Bette Davis

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi.
Należy w nim poprawić: styl na encyklopedyczny.
Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.

Bette Davis

Bette Davis
Prawdziwe nazwisko	Ruth Elizabeth Davis
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1908 Lowell
Data i miejsce śmierci	6 października 1989 Neuilly-sur-Seine
Nagrody

Oscar
1935: Kusicielka (najlepsza aktorka pierwszoplanowa) 1939: Jezebel (najlepsza aktorka pierwszoplanowa)
Ważne role
Mildred Rogers w W niewoli uczuć Margo Channing w Wszystko o Ewie Joyce Heath w Kusicielka Jezebel w Jezebel Elżbieta I w Prywatne życie Elżbiety i Essexa Judith Traherne w Mroczne zwycięstwo Leslie Crosbie w List Regina Giddens w Małe liski Charlotte Vale w Trzy kamelie Fanny Trellis Skeffington w Pan Skeffington Margaret Elliot w Gwiazda Elżbieta I w Królowa dziewica Jane Hudson w Co się zdarzyło Baby Jane? Marie Van Schuyler w Śmierć na Nilu
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Profil w bazie IMDb

Bette Davis, właśc. Ruth Elizabeth Davis (ur. 5 kwietnia 1908 w Lowell, Massachusetts, zm. 6 października 1989 w Neuilly-sur-Seine) – amerykańska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna. Jedenastokrotnie nominowana do Oscara, a otrzymała go dwukrotnie. Była ponadto pierwszą aktorką, która otrzymała dziesięć nominacji do tej nagrody. W 1974 roku została uhonorowana specjalnym Złotym Globem. Uznawana za jedną z największych aktorek wszech czasów. Pierwszą kobietą, której powierzono stanowisko przewodniczącej Amerykańskiej Akademii Filmowej. W rankingu 100 największych aktorek będących Największymi Legendami Srebrnego Ekranu ogłoszonym w 1999 roku przez Amerykański Instytut Filmowy Davis zajęła drugie miejsce.

[edytuj] Lata młodzieńcze

Wywodziła się z rodziny o angielskich, walijskich i francuskich korzeniach. Miała jedną, młodszą od siebie o rok siostrę Barbarę. Siedem lat po narodzinach Betty (tak nazywano Ruth już od narodzin) jej ojciec opuścił rodzinę, rodzice się rozwiedli. Gdy miała 13 lat jej matka otrzymała pracę w Nowym Jorku jako fotograf, i zabrała ze sobą córki. W NY zaczęła regularnie chodzić do kina. Podobno to po obejrzeniu "Czterech jeźdźców Apokalipsy" (1921) z Rudolfem Valentino oraz "Little Lord Fauntelroy" (1921) z Mary Pickford 13-letnia Betty Davis postanowiła zostać aktorką. Zmieniła swoje imię z Betty na Bette wzorując się na powieści Balzaka "Kuzynka Bette". Cały czas bardzo wspierała ją matka, która miała nadzieję, że chociaż Bette zrealizuje jej niespełnione marzenia o karierze aktorki. Już w szkole średniej poznała swojego przyszłego męża (Harmona Nelsona, którego poślubiła w 1932 roku, a rozwiodła się z nim 6 lat później). Później uczęszczała do szkoły baletowej i do John Murray Anderson School of Theatre, gdzie była prymuską. Chodziła tam do klasy razem z Lucille Ball, której wróżono że nigdy nie będzie aktorką i z powodu zbytniej nieśmiałości wyrzucono ją ze szkoły. Na Broadway trafiła dzięki George'owi Cukorowi, który co prawda nie poznał się na jej aktorskim talencie, gdy przyszła na swoje pierwsze przesłuchanie teatralne właśnie do niego, ale powierzył jej mimo to maleńką rólkę w chórkach w przedstawieniu "Brodway". Później pojawiała się jeszcze w teatrze m.in. w sztuce "Dzika kaczka".

[edytuj] Początek kariery

Jednak na swój wielki debiut na brodwayowskich deskach musiała czekać do 1929 roku. Kiedy to została zaangażowana do przedstawienia teatralnego p.t” "Broken Dishes”. Doceniono jej talent i zaczęto powierzać jej inne ciekawe role. Właśnie podczas jednego ze spektaklów wypatrzył ją łowca talentów i zaproponował jej udział w przesłuchaniu w wytwórni Universal. Dwie pierwsze próby zdobycia jakiejkolwiek roli w filmie okazały się niepowiedzeniem jednak, jak głosi przysłowie: do trzech razy sztuka. Za trzecim podejściem Davis dostała rolę w filmie "Zła siostra" (1931). Kreacja aktorska przeszła jednak bez echa, nie spotkała się z zachwytem ani ze strony krytyków, ani publiczności. Podobnie oceniono jej kilka kolejnych ról. Davis była jednak twarda, wytrwała, zwiedziła, czego chce i nie zniechęciła się niepowodzeniami.

