Alessandro Scarlatti

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Alessandro Scarlatti

Alessandro Pietro Scarlatti (ur. 2 maja 1660 w Palermo, zm. 24 października 1725 w Neapolu) – włoski kompozytor okresu baroku.

Pochodził z rodziny neapolitańskich muzyków. Mając 12 lat zetknął się w Rzymie z takimi mistrzami ówczesnej muzyki jak Giacomo Carissimi, Bernardo Pasquini i Arcangelo Corelli. Kształcił się u Francesco Provenzale. Był dyrektorem konserwatorium w Neapolu, czołowym przedstawicielem operowej szkoły neapolitańskiej. W latach 1679–1683 był kapelmistrzem szwedzkiej królowej Krystyny.

Komponował głównie opery (115) ale także oratoria, msze, motety, kantaty, madrygały i psalmy. Jego syn Domenico Scarlatti (1685–1757) również był znanym kompozytorem.

Interesował się kulturą polską, wyrażając to np. poprzez oratorium "San Casimiro rè di Polonia".

[edytuj] Wybrane opery

(nazwa, data i miejsce pierwszego przedstawienia)^[1]

Gli Equivoci nel sembiante (1679, Bolonia (jako L'Errore innocente))
L'Honestŕ negli Amori (6 lutego 1680, Palazzo Bernini w Rzymie)
Il Pompeo (1683, Palazzo Colonna w Rzymie)
Pirro e Demetrio (1684, Teatr San Bartolomeo w Neapolu)
Rosmene overo L'Infedeltŕ fedele (1688, Palazzo Reale w Neapolu)
Gli Equivoci in amore overo La Rosaura (grudzień 1690, Rzym)
La Caduta dei Decemviri (listopad 1697, Teatr San Bartolomeo w Neapolu)
L'Eraclea (1700, Teatr San Bartolomeo w Neapolu)
Il Mitridate Eupatora (1707, Teatr San Giovanni Crisostomo w Wenecji)
Il Tigrane ossia L'egual impegno d'amore e di fede (16 lutego 1715, Teatr San Bartolomeo w Neapolu)
Le Dirindine (1715, Teatr Capranica w Rzymie)
Ifigenia in Aulide (4 listopada 1718, Wiedeń)
Il trionfo dell'onore (26 listopada 1718, Teatr Fiorentini w Neapolu)
Marco Attilio Regulo (1719, Rzym)