Astronawigacja
Z Wikipedii
Astronawigacja - oznaczanie pozycji statku lub samolotu na podstawie pomiarów wysokości (astronomicznej) i azymutu niektórych ciał niebieskich (Słońce, Księżyc, wybrane gwiazdy). Obecnie, po upowszechnieniu nawigacji satelitarnej, traktowana jako sposób zapasowy.
Ze względu na brak dostatecznie dokładnych przyrządów pomiarowych, początkowo posługiwano się Słońcem i gwiazdami do wyznaczenia przybliżonego kierunku poruszania się. Stosując kwadrant można było ustalić szerokość geograficzną, mierząc kąt między horyzontem a Gwiazdą Polarną. Dopiero wynalazek chronometru w 1759 roku pozwolił na określenie długości geograficznej. Ułożone zostały tablice, pozwalające na obliczenie położenia ciała niebieskiego na sferze niebieskiej w dowolnym momencie (efemydy). Wprowadzono, dokładniejszy od kwadrantu, sekstant.
Aby otrzymać linię pozycyjną należy:
- Zmierzyć wysokość ciała niebieskiego nad horyzontem i oznaczyć czas pomiaru.
- Zmierzoną wysokość poprawić o stałe błędy pomiaru i błędy spowodowane przejściem promieni świetlnych przez atmosferę.
- Za pomocą tablic efemeryd obliczyć wysokość i azymut danego ciała w pozycji wyjściowej.
- Z różnicy między wysokością zmierzoną a wyliczoną i azymutu wykreślić linię pozycyjną.
Obserwacje powtórzyć dla kilku innych ciał, aby uzyskać kilka linii pozycyjnych. Ponieważ pomiarów można dokonywać zasadniczo między brzaskiem nawigacyjnym a brzaskiem astronomicznym, w celu lepszego wykorzystania czasu, najpierw mierzy się wysokość kilku gwiazd, a po zakończeniu pomiarów dokonuje sie obliczeń.