[edytuj] Narodziny gwiazdy

Przełomem okazał się dramat "Człowiek, który grał Boga" (1932). Bette spodobała się. Ponieważ z jej kontraktu ze studiem Universal nie wynikały dla niej żadne korzyści, bez skrupułów przeszła do Warner Brothers. Podpisała tam umowę na 7 lat. W 1934 roku zaczęła zbierać pochlebne recenzje za film "W niewoli uczuć". Już rok później otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara w kategorii najlepsza aktorka za "Kusicielkę". W wyścigu po tą niezwykle prestiżową nagrodę pokonała m.in. Katharine Hepburn i Claudette Colbert. Istnieje jednak teza głosząca, że tak naprawdę Akademia Filmowa, przyznając jej statuetkę, chciała nagrodzić jej nie tylko wspaniałą kreację w 'Kusicielce”, ale przede wszystkim tę w filmie "W niewoli uczuć".

[edytuj] Batalia z Warner Brothers

W drugiej połowie lat 30. dotąd świetnie rozwijająca się kariera aktorska (szczególnie po zdobyciu Oscara) zaczęła przygasać. Aktorka winiła za to wytwórnię, która proponowała jej role w kiepskich filmach. Zdecydowała się na drastyczny krok, który mógł nieść za sobą daleko idące konsekwencje. Mianowicie wystąpiła w dwóch brytyjskich produkcjach. W latach 30. nie do pomyślenia był fakt, iż aktor mógłby złamać umowę z wytwórnią, która w kontrakcie zastrzegała sobie prawa do aktora na wyłączność. Bette wiedziała, że występując w zagranicznych filmach łamie kontrakt. Aby nie dopuścić do rozprawy sadowej, w wyniku której prawdopodobnie musiała by wypłacić wytwórni Warner Brothers ogromne odszkodowanie, uciekła do Anglii. Jednak prawnicy studia odnaleźli ją i tam. Wtedy stało się to czego się tak obawiała. Po wytoczonym i przegranym procesie, zrujnowana Davis wróciła do Hollywood. Ponieważ jej kontrakt z wytwórnia obowiązywał nadal, była zobowiązana grać odtąd we wszystkich filmach proponowanych przez Warner Brothers. Jednak jej pierwsza rola po powrocie do Stanów w filmie "Marked Woman" z 1937 roku została bardzo pochlebnie oceniona. Znowu trafiła do ścisłej czołówki najpopularniejszych aktorek.

[edytuj] Dziewczyna z Południa

W 1938 roku całe Hollywood żyło realizacją wielkiego bestsellera Margaret Mitchell pt. "Przeminęło z wiatrem". Książka opowiadała o losach młodej dziewczyny z Południa – Scarlett O'Hary w czasie wojny secesyjnej. O tej roli marzyła wówczas każda aktorka w fabryce snów. W przeprowadzonym plebiscycie ludzie uznali, że to właśnie Bette powinna zagrać niepokorną Scarlett. Miała dużą konkurencję w postaci Katharine Hepburn, Joan Crawford, Jean Harlow, Carole Lombard (jej mąż Clark Gable miał grać męża Scarlett – Retta), Claudette Colbert. W filmie mieli występować poza tym m.in. amant filmowy Clark Gable i Olivia de Havilland. W dodatku na horyzoncie pojawiła się młoda, jeszcze wtedy nie znana w Ameryce, niezwykle uzdolniona angielska aktorka, Vivien Leigh, która w końcu otrzymała rolę. Film uczynił z niej gwiazdę pierwszej wielkości, otrzymała za niego Oscara. Mówiło się, że rola Scarlett, to jedyna jakiej nie udało się otrzymać Bette, choć bardzo tego chciała. Ona jednak do końca życia przekonywała, że tak nie było. Długo nie musiała rozpamiętywać porażki, gdyż otrzymała podobna rolę dziewczyny z Południa melodramacie "Jezebel" (1938) i za tę rolę otrzymała drugiego w swojej karierze Oscara (po latach kupił go na aukcji za 578,000 $ Steven Spielberg, a następnie oddał go w ręce Akademii (to właśnie ona nadała imię "Oscar" statuetce Amerykańskiej Akademii Filmowej, gdyż stwierdziła, że przypomina on z wyglądu jej wujka Oscara). Film ten był dla niej prawdziwym podarunkiem od losu, gdyż prócz tego, że przyniósł jej najważniejszą nagrodę filmową, to na planie poznała miłość swojego życia, jak nazwała później Williama Wylerea – reżysera filmowego. Po latach mówiła, że czas spędzony wówczas na planie był "czasem najdoskonalszego szczęścia", które niestety szybko się skończyło. Ciągle była ona żoną Harmona, który był jej pierwszą miłością, poznała go przecież jeszcze w szkole. Nie podejrzewała, że jej niezbyt utalentowany mąż, który nie odnosił takich sukcesów jak ona, jest po prostu zazdrosny o sukcesy swojej żony w świecie filmu. W końcu wystąpił o rozwód. Bette załamała się. Chciała od razu przerwać prace nad swoim najnowszym filmem " Mroczne zwycięstwo", jednak producent przekonał ją, że może to być forma terapii.

