Bernard Michałka
Z Wikipedii
Bernard Michałka (ur. 7 kwietnia 1910 r. w Lipnicy koło Bytowa, zm. 10 stycznia 1944 r. w bunkrze ziemnym w Kamienicy Królewskiej) – dowódca grupy sabotażowo-dywersyjnej organizacji Polska Żyje, a następnie oddziału partyzanckiego Tajnej Organizacji Wojskowej "Gryf Pomorski", ps. "Batory"
Był synem Franciszka Michałki i Marianny z domu Rettke. Uczęszczał do szkoły elementarnej w Luzinie, gdzie następnie podjął pracę jako listonosz. Krótko przed wybuchem II wojny światowej odbył zasadniczą służbę wojskową, którą ukończył ze stopniem kaprala rezerwy. Na pocz. 1940 r. rozpoczął działalność konspiracyjną w organizacji podziemnej Polska Żyje. W czerwcu tego roku został członkiem specjalnej grupy sabotażowo-dywersyjnej o krypt. "Dysab", działającej na obszarze dawnego powiatu morskiego. 28 grudnia stanął na czele jednego z oddziałów (w liczbie 10 ludzi), które wchodziły w skład "Dysabu", dowodzonego przez ppor. rez. Alfonsa Tessara ps. "Zan". Od poł. 1941 r. rozszerzono zasięg działania na powiaty lęborski i kartuski. Od czerwca – sierpnia 1942 r. "Dysab" wraz z całą organizacją przeszedł do TOW "Gryf Pomorski", co znacznie zwiększyło jego aktywność. 1 sierpnia B. Michałka został mianowany zastępcą komendanta Komendy Powiatowej Wejherowo, dowodząc nadal swoim oddziałem. Brał udział w wielu akcjach bojowych, m.in.:
- 21 września 1943 r. współuczestniczył w ataku na niemieckie lotnisko w Strzebielinie Morskim, gdzie uszkodzono kilka samolotów szkolno-treningowych oraz zdobyto duże ilości broni, amunicji i wyposażenia wojskowego,
- 23 grudnia 1943 r. w rejonie Strzebielinka jego oddział zlikwidował 7-osobowy patrol żandarmerii, zdobywając kilka pistoletów i karabinów,
- 30 grudnia 1943 r. wraz z grupą por. Alfreda Loepera dokonał zasadzki na patrol policji niemieckiej na szosie z Leśniewa do Pucka; patrol zlikwidowano, zdobywając 6 sztuk broni.
W międzyczasie B. Michałka został mianowany do stopnia podporucznika. 9 stycznia 1944 r., gdy przebywał wraz ze swoim bratem i 2 innymi członkami oddziału w bunkrze "Gniazdo Gryfitów" na terenie posesji miejscowego rolnika w Kamienicy Królewskiej, został otoczony przez niemiecką obławę w sile ok. 120 żandarmów i gestapowców. Obrona trwała cały dzień i noc; dopiero nad ranem 10 stycznia bunkier został zlikwidowany, a B. Michałka zginął. Ciała poległych Niemcy przysypali piaskiem i kamieniami w bunkrze. Po zakończeniu wojny dokonano ekshumacji jego zwłok, które uroczyście pochowano na cmentarzu w Sierakowicach.
Jego śmierć upamiętnia obelisk postawiony w miejscu dawnego bunkra oraz pomnik w Kamienicy Królewskiej. Jego nazwiskiem nazwano też jedną z ulic w Luzinie.
