Andrzej Galica
Z Wikipedii
Andrzej Galica ( ur. 27 listopada 1873 r. w Białym Dunajcu na Podhalu, zm. 6 czerwca 1945 r. w Bęczkowicach). Oficer Wojska Polskiego, ostatecznie w stopniu generała, legionista, uczestnik walk o niepodległość II Rzeczypospolitej.
Studiował na Politechnice we Lwowie i Wiedniu gdzie uzyskał stopień inżyniera, w tym okresie działał też w Związku Strzeleckim. Literat - razem z Władysławem Orkanem, Andrzejem Stopką, Józefem Jedliczem i innymi tworzył tzw. szkołę podhalańską. Od sierpnia 1914 roku do września 1917 roku służył w Legionach Polskich, był dowódcą batalionu uzupełnień w Wiedniu (awans na kapitana otrzymał we wrześniu 1914 roku). Od maja 1915 roku do listopada 1916 roku był dowódcą batalionu w 4 Pułku Piechoty Legionów i w 6 Pułku Piechoty Legionów, (awans na na majora otrzymał we wrześniu 1915 roku, awans na podpułkownika otrzymał w październiku 1916 roku). Od listopada 1916 roku do września 1917 roku był dowódcą 4 Pułku Piechoty. Od września 1917 roku do lutego 1918 roku był inspektorem wyszkolenia Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po przejściu II Brygady przez front został internowany na Węgrzech, a następnie jako austriacki oficer rezerwy został wysłany na front włoski. Od listopada 1918 roku do września 1919 roku był organizatorem i dowódcą oddziałów podhalańskich. Od września 1919 roku do marca 1920 roku był dowódcą I Brygady Podhalańskiej, (awans na generała brygady otrzymał 1 czerwca 1919 roku). Od marca 1920 roku do sierpnia 1926 roku był dowódcą 21 Dywizji Piechoty Górskiej. Od sierpnia 1926 roku do października 1930 roku był dowódcą Okręgu Korpusu nr X (Przemyśl).
W 1931 roku przeszedł w stan spoczynku. Zmarł 6 czerwca 1945 roku w Warszawie, został pochowany na cmentarzu w Bęczkowicach (w 1973 jego prochy przeniesiono do kwatery legionistów na Nowym Cmentarzu przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem). Był odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Komandorskim Polonia Restituta III klasy, Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych 3-krotnie.