[edytuj] Królowa Warnera

W rezultacie otrzymała kolejną nominację do Oscara, która zapoczątkowała okres pięciu płodnych lat. Davis rolę właśnie w tym filmie uznawała za swoją ulubioną. Niestety statuetkę otrzymała wtedy Jean Fonteine. Co ciekawe, razem z Bette i Jean do Oscara nominowana była także jeszcze m.in. niezapomniana Melania z ' Przeminęło z wiatrem”, czyli Olivia de Havilland, starsza siostra Jean. Wygrana Jean zaostrzyła tylko ostry konflikt między siostrami. Przełom lat 30. i 40. był bardzo owocny dla Davis. Za ważniejsze jej role z tamtego okresu uważa się tę w dramacie "Stara panna" (1939), melodramacie "Juarez" (1939) oraz filmie kostiumowym "Prywatne życie Elżbiety I Essexa" (1939). W tym ostatnim obrazie 31-letnia wówczas Bette wcieliła się w postać dwa razy od siebie starszej angielskiej królowej Elżbiety I. Na potrzeby filmu zgoliła nawet brwi i część włosów nad czołem. Film okazał się ogromnym sukcesem. Jej dawne nieporozumienia z Warner Brothers przeszły do historii, okrzyknięto ją największą gwiazdą tejże wytwórni, nazywano ją czwartym bratem Warner lub królową Warnera. Starannie wybierano jej role. W filmach często kręcono większość jej ujęć z bliska, aby ukazać jej słynne oczy (w latach 80. powstał nawet przebój Kim Carnes "Bette Davis eyes", który przez długi czas nie schodził z list przebojów). W 1940 roku zagrała w "Guwernantce" najbardziej dochodowym filmie w całej jej karierze, a dramat "List" z jej udziałem uznano za jedno z najlepszych dzieł roku. Przyniósł on jej kolejną nominacje do Oscara, ale i tak jak przed rokiem musiała obejść się smakiem. Statuetka powędrowała do Greer Garson. Rok później na planie jej nowego filmu doszło do spięć z ukochanym Williamem Wylerem. Różnili się co do tego jak powinna być zinterpretowana postać Bette. Aktorka postawiła jednak na swoim i dobrze na tym wyszła bo otrzymała piątą w całym dotychczasowym dorobku, a czwartą z rzędu nominację do Oscara. Nagroda znów przeszła jej koło nosa, powędrowała do Jennifer Jones. W 1943 roku była po raz kolejny nominowana do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za melodramat "Trzy Kamelie". II wojna światowa wpłynęła na kino. Kręcono wtedy głównie filmy wojenne, rzadziej komedie i musicale, które miały podnieść na duchu zmęczonych wojną ludzi. Bette grała na ogół w filmach o tematyce wojennej, m.in. "Straż nad Renem", ale i w jednym z nielicznych musicali "Thank Your Lucky Stars". W sierpniu 1943 roku podczas pracy na planie melodramatu "Pan Skeffington" doszła do niej tragiczna wiadomość. Otóż jej drugi mąż Arthur Farnsworth, którego poślubiła 1940 roku, zmarł. Chciała się wycofać z produkcji, jednak w końcu została. Tragiczne przeżycia pozytywnie wpłynęły na jej grę aktorską. Otrzymała kolejną nominację do Oscara, w sumie siódmą, ale rekordem był fakt, iż od 1939 roku włącznie do 1943 otrzymywała nominacje do tej prestiżowej nagrody co roku w kategorii najlepsza aktorka pierwszoplanowa. Po niej wyczyn ten udał się już tylko Greer Garson.

