Łupież różowy Giberta
Z Wikipedii
 |
Łupież różowy Giberta |
| ICD-10: |
L42.
|
|
L42..0 {{{X.0}}} |
|
| L42..1 {{{X.1}}} | |
| L42..2 {{{X.2}}} | |
| L42..3 {{{X.3}}} | |
| L42..4 {{{X.4}}} | |
| L42..5 {{{X.5}}} | |
| L42..6 {{{X.6}}} | |
| L42..7 {{{X.7}}} | |
| L42..8 {{{X.8}}} | |
| L42..9 {{{X.9}}} | |
- Nie należy mylić z zespołem Gilberta
Łupież różowy Giberta (łac. pityriasis rosea Gibert) – choroba skóry o łagodnym przebiegu, cechująca się zmianami rumieniowo-złuszczającymi w obrębie skóry tułowia i proksymalnych (odsiebnych) części kończyn. Zwykle ustępuje sama i nie wymaga leczenia. W patogenezie łupieżu różowego zaproponowano udział ludzkiego wirusa opryszczki HHV-7 albo HHV-6.
Spis treści |
[edytuj] Epidemiologia
Ocenia sie, że łupież różowy występuje u 0,13% mężczyzn i 0,14% kobiet[potrzebne źródło]. Według różnych szacunków stanowi 0,3-3% rozpoznań dermatologicznych. Występuje prawdopodobnie z taką samą częstością u mężczyzn i kobiet. Szczyt zachorowań przypada na dzieciństwo i młodość; choroba jest prawie niespotykana w niemowlęctwie i starości.
[edytuj] Etiopatogeneza
Od dawna w patogenezie łupieżu różowego jako czynnik sprawczy podejrzewano wirusy. Przechorowanie pozostawia na ogół trwałą odporność (nawroty odnotowuje się w około 3% przypadków), łupież różowy często występował u mieszkających razem członków rodziny, i częściej u chorych z immunosupresją. Niedawne badania wykazały DNA wirusów HHV-7 w zmianach skórnych i osoczu chorych z łupieżem różowym. Wirus ten występuje jednak często także u zdrowych ludzi, więc związek HHV-7 z tą chorobą pozostaje kontrowersyjny.
[edytuj] Objawy
Wykwitem pierwotnym jest bladoróżowa, medalionowata plama (blaszka macierzysta) o lekko złuszczającej się obwodowo powierzchni i kilkucentymetrowej średnicy. Po 6-10 dniach na tułowiu i na dosiebnych częściach kończyn następuje wysiew licznych wykwitów. Zmiany te są symetryczne, przypominają pomniejszoną blaszkę macierzystą. Ich układ na skórze trochę przypomina choinkę; długa oś zmian przebiega wzdłuż linii rozszczepów skórnych.
Stan ogólny chorych jest dobry. Choroba utrzymuje się przez 4-6 tygodni, po czym samoistnie ustępuje. Często zmianom skórnym towarzyszy niewielki lub nasilony świąd.
[edytuj] Różnicowanie
- Grzybica skóry (tinea cutis glabrae)
- Wyprysk łojotokowy (eczema seborrhoicum)
- Łuszczyca (psoriasis)
[edytuj] Leczenie
Na ogół niepotrzebne, choroba jest samoograniczająca się. Objawy ustępują po ok. 6 tygodniach, nie ważne czy leczone czy nie. W razie świądu stosuje się papki z 1% mannitolem lub krem hydrokortyzonowy (0,5%). Przebycie choroby pozostawia trwałą odporność.
[edytuj] Historia
Choroba ta po raz pierwszy została opisana przez Camille'a Melchiora Giberta w 1860 roku.
[edytuj] Bibliografia
- Stefania Jabłońska, Sławomir Majewski: Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową. Warszawa: 2005. ISBN 83-200-3367-5.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Artykuł z eMedicine (en)
- Artykuł na stronie New Zealand Dermatological Society (en)
- Stulberg DL, Wolfrey J. Pityriasis Rosea. Am Fam Physician. 69, 87-94. 2004.
