Awerroes
Z Wikipedii
Awerroes (Ibn Ruszd; Abu Al-Walid Muhammad Ibn Ahmad Ibn Muhammad Ibn Ahmad Ibn Ahmad Ibn Rushd, arab. أبو الوليد محمد بن احمد بن محمد بن احمد بن احمد بن رشد) (ur. 1126, zm. 10 grudnia 1198) - filozof, teolog, lekarz, prawnik, polityk i matematyk arabski z Kordowy, wygnany za nieprawowierne poglądy filozoficzne, zmarł na wygnaniu w Marrakeszu.
Awerroes był zafascynowany filozofią Arystotelesa, którego uważał za największego człowieka w dziejach i którego dzieła komentował. Najbardziej znane są jego poglądy na duszę ludzką oraz teoria "dwóch prawd". Uważał on, że jest ona nieśmiertelna tylko jako jedna dusza ludzkości; indywidualne dusze natomiast giną po śmierci ciała. Awerroes starał się uzgodnić swoje poglądy filozoficzne z ortodoksyjną teologią islamską twierdząc, że prawdy religijne są inną (bardziej dostępną) interpretacją prawd, które odkrywa filozofia, ale nie ma między nimi sprzeczności.
Za pośrednictwem Awerroesa zachodni uczeni poznali większość dzieł Arystotelesa, a razem z nimi klasyczną logikę. Jego przekłady na arabski zostały przez hiszpańskich i sycylijskich uczonych przekładane na łacinę, co miało ogromne znaczenie dla studiów scholastycznych. Jego komentarze były tak trafne, że za Tomaszem z Akwinu Awerroes był nazywany po prostu "Komentatorem". Oddziaływały także jego poglądy: Siger z Brabancji był założycielem szkoły filozoficznej, określanej jako awerroizm łaciński.
[edytuj] Życiorys
Awerroes pochodził z rodziny prawników; jego dziadek Abu ِِAl-Walid Muhammad (zm. 1126) był sędzią najwyższym Kordowy w czasie rządów Almoravidów. Jego ojciec, Abu Al-Qasim Ahmad, zajmował takież samo stanowisko aż do nadejścia dynastii Almohadów w roku 1146.
Ibn Tufail (znany jako "Abubacer"), wezyr-filozof Yusef al-Mansur, przedstawił Averroesa na dworze, oraz Avenzoarowi (Ibn Zuhr), wielkiemu fizykowi Islamskiemu; obydwoje szybko się zaprzyjaźnili. W 1160 Averroes stał się cadim Sewilli i w czasie swej kariery służył w wielu spotkaniach dworu w Sewilli i Kordowie, a także w Maroku.
Pisał komentarze na temat dzieł Arystotelesa także encyklopedię medyczną. Jacob Anatoli przetłumaczył jego prace na język hebrajski w roku 1200.
Jego najważniejszą pracą w dziedzinie filozofii była "Niespójność niespójności" ("The Incoherence of the Incoherence", Tahafut al-tahafut), w której bronił arystotelowskiego punktu widzenia, sprzeciwiając się argumentom al-Ghazali zamieszczonym w "Niespójności Filozofów" ("The Incoherence of the Philosophers", Tahafut al-falasifa), w których twierdzono iż są one sprzeczne same ze sobą, oraz dodatkowo są zniewagą dla samego Islamu.
Wraz z falą fanatyzmu jaka naszła do Andaluzji pod koniec XII wieku, nawet jego powiązania nie uchroniły go od kłopotów na tle politycznym, wskutek czego został wygnany do wyizolowanego miejsca w pobliżu Kordoby, gdzie był uważnie obserwowany prawie że aż do śmierci. Wiele z jego prac na temat logiki oraz metafizyki zostało bezpowrotnie straconych wskutek działań ówczesnej cenzury.