[edytuj] Wszystko o Ewie

Druga połowa lat 40. nie okazała się już tak wspaniała dla Davis. Jej kariera zaczęła podupadać tak jak wtedy gdy po zdobyciu Oscara zmuszona była do wyjazdu do Anglii. Filmy w których wystąpiła zaczęły przynosić straty, a sama aktorka poświęciła się macierzyństwu (wychowywała córkę Barbarę z małżeństwa z Williamem Grantem Sherrym). Ponadto rozważała pożegnanie z aktorstwem. Wcześniej zrobiła tak Greta Garbo, gdy stwierdziła, że już nigdy nie dostanie roli, która byłaby na miarę jej możliwości. W 1949 roku Bette rozwiązała obowiązującą ją umowę. Jednak było to tylko chwilowe załamanie. W 1950 roku zaproponowano jej rolę w filmie "Wszystko o Ewie". Miała tam grać rolę podstarzałej gwiazdy Broadwayu, która chcę pomóc w rozpoczęciu kariery swojej młodej fance Ewie. Początkowo tę rolę proponowano Claudette Colbert i Marlene Dietrich, jednak obydwie odmówiły. Film okazał się ogromnym sukcesem. Film zdobył rekordową liczbę nominacji do Oscara, bo aż 14. Później ten rekord wyrównał tylko "Titanic" (1997). Ostatecznie przyznano mu sześć statuetek. Wielu krytyków uważa, że ta rola była najlepsza w całym jej aktorskim dorobku. Dostała za nią nominację do Oscara, Złotego Globu, otrzymała Złotą Palmę na festiwalu filmowym w Cannes, nagrodę krytyków amerykańskich NYFCC (New York Film Critics Circle) oraz Sredbrną taśmę (Silver Ribbon) jako najlepsza aktorka zagraniczna na Italian National Syndicate of Film Journalists. Ponadto jej rolę – Margo Channing, w tym filmie magazyn Premiere umieścił w 2006 roku na 5 pozycji w rankingu na 100 Najlepszych Filmowych Kreacji Wszech czasów. Występ w tym dziele był dla niej kolejnym podarunkiem od losy, gdyż nie tylko zebrała za nią multum nominacjii nagród, wróciła do ścisłej czołówki Hollywood, ale poznała także przy jego realizacji swojego kolejnego męża. Związała się z odtwarzającym rolę jej kochanka Garym Merrillem. Dla niego rozwiodła się w lipcu 1950. W tym samym roku para adoptowała nowonarodzoną dziewczynkę Margot, a dwa lata później – chłopczyka Michaela. Niestety u Margot zdiagnozowano uszkodzenia mózgu i zrozpaczeni rodzice musieli oddać dziecko do specjalnego zakładu.

[edytuj] Spadek z aktorskiego Olimpu

Na ekrany wróciła więc w wielkim stylu. Jednak mimo, iż dzięki tej roli powróciła na aktorski szczyt to znów zaczęła z niego spadać. Najpierw odrzuciła rolę w "Tramwaju zwanym pożądaniem" . Z perspektywy czasu decyzja ta okazała się błędna, gdyż za proponowaną jej rolę Blanche, Vivien Leigh zgarnęła kolejnego Oscara. Potem rolę Loli Delaney w filmie "Wróć, mała Shebo" – w postać wcieliła się Shirley Booth. Stwierdziła później, że odrzucenie tej roli było jedną z większych pomyłek jakie popełniła na płaszczyźnie zawodowej. Jednak w 1952 roku ponownie otrzymała nominację do Oscara za rolę w dramacie "Gwiazda", gdzie wcielała się w postać hollywoodzkiej diwy będącej u schyłku kariery. W latach 50. była co prawda aktywna zawodowo lecz jej kariera stanęła w martwym punkcie. Mimo tego, że nie lubiła występować na scenie, to próbowała swoich sił na Broadwayu. Nie posiadała wymaganego tam doświadczenia teatralnego i musicalowego. Ponadto w 1950 roku cierpiała na poważne zapalenie kości szczękowej w wyniku czego część kości szczęki została usunięta (aktorka przygotowywała się wówczas do roli w musicalu "Two's Company" jednak z powodów zdrowotnych zrezygnowała z udziału w przedsięwzięciu tuż przed premierą), a jej małżeństwo zakończyło się rozwodem. W 1961 roku umieściła w zwykłej gazecie słynny anons, który wywołał spore zamieszanie i krytykę pod jej adresem w środowisku aktorskim, w którym napisała, że potrzebuje pracy.

