Ariel (księżyc)

Ariel - jeden z 27 znanych satelitów Urana. Został odkryty przez Williama Lassella w 1851, w tym samym czasie co Umbriel. Wszystkie duże księżyce Urana są zbudowane z około 40-50% zamrożonej wody zmieszanej ze skałami, są to nieco większe kawałki skał niż na dużych księżycach Saturna takich jak Rea. Powierzchnia Ariela jest pokryta kraterami oraz głębokimi (nawet do 10 km) długimi na setki kilometrów wąwozami. Ariel jest bardzo podobny do Tytanii, lecz na Arielu powierzchnia jest bardziej urozmaicona, zaś kratery i wąwozy są tu dużo większe i bardziej rozwinięte niż te występujące na Tytanii. Powierzchnia Ariela jest stosunkowo młoda (jej wiek jest porównywalny z wiekiem powierzchni Enceladusa), niektóre procesy tworzące nową powierzchnię są w toku.

[edytuj] Nazwa

Nazwa księżyca oraz nazwy wszystkich czterech satelitów Urana zostały zaproponowane przez syna Herschela w 1852 r. jako życzenie Williama Lassella, który rok wcześniej odkrył Ariela oraz Umbriela. Lassell poparł schemat nazewnictwa Harschela dla siedmiu ówcześnie znanych satelitów Saturna oraz nazwał swoją nowo odkrytą ósmą satelitę Hyperion w nawiązaniu do wspomnianego schematu w 1848.

Wszystkie księżyce Urana nazwane są imionami postaci z dzieł Williama Szekspira lub Aleksandra Pope. Nazwa Ariel pochodzi od imiona postaci z dzieł Aleksandra Pope.

Nazwano go także Uran I.

[edytuj] Właściwości fizyczne

Jedyne wysokiej jakości zdjęcia Ariela pochodzą z sondy kosmicznej Voyager 2, która sfotografowała księżyc podczas jego przelotu w okolicy Urana w styczniu 1986 r. Podczas przelotu, południowa półkula księżyca była skierowana w stronę Słońca więc tylko ta część jest widoczna. Ariel składa się z lodu w około 70%, w 30% z krzemianów. Jego lodowa powierzchnia posiada często występujące kratery, które pokryte są nieznanym ciemnym materiałem.

Naukowcy rozpoznają jedynie trzy typy struktur geologicznych Ariela: