A cappella
Z Wikipedii
A cappella (wł. w dosłownym tłumaczeniu: jak w kaplicy, w dalszym - w stylu kościelnym) – termin określający styl muzyczny polegający na wykonywaniu przez chór utworów wielogłosowych bez towarzyszenia instrumentów. Ów styl wykształcił się na gruncie muzyki kościelnej XVI wieku, a jego teoretyczne dookreślenie dokonało się na kanwie teorii muzyki w I połowie XVII wieku.
Początkowo termin a cappella odnosił się do wykonawstwa muzyki sakralnej, w obecnie używanym znaczeniu jest to każdy rodzaj kompozycji (i techniki) chóralnej wykonywanej bez towarzyszenia instrumentów. Styl a cappella narodził się w czasach kompozytora Josquin des Preza w końcu XV wieku, a popularność osiągnął w wieku XVI, kiedy to kompozytor Giovanni Pierluigi da Palestrina pisał utwory wykonywane w watykańskiej Kaplicy Sykstyńskiej. W kompozycjach nie zamieszczano żadnych informacji co do akompaniamentu, który miał towarzyszyć śpiewowi, więc późniejsi uczeni założyli, że chór śpiewa bez dźwięku organów, choć istnieją dowody na to, że niektóre partie wokalne dublowane były przez organy.[potrzebne źródło] Do wieku XVII śpiew a cappella ustąpił miejsca stylowi kantata, który zakładał partie przeznaczone dla wokalistów, jak i dla instrumentów.
Często spotykany jest błędny zapis terminu - a capella.
Termin ten też jest wykorzystywany w nomenklaturze muzyki rozrywkowej. Utwory w wersji acapella (wyraz pisany bez odstępu i bez podwójnego p) są utworami nieposiadającymi akompaniamentu - często używane są przez DJów.