[edytuj] Wieczne rywalki

Do wielkiej aktorskiej formy sprzed lat powróciła w filmie "Co się zdarzyło Baby Jane?" (1962), w którym zagrała Jane – byłą aktorkę dziecięcą, której dni świetności dawno minęły, podczas gdy jej siostra Blanche zrobiła karierę w Hollywood. Blanche jest jednak przykuta do wózka inwalidzkiego, a Jane musi się nią opiekować. Bette miała nadzieję, że za role Jane otrzyma kolejnego Oscara (bardzo chciała być pierwszą aktorką, która otrzyma trzy złote statuetki za główne role), jednak Akademia Filmowa nie zaszczyciła jej nagrodą, a sam film uznano za niegodny Oscara. W rolę Blanche wcielał się jej największa, znienawidzona rywalka – Joan Crawford. Joan była podczas kręcenia filmu w podobnej sytuacji co Bette, tak jak ona miała nadzieję, że dzięki niemu powróci do pierwszej ligi Hollywood. Legendarna stała nienawiść, którą żywiły do siebie obie aktorki. Wzajemna antypatia obu pań miała swój początek w 1931 roku. Wtedy to Bette odrzuciła rolę w filmie "Possessed", którą ostatecznie przyjęła Crawford. W 1945 roku Davis ubiegała się o tytułową rolę w filmie "Mildred Pierce", która ostatecznie trafiła do Joan Crawford. Podczas zdjęć do "Co się zdarzyło Baby Jane?" aktorki wykorzystywały każdą okazję do tego, aby sobie tylko dokuczyć. Bette kazała zainstalować na planie maszynę z Coca-Colą, ponieważ Joan Crawford przez małżeństwo (wyszła za mąż za głównego szefa zarządu koncernu) była związana z marką Pepsi. W rewanżu, kiedy Davis miała ciągnąć Crawford po podłodze podczas jednej ze scen filmu, ta wypchała kieszenie swojego kostiumu ciężkimi kamieniami. Mile wspomina moment kiedy w jednej ze scen zepchnęła Joan ze schodów.

[edytuj] Wspaniała dama amerykańskiego kina

Jej role w filach z lat 60. był dobrze oceniane. Filmy: "Kto leży w moim grobie?" (1964), "Dokąd poszła miłość" (1964), "Niania" (1965) cieszyły się zainteresowaniem widzów. Za najlepszą rolę z tamtego okresu uważa się thriller "Nie płacz, Charlotte" (1964). Rola trafił do Bette po tym jak zrezygnowały z niej Katharine Hepburn i Vivien Leigh. W 1964 roku była brana pod uwagę do ról w filmach "Grek Zorba" i "Mary Poppins". Jednak w końcu powierzono je innym aktorkom: tę w "Greku Zorbie" Lili Kedrovej, a w "Mary Poppins" Julie Andrews. Wielką pomyłką było odrzucenie przez nią w 1966 roku roli w filmie "Kto się boi Wirginni Wolf", za którą Oscara otrzymała Elizabeth Taylor. Lata 70 rozpoczęły się bardzo dobrze dla Bette. Wzięła udział w projekcie scenicznym "Great Ladies of American Cinema” (Wspaniałe damy amerykańskiego kina), w którym wielkie gwiazdy ekranu rozmawiały z normalnymi ludźmi o swojej pracy, karierze. Oprócz Davis wzięły w nim udział także cztery inne aktorki: Myrna Loy, Rosalind Russell, Lana Turner i Joan Crawford. Ponieważ jej występy cieszyły się największa popularnością zaproponowano jej aby zaprezentowała swoje show również w Wielkiej Brytanii. Filmy w których wystąpiła w pierwszej połowie lat 70. przeszły bez większego echa. W 1977 roku otrzymała – jako pierwsza kobieta w historii – prestiżową statuetkę za całokształt osiągnięć aktorskich od Amerykańskiego Instytutu Filmowego. Był to kolejny przełom w jej karierze. Znów mogła przebierać w rolach. Zgodziła się wówczas wystąpić w projekcie "Śmierć na Nilu", kryminale powstałym na podstawie powieści Agathy Christie. Grała tam bogatą amerykankę Marie Van Schuyler. Obok niej w filmie wystąpiła m.in. Mia Farrow. Na planie doszło do kłótni między nią a Olivią Hussey i do końca zdjęć obie panie nie odzywały się do siebie. Ciekawostką jest, że z powodu warunków jakie panowały podczas kręcenia filmu (dzieło kręcono na pokładzie statku płynącego po Nilu), nikt nie mógł posiadać swojej własnej garderoby. Davis dzieliła swoją z aktorkami Angelą Lansbury oraz Maggie Smith. Film odniósł ogromny sukces.

