Alodium
Z Wikipedii
Alodium - funkcjonująca w średniowiecznym systemie prawa feudalnego forma własności nieruchomości. Była to ziemia stanowiąca nieograniczoną własność, wolną od zobowiązań i ciężarów feudalnych, czym różniła się od lenna. Nazywana również własnością bezwarunkową oraz własnością dziedziczną.
Wyraz alodium pochodzi od średniowiecznego łacińskiego "allodium" wywodzącego się z kolei z frankońskiego wyrazu "alod" będącego zbitką słów "al" (wszystek) oraz "ōd" (własność).
W Europie Zachodniej własność alodialna wbrew pozorom występowała tylko gdzieniegdzie, w szczególności na tych obszarach, na których zachowały się silne wpływy prawa rzymskiego, na przykład w południowej Francji. Istniało tam nawet łacińskie powiedzenie: lex Romana, mater allodiorum.
Nieco inaczej rzecz się przedstawiała w Europie Wschodniej, a zwłaszcza w Polsce, w której własność feudałów zachowała charakter alodialny, w dużej mierze w wyniku rozwoju demokracji szlacheckiej. Istniały wprawdzie klasyczne lenna, których właściciele posiadali własnych lenników, było ich jednak niewiele i znajdowały się głównie na Wschodnich Kresach Rzeczypospolitej, na których własność ziemska została skoncentrowana w rękach wielkich magnatów. Współistnienie własności alodialnej i demokracji szlacheckiej zaowocowało swoistym sprzężeniem zwrotnym: alodia wzmacniały pozycję szlachty, co z kolei skutkowało wprowadzaniem uregulowań zakazujących przekształcania królewszczyzn w lenna, a także likwidacją nakładanych na szlacheckie posiadłości ograniczeń.
