Bitwa pod Koronowem

Z Wikipedii

Bitwa pod Koronowem
Wielka wojna z zakonem krzyżackim 1409-1411

Data

Miejsce

Wynik

zwycięstwo sił polskich

Strony konfliktu
Królestwo Polskie	Zakon krzyżacki
Dowódcy
Sędziwój Ostroróg, Piotr Niedźwiedzki	Michał Küchmeister von Sternberg
Siły
2 tys. zbrojnych	4 tys. zbrojnych
Straty
niewielkie	ok. 1 tys.

Bitwa pod Koronowem – bitwa, rozegrana 10 października 1410, w czasie Wielkiej Wojny, między siłami zakonu krzyżackiego dowodzonymi przez Michała Küchmeistera, a wojskami polskimi dowodzonym przez Sędziwoja z Ostroroga i Piotra Niedźwiedzkiego pod wsią Łąsko Wielkie, zakończona zwycięstwem Polaków.

[edytuj] Sytuacja przed bitwą

Po bitwie pod Grunwaldem i nieudanym oblężeniu Malborka, siły krzyżackie rosły, zaś siły polsko-litewskie malały. W październiku 1410 siły krzyżackie liczyły już ok. 10 tys. zbrojnych. Wójt Nowej Marchii Michał Küchmeister z oddziałem liczącym ok. 4 tys. ludzi (w tym 3 tys. zaciężnych z Czech i Śląska) po zdobyciu miasta Tucholi obległ zamek. Zostawił pod zamkiem część sił, a z resztą ruszył na południe, by z zaskoczenia opanować warowny klasztor cystersów w Koronowie, który w krzyżackich zamierzeniach miał stać się podstawą do dalszych działań, których celem była Bydgoszcz.

Jagiełło wysłał przeciwko Krzyżakom liczące 2 tys. zbrojnych oddziały pod dowództwem Sędziwoja z Ostroga i Piotra Niedźwiedzkiego.

Polacy zdążyli obsadzić Koronowo załogą, więc Krzyżacy, zaskoczeni polską gotowością do walki, przystąpili do odwrotu. W pościg ruszyli za nimi konni łucznicy. Widząc, że nie uda się uniknąć walki, wojska krzyżackie zatrzymały się na leżącym 7 kilometrów od Koronowa wzgórzu, znajdującym się między Buszkowem a Łąskiem.

[edytuj] Przebieg

Krzyżacy zajęli dogodną pozycje na wzgórzu. Po podejściu Polaków pod wzgórze obie armie ustawiły się w szyku "w płot". Pierwszą linię zajmowali rycerze, drugą ich giermkowie. Po sygnale do ataku bitwa stała się areną walk wielu pojedynków. Dwa razy ogłaszano przerwę. Dopiero w trzecich zmaganiach Polacy zdobyli nieprzyjacielską chorągiew (zdobył ją Jan Naszan z Toporczyków), co wywołało zamieszanie wśród Krzyżaków, a dalej przerodziło się w ucieczkę. Lżej zbrojni polscy jeźdźcy rozpoczęli pościg. Zdobyto łupy i jeńców, w tym wielu tzw. gości zakonu. Do niewoli wzięty został także naczelny wódz armii krzyżackiej Michał Küchmeister von Sternberg, którego osadzono później na zamku w Chęcinach.

[edytuj] Po bitwie

Oddziały polskie przybyły do Bydgoszczy. Król Polski Władysław Jagiełło wydał ucztę, traktując jeńców z szacunkiem w celu zwalczania krzyżackiej propagandy na zachodzie ukazującej Polaków i Litwinów jako bezbożnych dzikusów. Zwycięska dla Polaków bitwa przyczyniła się do podpisania pokoju w Toruniu w 1411 r.

[edytuj] Zobacz też

[edytuj] Źródło

Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom II
"Polskie Tradycje Wojskowe 1" – Pod redakcja Janusza Sikorskiego – Warszawa 1990