[edytuj] Koniec ciężkiej drogi

Bette pod koniec lat 70. trafiła na mały ekran. Jej występy w filmach telewizyjnych były wysoko cenione przez krytykę. Za rolę w filmie "Strangers: The Story of a Mother and Daughter" (1979) otrzymała Emmy. Kolejne nominacje przyszły po filmach "Biała mama" (1980) i "Littre Gloria Happy At Last" (1982). W 1983 roku na jej barki spadł ogromny problem. Podczas zdjęć do serialu "Hotel" (1983) u aktorki wykryto raka piersi. Davis poddała się mastektomii. W ciągu dwóch tygodni po operacji przeszła cztery zawały, w wyniku których doszło do paraliżu lewej ręki i prawej strony twarzy. Zaczęła bardzo niewyraźnie mówić, ale dzięki fizykoterapii i pomocy asystentki Kataryn Sermak paraliż częściowo ustąpił. Usunięto jej także pierś. Mimo choroby zdecydowała się wyjechać do Anglii, gdzie miała grać w kolejnym filmie opartym na podstawie powieści Agathy Christie tj. "Murder with Mirrors" (1985). Jej ostatnią wielką rolą w dawnym stylu, która przypominała te z największego okresu jej świetności była ta dramacie "Sierpniowe wieloryby" (1987). Aktorka pracowała również nad filmem "Wicked Stepmother" (1989), jednak jej zły stan zdrowia i nieporozumienia z reżyserem spowodowały, że zrezygnowała z roli. Pojechała wówczas na festiwal do hiszpańskiego San Sebastian. Podczas pobytu tam jej stan zdrowia uległ gwałtownemu pogorszeniu. Znów wykryto u niej raka z przerzutami. Davis była zbyt słaba, by wrócić do Ameryki. Przewieziono ją więc do Francji, gdzie 6 października 1989 roku zmarła w szpitalu w Neuilly. Na jej nagrobku umieszczono epitafium: "She did it the hard way" ("Wybrała cięższą drogę"). W 1997 roku jej spadkobiercy utworzyli fundację jej mienia, która przyznaje stypendia młodym i utalentowanym aktorom i aktorkom.

[edytuj] Ciekawostki

Miała wystąpić z Katharine Hepburn na deskach teatru w sztuce Tennessee Williamsa "Noc Iguany", jednak z powodu pogarszającego się stanu zdrowia Spencera Tracy, Hepburn wycofała się z projektu. Nie lubiła występować na scenie.
Jej córka Barbara Merrill napisała książkę pt. "My Mother's Keeper". Biografia ta była w wymowie podobna do skandalizującej "Mommie Dearest" Christiny Crawford, w której przedstawiła swoją matkę jako prawdziwego potwora. Bette w odpowiedzi na ten atak napisała własną książkę -"This N That".
Napisała cztery autobiografie – "The Lonely Life" (1962), "Mother Goddam" (1975), "This and That" (1987) oraz podczas rekonwalescencji po wylewie "Bette Davis, The Lonely Life" (wydana w 1990), będącej uzupełnieniem poprzedniej i opisywała lata 1962-1989.
Miała 160 cm wzrostu.
W 1997 zajęła 15. miejsce w rankingu magazynu Empire na sto największych gwiazd kina wszech czasów.
Razem z Faye Dunaway są jedynymi aktorkami, których aż dwie kreacje znalazły się na liście najlepszych czarnych charakterów Amerykańskiego Instytutu Filmowego.
Betty ma swoją gwiazdę na hollywoodzkim chodniku sławy przy 6225 Hollywood Blvd.
Ma ona także drugą gwiazdę w dziale poświęconym gwiazdom telewizji przy Hollywood Blvd. 6233.
Według magazynu "Premiere Magazine" jest 25. gwiazdą w dziejach kina.
Jedna z aktorek, które wymienia Madonna w swojej piosence "Vogue" obok: Greta Garbo, Marilyn Monroe, Marlene Dietrich, Joe DiMaggio, Marlon Brando, James Dean, Grace Kelly, Jean Harlow, Gene Kelly, Fred Astaire, Ginger Rogers, Rita Hayworth, Lauren Bacall, Katharine Hepburn, Lana Turner
Zajęła 2 miejsce na liście aktorek będących "największymi legendami srebrnego ekranu", przygotowanej przez Amerykański Instytut Filmowy.
Zajęła 10 miejsce w rankingu przygotowanym przez Entertainment Weekly na Największe Gwiazdy Filmowe Wszech czasów.

