Auctorem fidei
Z Wikipedii
Auctorem Fidei - konstytucja apostolska papieża Piusa VI 27 sierpnia 1794 r. przeciwko decyzjom jansenistycznego synodu w Pistoi w Toskanii w 1786 r. Konstytucja ta uważana jest za dokument nieomylny Magisterium Kościoła rzymskokatolickiego (Breviarium Fidei, s. 68).
Pracę nad tą bullą trwały kilka lat. Zbadano 85 tez zawartych w opublikowanych w roku 1788 Aktach synodu w Pistoi, które skatalogowano i potępiono w dziesięciu rozdziałach. Większość z nich potępiona jest jako "szczególnie szkodliwa" dla Stolicy Apostolskiej.
[edytuj] Fragment Auctorem Fidei
2. Twierdzenie, „że Kościołowi została dana przez Boga moc, którą przekazuje pasterzom, będącym jego sługami dla zbawienia dusz”, rozumiane w ten sposób, że moc i władza posługi kościelnej pasterzy pochodzi od społeczności wiernych — [jest] heretyckie.
3. Nadto twierdzenie, mówiące „że Rzymski Biskup jest głową zarządzającą”, rozumiane w tym znaczeniu, iż Biskup Rzymski otrzymuje władzę zarządzania nie od Chrystusa w osobie błogosławionego Piotra, lecz od Kościoła, i dzięki niej, jako następca Chrystusa i głowa Kościoła, ma moc nad całym Kościołem — [jest] heretyckie.
4. Twierdzenie, „że Kościół nadużywa swej władzy gdy przenosi ją poza granice doktryny i moralności, rozciągając ją na sprawy zewnętrzne i żąda siłą tego, co zależy od przekonania i miłości”, a następnie, „że tym bardziej nie należy do władzy kościelnej, aby żądała siłą zewnętrznego posłuszeństwa swym dekretom” w tym zakresie, w jakim owym nie zdefiniowanym zwrotem „rozciąga na sprawy zewnętrzne” twierdzenie to potępia jako nadużycie wykorzystywanie przez władzę kościelną mocy otrzymanej od Boga, którą wykorzystywali sami apostołowie w ustanawianiu i sankcjonowaniu dyscypliny zewnętrznej — jest heretyckie.
5. W tej części, w której teza ta twierdzi, że Kościół „nie ma władzy, by żądać posłuszeństwa swym dekretom inaczej jak tylko przez zastosowanie środków, które zależą od przekonania”, w tym sensie, że Bóg nie obdarzył Kościoła mocą nie tylko kierowania radą i przekonaniem, ale i nakazywania poprzez prawa, wymuszanie i przymuszanie siłą niestałych i upartych za pomocą zewnętrznych sądów i zbawiennych kar” [z breve Ad assiduas Benedykta XIV do prymasa, arcybiskupów i biskupów Królestwa Polskiego w 1775 r.] prowadzi do systemu potępionego w innym miejscu — [jest] heretyckie.
Źródło: Heinrich Denzinger, Enchiridion Symbolorum, 1502-1505.
Konstytucja Acutorem Fidei z uwagi na swoją rangę (dokument nieomylny) i treść (m.in. potępienie przymusu religijnego i kar stosowanych przez Kościół, w tym także działalności inkwizycji, jest uznane za herezję), jest dokumentem kontrowersyjnym.
