Antoni Jeziorański

Z Wikipedii

Antoni Jeziorański herbu Jeziora ps. Antoni Jovanovic (ur. 13 czerwca 1821 w Warszawie, zm. 16 lutego 1882 we Lwowie) – generał polski powstania styczniowego.

Pochodził z rodziny frankistowskiej. Był bratem stryjecznym Jana.

W maju 1848, na wieść o Wiosny Ludów przedostał się do Galicji. W październiku został instruktorem gwardii narodowej w Krośnie. Zagrożony aresztowaniem przedostał się na Węgry, gdzie wstąpił do pułku jazdy Legionu Polskiego. W czasie powstania węgierskiego wziął udział w kampanii na Słowacji. Po bitwie pod Temeszwarem uszedł do Turcji. Rozpoczął służbę w wojsku tureckim. Objął stanowisko konserwatora i renowatora twierdzy w Belgradzie. Wziął udział w wojnie krymskiej, służąc w oddziale Władysława Zamoyskiego. W 1859 przyjechał do Warszawy, gdzie jednak został przez Rosjan aresztowany. Uwolniony za poręczeniem, został ponownie zatrzymany w 1862 i osadzony w X Pawilonie cytadeli warszawskiej.

14 stycznia 1863 mianowany naczelnikiem wojennym województwa rawskiego. W lasach w okolicach Jeruzala, przeprowadził koncentrację swojego oddziału w sile 400 ludzi. 4 lutego wykonał udane uderzenie na Rawę Mazowiecką, zdobywając rosyjskie koszary, pozyskując broń i biorąc jeńców. 22 lutego otrzymał rozkaz podporządkowania się gen. Marianowi Langiewiczowi. Po drodze włączał do swojego oddziału mniejsze partie powstańcze i staczał potyczki z wojskami rosyjskimi. Brał udział w bitwie pod Pieskową Skałą i bitwie pod Skałą. Jako przeciwnik dyktatury Langiewicza, poróżniony ze swoim dowódcą, przeszedł granicę austriacką. W marcu mianowany naczelnikiem wojennym województwa lubelskiego. W kwietniu na czele 800. osobowego oddziału wkroczył do Królestwa Polskiego. 1 maja pobił Rosjan w kilkudniowej bitwie pod Kobylanką. Jednak jego zgrupowanie zostało osłabione wysokimi stratami a sam Jeziorański udał się do Galicji, ukrywał się w domu hr. Konarskiej w Chrewcie. Aresztowany przez policję austriacką. Zwolniony w czerwcu 1865, wyjechał do Paryża. W 1873 osiadł we Lwowie.