[edytuj] Filmografia

1987: Sierpniowe wieloryby (Whales of August, The) jako Libby Strong
1986: Gdy umiera lato (As Summers Die) jako Hannah Loftin
1985: Murder with Mirrors jako Carrie Louise Serrecold
1982: A Piano for Mrs. Cimino jako Esther McDonald Cimino
1982: Fortepian dla pani Cimino (Piano for Mrs. Cimino, A) jako Esther McDonald Cimino
1982: Little Gloria... Happy at Last jako Alice Gwynne Vanderbilt
1981: Rodzinne spotkanie (Family Reunion) jako Elizabeth Winfield
1980: Biała mama (White Mama) jako Adele Malone
1980: Obserwator (Watcher in the Woods, The) jako pani Aylwood
1980: Dosięgnąć nieba (Skyward) jako Billie Dupree
1979: Strangers: The Story of a Mother and Daughter jako Lucy Mason
1978: Śmierć na Nilu (Death on the Nil) jako Marie Van Schuyler
1978: Powrót z Góry Czarownic (Return from Witch Mountain) jako Letha
1978: Dark Secret of Harvest Home jako Widow Fortune
1978: Sanchez i jego dzieci (Children of Sanchez, The) jako Kobieta
1976: Spalone ofiary (Burnt Offerings) jako ciotka Elizabeth
1976: Zniknięcie Aimee (Disappearance of Aimee, The) jako Minnie Kennedy
1973: Scream, Pretty Peggy jako pani Elliott
1972: Gra złudzeń (Scopone scientifico, Lo) jako Milionerka
1972: Judge and Jake Wyler, The jako sędzia Meredith
1972: Madame Sin jako Madame Sin
1971: Bunny O'Hare jako Bunny O'Hare
1968: Uroczystość rodzinna (Anniversary, The) jako Pani Taggart
1965: Niania (Nanny, The) jako Niania
1964: Kto leży w moim grobie? (Dead Ringer) jako Margaret DeLorca/Edith Phillips
1964: Nie płacz, Charlotto (Hush... Hush, Sweet Charlotte) jako Charlotte Hollis
1964: Dokąd poszła miłość (Where Love Has Gone) jako Gerald Hayden
1963: Pustka (Noia, La) jako matka Dino
1962: Co się zdarzyło Baby Jane? (What Ever Happened to Baby Jane?) jako Jane Hudson
1962-1971: Virginian, The jako Celia Miller
1961: Arystokracja podziemi (Pocketful of Miracles) jako Apple Annie
1959: John Paul Jones jako caryca Katarzyna Wielka
1959: Scapegoat, The jako hrabina
1957-1965: Wagon Train jako Ella Lindstrom / Elizabeth McQueeney / Bettina May
1957-1959: Suspicion (gościnnie)
1956: Storm Center jako Alicia Hull
1956: Kosztowny związek (Catered Affair, The) jako Agnes Hurley
1955: Królowa dziewica (Virgin Queen, The) jako Królowa Elżbieta I
1955-1962: Alfred Hitchcock Presents jako Panna Fox
1955-1957: 20th Century-Fox Hour, The jako Marie Hoke
1955-1975: Gunsmoke jako Etta Stone
1952: Another Man's Poison jako Janet Frobisher
1952: Telefon od nieznajomego (Phone Call from a Stranger) jako Marie Hoke
1952: Gwiazda (Star, The) jako Margaret Elliot
1951: Payment on Demand jako Joyce Ramsey
1950: Wszystko o Ewie (All About Eve) jako Margo Channing
1949: Za lasem (Beyond the Forest) jako Rosa Moline
1948: Zimowe spotkanie (Winter Meeting) jako Susan Grieve
1948: Czerwcowa narzeczona (June Bride) jako Linda Gilman
1946: Skradzione życie (Stolen Life, A) jako Kate Bosworth i Patricia Bosworth
1946: Deception jako Christine Radcliffe
1945: Corn Is Green, The jako Panna Lilly Moffat
1944: Pan Skeffington (Mr. Skeffington) jako Fanny Trellis Skeffington
1943: Straż nad Renem (Watch on the Rhine) jako Sara Muller
