Antoni Łabęcki

Z Wikipedii

Antoni Łabęcki h. Łabędziogrot (ur. 18 maja 1773, Warszawa - zm .17 września 1854 tamże) znany adwokat warszawski, samouk.

Ojcem Antoniego był neofita Józef Bonawentura Łabęcki (pierwotnie zapewne: Schwan, niem. łabędź), potomek frankisty Moszka (Szwana?) z Podhajec, po chrzcie Tomasza Eleazariusza Łabęckiego, matką Anna z Piotrowskich (również frankistów). Łabęccy mieli dwanaścioro dzieci, Antoni był jedynym synem. Gdy miał lat 10, rodzice oddali go na nauki do konwiktu pijarów na Żoliborzu, który ukończył w r. 1789. W wieku lat 15 rozpoczął pracę w kancelarii poselskiej Sejmu Czteroletniego i ogłosił już w tym młodym wieku parę drobnych publikacji w obronie projektowanych reform.

W ostatnich latach przed II i III rozbiorem Łabęcki działał jako sekretarz ks. Józefa Lubomirskiego. Po nastaniu w Warszawie władzy pruskiej został zaaangażowany do organizacji nowej administracji w pruskim landzie Prusy Południowe, jak teraz nazywała się Warszawa z okolicami, i dobrze się zapoznał z ustawodawstwem pruskim.

Po odejściu Prusaków i stworzeniu Księstwa Warszawskiego minister sprawiedliwości Feliks Łubieński powołał Łabęckiego do ministerstwa i zlecił mu przekład części Kodeksu Napoleona odnoszącej się do procedury cywilnej, który ukazał się w 4 wydaniach. W roku 1809 Łabęcki opuścił ministerstwo, uzyskawszy nominację na adwokata przy Sądzie Kasacyjnym (Najwyższym) Księstwa Warszawskiego, mimo że formalnie nie posiadał wykształcenia prawniczego. Wystąpił wówczas w obronie obywateli narodowości niemieckiej, oskarżonych o konszachty z wrogiem w czasie wojny roku 1809.

W czasach Królestwa Kongresowego Łabęcki działał do 1841 r. jako adwokat, oprócz tego był przez dwie kadencje posłem sejmowym. W roku 1818 został nobilitowany z herbem Łabędziogrot.

Żonaty z Ewą Wołowską (także frankistką), miał czworo dzieci, spośród których szczególnie się wyróżnił najstarszy syn Hieronim, organizator i historyk górnictwa Kongresówki.

Antoni Łabęcki został pochowany w katakumbach na warszawskich Powązkach.

Aleksander Kraushar opowiada o jego stylu obrońcy w swej książce o stołecznych prawnikach: "przechylał się przez kratkę obrończą efektownie, niby szepcząc obniżał głos, lecz nagle, w miejscach, które uważał za stanowcze, wybuchał głosem silnym, tubalnym i uderzał pięścią o krawędź trybuny, tak że sędziowie, ukołysani chwilowo liryką wykładu, nerwowo poruszali się na krzesłach kurulnych, ilekroć obrońca takim nadzwyczajnym środkiem przyzywał ich uwagę do porządku [...] Widząc przechylającą się szalę zwycięstwa na stronę przeciwnika, usiłował przekonać sędziów o słuszności swej sprawy. Podnosił wówczas obie ręce do góry, zaciskał pięści, szamotał się całym korpusem wyrzucając z piersi tony rozpaczliwe, wzywające sędziów do ratunku".

[edytuj] Bibliografia

• Aleksander Kraushar, Palestra warszawska, Warszawa 1912
• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski 1851-1890, Warszawa 1982