yves Ciampi
SOS Noronha (1957)
Un Amour de poche (1957), geregisseerd door Pierre Kast
La Vie à deux (1957)
Nuits blanches (Le Notti bianche) (1957), geregisseerd door Luchino Visconti
La Tour, prends garde ! (1957), geregisseerd door Georges Lampin
Chaque jour a son secret (1958)
Le Bossu (1959), geregisseerd door André Hunebelle
Austerlitz (1960), geregisseerd door Abel Gance
Le testament d'Orphée (1959), geregisseerd door Jean Cocteau
Le Capitan (1960), geregisseerd door André Hunebelle
La Princesse de Clèves (1961), geregisseerd door Jean Delannoy
Capitaine Fracasse (1961), geregisseerd door Pierre Gaspard-Huit
Ponce Pilate (1961), geregisseerd door Gian Paolo Callegari
Le Miracle des loups (1961), geregisseerd door André Hunebelle
Napoléon II l'Aiglon (1961)
L'Enlèvement des Sabines (1961)
Le Masque de fer (1962), geregisseerd door Henri Decoin
Les Mystères de Paris (1962), geregisseerd door André Hunebelle
L'honorable Stanislas, agent secret (1963)
Patate (1964), geregisseerd door Robert Thomas
Fantomas (1964), geregisseerd door André Hunebelle
Thomas l'imposteur (1964), geregisseerd door Georges Franju
Le gentleman de Cocody (1965), geregisseerd door Christian-Jaque
Pleins feux sur Stanislas (1965)
Train d'enfer (1965)
Fantomas se déchaîne (1965), geregisseerd door André Hunebelle
Le Saint prend l'affût (1965)
7 hommes et une garce (1966), geregisseerd door Bernard Borderie
Fantomas contre Scotland Yard (1966), geregisseerd door André Hunebelle
Le Paria (1968)
La Provocation (1969)
Le Jouet criminel (1969), geregisseerd door Adolfo Arrieta
Peau d'âne (1970), geregisseerd door Jacques Demy
Jean Marais artisan du rêve (1975), documentaire
Vaincre à Olympie (1976), documentaire ?
Chantons sous l'Occupation (1976), documentaire geregisseerd door André Halimi
Chirico par Cocteau (1981), geregisseerd door Pascal Kané
Ombre et secret (1982)
Parking (1985), geregisseerd door Jacques Demy
Les Enfants du naufrageur (1991), geregisseerd door Jérôme Foulon
Les Misérables du XXe siècle (1994)
Beauté volée (Stealing Beauty) (1995), geregisseerd door Bernardo Bertolucci