1943: Stara znajomość (Old Acquaintance) jako Katherine 'Kit' Marlowe
1942: Trzy kamelie (Now, Voyager) jako Charlotte Vale
1942: Człowiek, który przyszedł na obiad (Man Who Came to Dinner) jako Maggie Cutler
1942: Takie nasze życie (In This Our Life) jako Stanley Timberlake
1941: Bride Came C.O.D., The jako Joan Winfield
1941: Małe liski (Little Foxes, The) jako Regina Giddens
1941: Wielkie kłamstwo (Great Lie, The) jako Maggie Patterson Van Allen
1941: Shining Victory jako pielęgniarka (niewymieniony w czołówce)
1940: Guwernantka (All This, and Heaven Too) jako Henriette Deluzy Desportes
1940: List (Letter, The) jako Leslie Crosbie
1939: Juarez jako cesarzowa Louise Elliott Medlin
1939: Mroczne zwycięstwo (Dark Victory) jako Judith Traherne
1939: Prywatne życie Elżbiety i Essexa (Private Lives of Elizabeth and Essex, The) jako królowa Elżbieta I
1939: Stara panna (Old Maid, The) jako Charlotte Lovell
1938: Siostry (Sisters, The) jako Louise Elliott Medlin
1938: Jezebel jako Julie Marsden
1937: 24 godziny miłości (It's Love I'm After) jako Joyce Arden
1937: Kid Galahad jako Louise 'Fluff' Phillips
1937: Fortancerki (Marked Woman) jako Mary Dwight Strauber
1937: Piętno przeszłości (That Certain Woman) jako Mary Donnell
1936: Złota strzała (Golden Arrow, The) jako Daisy Appleby
1936: Satan Met a Lady jako Valerie Purvis
1936: Skamieniały las (Petrified Forest, The) jako Gabrielle 'Gabby' Maple
1935: Girl from 10th Avenue, The jako Miriam A. Brady
1935: Bordertown jako Mrs. Marie Roark
1935: Agent specjalny (Special Agent) jako Julie Gardner
1935: Front Page Woman jako Ellen Garfield
1935: Kusicielka (Dangerous) jako Joyce Heath
1934: Fashions of 1934 jako Mason
1934: Mgła nad Frisco (Fog Over Frisco) jako Arlene Bradford
1934: Jimmy the Gent jako Miss Joan Martin
1934: Housewife jako Patricia 'Pat' Berkeley
1934: W niewoli uczuć (Of Human Bondage) jako Mildred Rogers
1934: Big Shakedown, The jako Norma Nelson
1933: Working Man, The jako Jenny Hartland, aka Jane Grey
1933: Biuro osób zaginonych (Bureau of Missing Persons) jako Norma Roberts / Norma Williams
1933: Parachute Jumper jako Patricia 'Alabama' Brent
1933: Ex-Lady jako Helen Bauer
1932: Way Back Home jako Mary Lucy
1932: Menace, The jako Lowell
1932: So Big! jako Miss Dallas O'Mara
1932: Człowiek, który grał Boga (Man Who Played God, The) jako Grace Blair
1932: Hell's House jako Peggy Gardner
1932: Domek na plantacji bawełny (Cabin in the Cotton, The) jako Madge Norwood
1932: Three on a Match jako Ruth Wescott
1932: Czarny rumak (Dark Horse, The) jako Kay Russell
1932: Sing-Sing (20,000 Years in Sing Sing) jako Fay Wilson
1932: Way Back Home jako Mary Lucy
1932: Rich Are Always with Us, The jako Malbro
1931: Most Waterloo (Waterloo Bridge) jako Janet Cronin
1931: Seed jako Margaret Carter
1931: Zła siostra (Bad Sister, The) jako Laura Madison

producent:

1946: Skradzione życie (Stolen Life, A)

[edytuj] Linki zewnętrzne

Bette Davis w Internet Movie Database (IMDb) (en)
Bette Davis w NNDB (en)
Bette Davis w bazie filmweb.pl
Classic Movies (1939 – 1969): Bette Davis

See also ebooksgratis.com: no banners, no cookies, totally FREE.